Κοπή πίττας. Τυπικές ευχές από τον Πρόεδρο….- «Κυρία Κωχ, παρακαλώ ελάτε»
Ήμουν σπόρος στις αρχές του ’80. Τραγουδούσε με το Γλέζο στην Κόρινθο. Σ’ αυτές τις συναυλίες που γέμιζαν γήπεδα τότε. Στο τέλος κάλεσε όλα τα πιτσιρίκια κοντά της στην εξέδρα. Πόσο ήθελα να με διαλέξει να τραγουδήσω την «ξαστεριά». Τα άλλα ήξεραν μόνο παιδικά τραγούδια. Ήταν πανέμορφη με το λίκνισμα της φωνής της και τα μακριά μαλλιά της, σαν πριγκίπισσα παραμυθιού…
Ξεκίνησε να τραγουδάει ανάμεσά μας τα κάλαντα της Θράκης. Βουβάθηκα. Ήθελα να της ζητήσω και το «Νανούρισμα» του Καββαδία και τη «Φάτα Μοργκάνα». Συγκρατιέμαι. Χειροκροτήματα. Η Δημουλά την αγκαλιάζει. Σκορπίζουμε στα τραπέζια.
Βρήκα το θάρρος να της εξομολογηθώ τον παιδικό μου έρωτα και να την ευχαριστήσω λίγο πριν τελειώσει η γιορτή.
Η φωνή της λείπει νομίζω σήμερα και την έχουμε ανάγκη. Ας είναι. Και κάτι άλλο: το λίκνισμα της φωνής της και τα μακριά μαλλιά της ακόμη σαν παραμύθι. Η πριγκίπισσα δεν ήταν τόσο ψηλή, όσο τη θυμόμουν. Μεγάλωσα;
Υ.Γ: Τι ωραία να συναντάς τους παιδικούς σου μύθους. Μένει ο Χουλιαράς….
4 σχόλια:
Υπέροχη φωνή. Κι όταν την ακους σε παραδοσιακα [σε δική της εκτέλεση] κι όταν την ακούς σε επιτάφια ή εκκλησιαστικά. Μεγάκη γκάμα ρεπερτορίου. Ωραίο φάσμα φωνης.
Την λάτρευα από παιδί. Είχα τους δίσκους της (τους παιδικούς, έναν γαλάζιο και ένα πορτοκαλοκίτρινο) τους είχα λιώσει. Τα ήξερα απ'έξω κι ανακατωτά αλλά άκουγα και τους άλλους δίσκους, των γονιών μου με το Φάτα Μοργκάνα...είχαμε και μια γάτα που την βγάλαμε Μοργκάνα!
Νομίζω πως είναι από τη Σαντορίνη. Έτσι, μιας και πήγαινα συχνά σε νησί της γραμμής Πειραιάς-Σαντορίνη, όταν μία φορά την πέτυχα στο καράβι, με τα μακριά της τα μαλλλιά και τα πολύχρωμα φορέματα...κόλλωσα. Με έσπρωχνε η καημένη η μαμά μου να πάω κοντά να τραγουδήσω με τα άλλα τα παιδάκια αλλά εγώ, μαγεμένη, πήγα μεν αλλά δίπλα από τον κόσμο! Και απλά την θαύμαζα!
Ααααχχ ρε Γιώργο τι μου θύμησες πάλι σήμερα!
Όταν τη ρώτησα γιατί απέχει από τη δισκογραφία πρωτότυπων έργων μου είπε ότι έχει κάνει μια δουλειά με μελοποίηση ποιημάτων του Σαραντάρη. Συκοφάγε για μένα η φωνή της είναι σαν αυτές της Τανάγρη και της Ζορμπαλά: ιδιαίτερες και οι τρεις, θα μπορούσαν να έχουν πει πολύ περισσότερα πράγματα.
Κόκκινο μπαλόνι δεν είναι υπέροχοι αυτοί οι μύθοι; Το μέγεθός τους όπως έρχεται από τα παιδικά μας χρόνια δεν το συναντάμε νομίζω ποτέ πάλι στην (ενήλικη) ζωή μας.
Σας παραπέμπω και σε άλλο ένα κείμενο εδώ μέσα με τίτλο "η Άλκη Ζέη στη Λήμνο" (http://vivliothekarios.blogspot.com/2009/02/blog-post_20.html)
Υ.Γ. Και δεν στο είχα να κολλώνεις....
Δημοσίευση σχολίου