Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Η μητριά πατρίδα και τα αδιέξοδα της γραφής

Όταν φτάνει σε αδιέξοδα η γραφή εδώ μέσα, στέκεται για λίγο αμήχανη, αναζητά μια διαφυγή πριν αποφασίσει να γυρίσει πίσω και να ψάξει άλλη κατεύθυνση. Παλεύω να αγκιστρωθώ απ’ την Άνοιξη γύρω μου, όμως συχνά η πραγματικότητα δεν με αφήνει. Όχι η προσωπική, αλλά η κοινωνική και πολιτική που την περιέχει. Δεν είναι ίσως αδιέξοδη η πραγματικότητα, όμως οι βεβαιότητες και οι δυνάμεις για να την υπερβείς ή να την ανατρέψεις είναι ακόμα ελλιπείς- τουλάχιστον όσο ο χαρακτήρας τους είναι προσωπικός.



Στη «Μητριά πατρίδα» ο Μιχάλης Γκανάς (εκδ. Μελάνι) αφηγείται με τον διφορούμενο ποιητικό και ελλειμματικό τρόπο της μνήμης την προσωπική και οικογενειακή του ιστορία ανάμεσα σε δυο πατρίδες, τη μητριά Ουγγαρία που συμπεριφέρθηκε σαν μάνα και τη μητέρα Ελλάδα που τον αντιμετώπισε σαν μητριά. Αφηγείται κάπου την εξής ιστορία:
… «Κάθε Σάββατο πηγαίνουμε στον κινηματογράφο, στο μεγάλο κτίριο που τρώμε. Μαζευόμαστε στην πλατεία και περιμένουμε να μας ανοίξουν. Βλέπουμε πολεμικά και είμαστε όλοι με τους Ρώσους. Σε μια ταινία είδαμε τον Χίτλερ στο γραφείο του, με στρατηγούς, πήγαινε πέρα δώθε νευριασμένος. Στάθηκε απότομα μπροστά σε μια μεγάλη υδρόγειο σφαίρα και τη στριφογύρισε με δύναμη. Το παιδί δίπλα μου αρπάχτηκε απ’ το κάθισμα. «Θα πέσουμε» μουρμούρισε. Φοβήθηκα. Δεν έγινε τίποτα»…

Αν δεν ήταν μια ημερολογιακή καταγραφή θα έλεγες πως σχολιάζει τη δύναμη του Μέσου αυτή η ιστορία. Οικεία πράγματα: αυτά που δείχνει η οθόνη είναι αυτά που γίνονται; Αντίστροφα: αυτά που γίνονται στην πραγματικότητα είναι αυτά που δείχνει η οθόνη; Βέβαια ο Γκανάς είναι διαφημιστής της ποίησης και ποιητής τη διαφήμισης. Όλα να τα περιμένεις…


Μοιάζει αντίστροφα λίγο με τους Γαλάτες του γνωστού χωριού που τίποτα δεν τους φοβίζει. Μόνο μην πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους. Ο φόβος αυτός κάποτε παραλίγο να διαλύσει το μύθο της νικηφόρας αντίστασης στους Ρωμαίους.

Είτε πέσουμε εμείς απ’ τη γη, είτε ο ουρανός πάνω μας νομίζω πως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως όλα αυτά δεν είναι παρά ιστορίες που γράφουν τα βιβλία και διηγούνται οι οθόνες. Εμείς ευτυχώς έχουμε να πολεμήσουμε πιο εύκολα πράγματα: να παραμείνουμε άνθρωποι.


(αφιερωμένο στη Ρενάτα)

14 σχόλια:

vague είπε...

Και παρά την άρνηση στη ζωή, που κυριαρχεί, να ζήσουμε.

the elf at bay είπε...

Να παραμείνουμε άνθρωποι, ε; Τι αστείο!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Να τη ζήσουμε μαζί με τους άλλους Ρίσκι, εκεί στην πλατεία, σε κάθε πλατεία αυτής της πόλης (και κάθε πόλης).

Έλφη μου το είπα για να ευθυμήσουμε λίγο :)

Narabuko είπε...

Πρώτον: σε ευχαριστώ γιατί από το μπλόγκ της Ρενάτας βρήκα το wallpaper που θα με συντροφεύει το καιρό αυτο.
Δεύτερον: δεν είναι εύκολο να restiamo umani. Προσπαθούμε όλοι, θέλει δουλειά.
Θύμασαι κάτι που λέγαμε από κοντά; Λέω να το επιχειρήσω πια. Δεν αντέχετε αυτή η ζωή χωρίς ελπίδα. Και επιτέλους κατάλαβα που θα την βρώ.......
Λεω να ακολουθήσω την συμβουλή σου.
Ισως και να άργησα λιγάκι, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ... :-))))

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

χαχαχα το ξέρουμε: την ελπίδα τη γεννάμε...

Τσαλαπετεινός είπε...

Ένα σου λέω (με απειλητικό τόνο): Πάω τρέχοντας στο μπαζ, μην τυχόν και με προλάβει ο Δύτης.

Кроткая είπε...

"να παραμείνουμε άνθρωποι"
όσοι έχουν τα φόντα τουλάχιστον.

Σταυρούλα είπε...

Μα νομίζω πως πιο ενδεδειγμένο ανάγνωσμα τις μέρες αυτές απ΄το "Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος" του Λειβαδίτη δεν υπάρχει.

Υ.Γ. Με συγκίνησες,παλιόπαιδο. Πάνω που ΄χα σχεδόν έτοιμη το ποστ για τη γειτονιά, όσα συνέβησαν αυτή τη βδομάδα με άφησαν να κοιτάω άπραγη τον υπολογιστή και να μην μπορώ να πιστέψω τόση κτηνωδία.

Πιο πολύ με αποτέλειωσες με τις πλάγιες αναφορές. Να μου φιλήσεις τον χαμογελαστό Ινδιάνο σου, τη ζουζουνίτσα σου και τον καταπληκτικά υπέροχο άνθρωπο που έχεις για σύντροφο.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Τσαλ με φοβίζεις όταν παίρνεις αυτό το ύφος..... το σοβαρό σου:)

Κροτ νομίζω πως όλοι έχουμε τα φόντα, εξάλλου το "εύκολα" έίχει πέσει στη μαρμίτα με την ειρωνία πριν το βάλω στην πρόταση

Ρενάτα σε ευχαριστώ. Και περιμένω. Και εγώ μπλοκάρισα αυτές τις μέρες

Σταυρούλα είπε...

Εγένετο το θέλημά σου. ;) Αν σου αρέσει, άλλο καπέλο! :P

Ανώνυμος είπε...

"Είναι Γιώργο -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Γιώργο."

the elf at bay είπε...

Το θέμα είναι η ανθρωπιά. Η οποία λιώνει σαν παγωτό. Το ξυλάκι που απομένει τι θα το κάνουμε, ρωτώ;

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Renata ελθέτω η βασιλεία σου....:)

Είδες τι μας λέει ο απίστευτος Silent (διά στόματος Γώγου- καλώδιε με έσωσες....);

Χωρίς να την παραφράσω, από το ίδιο ποίημα λοιπόν:
..."δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες."

Elf, η Γώγου σε απάντησή σου....

Ανώνυμος είπε...

Επίσης "Να φυλάξεις μονάχα σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας"

Το τελευταίο 3στιχο νομίζω το είχα γράψει με σπρέυ σε κάθε επιφάνεια αυτής της πόλης, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών μνημείων :(