Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα λυπημένο παραμύθι. Ο κόσμος έλεγε πως είχε μια λυπητερή ιστορία να πει, γι αυτό και ήταν λυπημένο. Κάτι γριές – από αυτές που ζουν χωρίς εγγόνια κι όλη μέρα μουρμουρίζουν ακατανόητες ιστορίες, παλιά μυστικά και πράγματα της φαντασίας τους, έλεγαν πάλι πως η λύπη του ήταν μεγάλη γιατί δεν είχε τέλος η λυπητερή ιστορία του. Δεν ήταν από τα παραμύθια που τελειώνουν με αυτή τη διάκριση στην ευτυχία (ζήσαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα), ούτε έστω με ένα ηθικό δίδαγμα. Γεγονός όμως είναι πως κανείς δεν είχε διαβάσει αυτό το παραμύθι. Όλοι ξέρουν πως οι άνθρωποι θέλουν να έχουν ένα τέλος οι ιστορίες τους.
……..
Είχα ξεκινήσει μέρες τώρα να σχεδιάζω στο μυαλό μου ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Έφτιαχνα φράσεις και περιπέτειες κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας που το μυαλό μου κρυβόταν στις παιδικές γωνιές μου. Έγινε κάτι όμως χθες που έκλεψε το τέλος στην ιστορία μου και τις παραλλαγές της. Άκουσα μια ιστορία αληθινή από μια φίλη μας, μια μικρή ιστορία τόσο μικρή που η αρχή της είναι και το τέλος της. Η τετράχρονη Αθηνά λοιπόν πριν από λίγες μέρες ρώτησε τη μαμά της, ενώ πήγαιναν βόλτα με το αυτοκίνητο:
- Μαμά… εμείς είμαστε πλούσιοι;
- Όχι…. Γιατί ρωτάς;
- Ένας πλούσιος έδιωξε το μπαμπά της Αγγελίνας της φίλης μου απ΄ τη δουλειά του.
- ………..
-Μαμά εμείς είμαστε φτωχοί;
Πριν από δυο μήνες ο γιος μου με ρώτησε τι είναι καπιταλισμός. Προσπαθήσαμε με τον παππού του κάπως να του εξηγήσουμε. Όταν ακούσαμε στο ραδιόφωνο τις προάλλες για την καταδίκη των δολοφόνων του Γρηγορόπουλου είχε ρωτήσει: «τώρα πώς θα νοιώθουν τα παιδιά τους που οι μπαμπάδες τους θα είναι στη φυλακή;».
Έχω την αίσθηση πως κάμποσοι πια με τα δόντια κρατάμε το παραμύθι στη ζωή των παιδιών μας. Και ενώ ο Άγιος Βασίλης έχει γίνει το λογότυπο των Χριστουγέννων (θυμάστε αυτές τις ευχετήριες κάρτες παλιά με τη φάτνη;), τείνουμε να υπερασπιζόμαστε ακόμα έστω αυτό το μαγικό ψέμα για να σώζουμε τα προσχήματα μιας μεγάλης καλοσύνης. Σαφώς προτιμώ να μην κρύβω τα παιδιά μου μες στη γυάλα, πώς θα μπορούσα εξάλλου; Αλλά να, νομίζω πως θα αφήνουμε σιγά-σιγά και τα παραμύθια μας χωρίς τέλος, γιατί θα είναι λυπημένα.
14 σχόλια:
Σκέφτομαι πως η παιδικότητα είναι καλό να διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Αλλά δεν είναι και εύκολο, γιατί η πραγματικότητα είναι παντού.
Αλλά πάλι, εγώ δεν έχω παιδιά και είμαι αναρμόδια.
Ξέρω αρκετούς γονείς πιο... αναρμόδιους για παιδικότητα. Νομίζω απλά πως το σκοινί ανάμεσα στην αποστείρωση και τον κυνισμό συνεχώς λεπταίνει... βέβαια πάντα τα παιδιά είνα παδιά... ευτυχώς και για εμάς...
Είσαι μέσα στο μυαλό μου.
Παραμύθι (με καλό ή κακό τέλος) θα υπάρχει πάντα όσο υπάρχει παιχνίδι.
Και για μικρούς και για μεγάλους.
Απλά, εδώ και χρόνια οι μεγάλοι με περίσσιο ζήλο στερούσαν όλο και περισσότερο χρόνο από το παιχνίδι στα παιδιά.
Κι έτσι φτιαχτήκαν ενήλικες που δεν γνωρίζουν να παίζουν, να ζουν.
Και το τίμημα αυτού είναι η σημερινή κοινωνία των ανθρώπων να "πεθαίνει" ...
Επιτέλους.
Δύτη ναι, πέρασα λίγο από το μυαλό σου μήπως βρω ένα τέλος στην ιστορία μου, αλλά ούτε εκεί βρήκα κάτι:)
Απόλλωνα νομίζω πως θέλει αντιστάσεις το παραμύθι. όπως εξάλλου και η πραγματικότητα...
Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι μια γενιά που θα μεγαλώσει χωρίς παραμύθια που τελειώνουν με το "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"...
Θα είναι απλά μια γενιά που όσο είναι ανοιχτή η τηλεόραση θα πιστεύει πως "όλοι είναι μια χαρά και εμείς καλύτερα"...
Βλέπω τον τελευταίο καιρό συνεχώς τα παιδιά όχι απλώς να χάνουν το τέλος αλλά να μη ζουν καν το παραμύθι.
Το τελευταίο αποκούμπι μας, τα μάτια των παιδιών, δεν είναι πια τόσο γελαστά ή αθώα (όσων ήταν πριν καιρό εννοώ).
Ίσως γιατί καθρεπτίζουν το βλέμμα των μεγάλων Ρενάτα...
Τα δικά "μου" παιδιά είναι λίγο μεγαλύτερα, στην εφηβεία, αλλά και πάλι δεν έχω απαντήσεις να τους δώσω. Κι επειδή κανείς δεν τους δίνει απαντήσεις αγριεύουν και χαλάνε τη ζωή τους.
Υπάρχουν τουλάχιστον και τα νοσοκομεία για άρρωστα παραμύθια, που λέει και ο Λειβαδίτης, για ώρα ανάγκης. Κάτι είναι κι αυτό...
(διαβάζω όλα τα υπέροχα που γράφονται εδώ τις τελευταίες μέρες, δεν συμμετέχω όμως γιατί οι αντοχές τελευταία είναι πεσμένες. Θα επανέλθω όμως!)
Σε ευχαριστώ Silent, κυρίως... για το Λειβαδίτη...:). Καλή δύναμη
Γιώργο καλώς σε βρήκα :-) Τώρα μόλις ανακάλυψα ότι μπορώ να γράψω στο μπλογκ σου χωρίς να ανοίξω λογαριασμό στο γούγλι.
Eίναι δύσκολο σαν γονιός να αποφασίζεις τι λες στα παιδιά και τι όχι. Και όταν έρχονται με δύσκολες ερωτήσεις πρέπει να βρίσκεις την σωστή (για σένα και για αυτά) απάντηση. Πώς εξήγησε η μάμά στο παιδάκι το θέμα με τους φτωχούς και τους πλούσιους;
Τα παραμύθια κάποτε τα έφτιαχναν οι μεγάλοι (και) για να ξαναζήσουν σαν παιδιά, όταν θα τα έλεγαν.
Σήμερα δεν φτιάχνουν κι ούτε λένε παραμύθια, αλλά ακούν όλοι μαζί τα δελτία ειδήσεων.
Καλώς ήρθες Αγκνίρα. Ξέρεις... νομίζω πως δεν της εξήγησε παραπάνω... αυτά είναι πράγματα που κάνουν οι μεγάλοι μεταξύ τους (οι εξηγήσεις)για να μπερδεύουν τα πράγματα. Η Αθηνά δεν νομίζω πως ήθελε παραπάνω εξηγήσεις.
Αυτό πιστεύω και εγώ Γρηγόρη, μόνο που όταν φτιάχνεις εσύ παραμύθια σκέφτεσαι εσύ, ενώ όταν τα ακούς από την τηλεόραση σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Οι άλλοι διατυπώνουν το... δίδαγμα.
Δημοσίευση σχολίου