Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Οι άνθρωποι ανθίζουν ποτέ;

Ένας φίλος δικτυακός επιμένει αυτές τις μέρες να φέρνει στα μάτια μου την άνοιξη με τις φωτογραφίες του, τις πρώτες σιωπηλές εκρήξεις της στα βουνά γύρω από τις πόλεις. Σκεφτόμουν: τάχα οι άνθρωποι θα ανθίσουν φέτος;

Σε ένα καφέ με μικρογεύματα στο κέντρο της πόλης δουλεύει μια γυναίκα που υποδέχεται την παραγγελία μου για καφέ κάθε εργάσιμο πρωί. Θαυμάζω τους ανθρώπους που διατηρούν την ευγένεια και το χαμόγελο στις σκληρές συνθήκες της δουλειάς τους, και η γυναίκα αυτή είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Τους τελευταίους μήνες στο πρόσωπό της ζωγραφιζόταν μια οικεία γλύκα και ηρεμία – τόσο ξένη με τη βιασύνη, τα παραγγέλματα, την ταμιακή μηχανή που χτυπάει ρυθμικά λογαριασμούς. Η εξήγηση έκανε την εμφάνισή της, όταν πια δεν μπορούσε παρά να φαίνεται η κυοφορούσα κοιλιά της. Οι εβδομάδες περνούσαν και οι κινήσεις γίνονταν όλο και πιο δύσκολες - με έξτρα προστασία - αλλά εξίσου αποτελεσματικές στο έργο που είχαν να φέρουν σε πέρας.

Κάποια μέρα (πριν από ένα μήνα περίπου) δεν την ξαναείδαμε. Είχε πάει να γεννήσει. Προχθές επέστρεψε. Με το ίδιο χαμόγελο, χωρίς την κοιλιά. Δεν κρατήθηκα και τη ρώτησα γιατί γύρισε, αν το μωρό είναι καλά, αν θηλάζει… Σε όλα μου απαντούσε με αμήχανη ευγένεια, πώς «έπρεπε» να γυρίσει, πως το «μωρό είναι μια χαρά. Τα δικά σου;», πως βάζει θήλαστρο για να ταΐζεται από τη γιαγιά το μωρό μέχρι τις 17.00 το απόγευμα που γυρνάει στο σπίτι. Έφυγα από το cafe σοκαρισμένος, ενώ η ταμειακή μηχανή συνέχιζε να χτυπάει ρυθμικά λογαριασμούς.

Αφηγήθηκα την ιστορία αυτή σε φίλους. Τους είπα πως δεν μπορώ να δεχτώ μια τέτοια τρομοκρατία, πως είναι απάνθρωπο, σκληρό, άδικο σήμερα να θεωρείται διεκπεραίωση η γέννηση ενός παιδιού. Πως παραβιάζονται δικαιώματα. Κάποιοι κούνησαν σιωπηλά το κεφάλι, κάποιοι είπαν κάτι για το «πού έχουμε φτάσει», κάποιες πως και εκείνες όταν ήταν συμβασιούχοι τους είχαν φέρει πίσω στη δουλειά άρον-άρον, κάποια φίλη με έψεξε με κυνισμό:

-Τι σου κάνει εντύπωση; Πρώτη φορά το ακούς;

Σκέφτηκα πως ο κυνισμός είναι η μάσκα των εκχωρήσεων του παρελθόντος μας με αντάλλαγμα μια αοριστία διαρκείας, των μαχών που χάθηκαν πριν γίνουν, των υποχωρήσεων, της δειλίας, αυτού του στυγνού ατομισμού του τόσο γνώριμου γύρω μου. Δεν στάθηκα εκεί. Το café κάθε μέρα είναι γεμάτο κόσμο που παραγγέλλει καφέδες και τυρόπιτες και φεύγει βιαστικός. Έχει τη σταθερή πελατεία που του επιτρέπει τις μικρές κουβέντες της καθημερινότητας ανάμεσα σε πελάτες και εργαζόμενους. Όση ώρα βομβάρδιζα με τις ερωτήσεις μου την αμήχανη γυναίκα και μέχρι που έφυγα, κανείς άλλος (γυναίκα ή άντρας) δεν ρώτησε, δεν θέλησε να δείξει πως κατάλαβε. Μα τόσο πολύ συνηθίσαμε να μην αντιλαμβανόμαστε; Υποκρινόμαστε βέβαια, αλλά με τι κόστος;

Ακούω έξω τα εμβατήρια μιας επετείου. Μαθαίνω πως έγιναν επεισόδια στο Σύνταγμα. Χθες είπα στο εξάχρονο γιο μου πως θα αποφασίσουμε για κάτι με ψηφοφορία, «δημοκρατία έχουμε». Μου απάντησε: «δεν έχουμε δημοκρατία. Κυβέρνηση έχουμε».
Τελικά δεν ξέρω: οι άνθρωποι ανθίζουν ποτέ;

15 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

"ο κυνισμός είναι η μάσκα των εκχωρήσεων του παρελθόντος μας με αντάλλαγμα μια αοριστία διαρκείας"

Μπορώ να το πάρω αυτό όπως είναι;


(έχει ένα ανεπαίσθητο άρωμα Δημουλά)

Кроткая είπε...

ο γιος σου ειναι πιο σοφός από σένα.

ο κυνισμός είναι μια μορφή σοφίας, γιατί είναι πραγματισμός. Ξέρεις με τι έχεις να κάνεις: μόνο έτσι μπορείς να το πολεμήσεις.
Αν θα επιλέξεις να το πολεμήσεις, είναι μια άλλη ιστορία για την οποία ο κυνισμός δεν ευθύνεται.

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς δεν ξέρω την απάντηση.. Το κείμενό σου όμως είναι πολύ ωραίο!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Τσαλ να το προσέχεις. Είναι ευαίσθητο...

Κροτ έχεις δίκιο. Καιρό είχα να το πω αυτό...:) Μου είχες λείψει εδώ μέσα. (λίγο)...

zapiski καλώς ήρθες. Ευχαριστώ

Marina είπε...

Γίναμε αυτό που γίναμε σα λαός επειδή μας βολεύουν κάποια πράγματα και μερικά άλλα που γινόντουσαν εδώ και χρόνια προτιμάμε να μη τα σκεφτόμαστε επειδή δεν μας αφορούν. Επί σειρά ετών κάποιοι εργοδότες έθεταν σαν όρο σε νέες υπαλλήλους να μη κάνουν παιδιά και όσες έκαναν, απελύοντο μετά τη πρώτη γέννα. Το ίδιο βιολί γινόταν και στις νιόπαντρες, όχι παιδιά τους έλεγαν γιατί ... . Οσες το αψηφούσαν, τις απέλυαν και πάντα προτιμούντο άνδρες αντικαταστάτες.

Γύρισε στα γρήγορα η υπάλληλος του καφέ για να μη χάσει τη δουλειά της. Ετσι έγινε η κοινωνίας μας σήμερα. Σκληρή. Και όλοι κυττάμε αλλού.

Кроткая είπε...

εδώ γύρω ήμουν,αλλά δεν είχα να σχολιάσω τίποτα. μου συμβαίνει αυτό μερικές φορές.

γρηγόρης στ. είπε...

"Τι σου κάνει εντύπωση; Πρώτη φορά το ακούς;"
"και πάλι καλά, να ευχαριστάει που γύρισε στη δουλειά της".
Δυστυχώς εκεί φτάσαμε.
Να ρωτήσω όμως και το άλλο. Πόσοι άλλοι από τους καθημερινούς πελάτες το πρόσεξαν και το σχολίασαν;

Yannis Tsal είπε...

Έτσι είναι δυστυχώς, ο κόσμος δεν έχει απλά συνηθίσει, έχει εκπαιδευτεί να σκύβει το κεφάλι και να κλείνει τα μάτια σε ό,τι άδικο και άσχημο συμβαίνει δίπλα του. Και αν ακόμα φτάσει να αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, είναι πιο πιθανό να στραφεί εναντίον κάποιου άλλου (περισσότερο ή λιγότερο) αδικημένου, πχ του δημοσίου υπαλλήλου, του συνδικαλιστή, του μετανάστη κλπ, αντί κατά του πραγματικού υπευθύνου. Χρειάζεται πολλή δουλειά "from stratch" για να περισώσουμε καταρχήν, και να επαναδιεκδικήσουμε και να πετύχουμε πράγματα στη συνέχεια.

Λιακάδα είπε...

πιστευω πως ναι ! ( ανθιζουν!) Κατω απο τις καταλληλες συνθηκες!
Ομορφη η αναρτηση σου! Τη θαυμασα!Κρατησα κι εγω το στιχο της Δημουλα, σαν τον Τσαλαπετεινο

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Όπως έχετε ίσως καταλάβει από την "αφωνία" των δύο τελευταίων ημερών, η Άνοιξη με έριξε πάλι με τα θέλγητρά της σε ανθοφόρες αγκαλιές.

Μαρίνα έχεις δίκιο. Και για να δέσω την απάντησή μου με αυτή στον Γρηγόρη στ. δυστυχώς και οι παρούσες γυναίκες πελάτισσες την ώρα του διαλόγου δεν αρθρώσαν κουβέντα. Γυναίκες δηλαδή που εκ φύσεως και κοινωνικών ηθών είναι πιο κοντά στα θέματα της γέννας.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Νομίζω πως αυτό που λες tsalapeteine είναι η συνέχεια και η εξήγηση στο φαινόμενο: "εκπαιδευτήκαμε" να κλείνουμε τα μάτια, χωρίς ποτέ να αναλογιστούμε πως κάποια στιγμή θα έρθει και η δική μας σειρά.

Κροτ να αφήνεις που και που κανένας ίχνος...

liakada ευχαριστώ για το σχόλιο- ο "στίχος" αν και "δημουλίζει" (κατά τον Τσαλαπετεινό - όταν τον γνωρίσω από κοντά θα του πω δυο κουβέντες...), είναι ατόφιος δικός μου :)

Nefosis είπε...

Θα ήθελα πολύ να προσπεράσω αυτό το ποστ, αλλά κάτι που είναι τόσο ωραία γραμμένο, κάτι που μου θύμισε το πόσο αφύσικα ένιωθα όταν άφηνα τα δικά μου μωρά για να δείξω καλό πρόσωπο στη δουλειά, δεν μπορώ. Ναι, είναι πολύ όμορφη η φράση: «ο κυνισμός είναι η μάσκα των εκχωρήσεων του παρελθόντος μας με αντάλλαγμα μια αοριστία διαρκείας». Πέρα όμως από την ποιητικότητα που αφήνει μια αποδεκτή μελαγχολία, συνεχίζει να υπάρχει η απανθρωπιά και η πραγματικότητα της μητέρας που αποχωρίζεται το νεογέννητο όντας μόνη κι αδύναμη απέναντι σε μια κυνική κοινωνία. Ίσως θα μπορούσε να υπάρξει μια έστω μικρή αντίδραση. Ίσως θα μπορούσατε να διαμαρτυρηθείτε στον ιδιοκτήτη του καφέ. Από κάπου θα πρέπει να αρχίσουμε να ξηλώνουμε αυτή τη μακριά σειρά των εκχωρήσεων. Στο κάτω-κάτω είστε πελάτης και λένε πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, άρα και μια κάποια δύναμη.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Έχεις δίκιο- δεν νομίζω πως κάτι άλλο "έπαιρνε" να γίνει όμως. Η ίδια δεν αποζητούσε κάπως την παρέμβασή μου και δεν ξέρω αν η διαμαρτυρία μου θα της έβγαινε σε καλό.

theodora είπε...

Ναι, ανθίζουμε πολλές φορές στη ζωή μας. Ζούμε χειμώνες, ανοίξεις, καλοκαίρια... Κάποια κλαδιά χάνονται, κάποια ξανανθίζουν.

Για να έρθει η επόμενη άνοιξη, οι ρίζες αγωνίζονται μονίμως...

Ίσως, όσο ζούμε εδώ να έχουμε το ρόλο των ριζών. Ίσως να δούμε τα πραγματικά μας άνθη όταν φύγουμε από δω.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Τα πάνω αν έρθουν κάτω δηλαδή Θεοδώρα...