Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Χρόνια πολλά σε μια δημοκρατία που ακόμη δεν λειτουργεί

(στο Νίκο και τη Νανά)

Έρπουν οι σκιές. Σε τοίχους και δρόμους. Ποτέ μόνες. Δειλές και φοβισμένες περιφέρονται γύρω μας, γύρω από εμάς και την υλική υπόστασή μας και προπορεύονται ή μας ακολουθούν. Αιώνια αιχμάλωτες όσων το φως αποκαλύπτει. Ύπουλες και σαρκοβόρες σκιές.

Η Δημοκρατία μας αύριο κλείνει τα 37. Κάποιοι φίλοι μου πρότειναν να της πάρω δώρο στο πάρτυ ένα καθρέφτη. Όμως δεν είμαι καλεσμένος στη γιορτή της. Ξέρω ωστόσο πώς θα βγάλω την υποχρέωση να τιμήσω τη γενέθλια μέρα της.

Από το 1974 η ελληνική δημοκρατία «αποκαθίσταται», «νικάει» ή «ηττάται», «πλήττεται» ή «κινδυνεύει», «γιορτάζει» ή «πενθεί». Ποτέ δεν συνοδεύσαμε το ουσιαστικό αυτό μέρος του λόγου και της ζωής μας με ένα ρήμα διαρκείας, ας πούμε: «λειτουργεί». Η δημοκρατία προέκυψε όταν η χούντα κουράστηκε να υπάρχει, όταν οι επαγγελματίες πατριώτες στρατιωτικοί παρέδωσαν, λίγο λειψή είναι η αλήθεια, την πατρίδα στους επαγγελματίες πατριώτες πολιτικούς, τους επαγγελματίες «αντιστασιακούς» του εξωτερικού. Τελοσπάντων…

Πέρυσι και πρόπερσι «γιόρτασα τη δημοκρατία» με απορίες που απηύθυνα στον πατέρα μου. Φέτος ο γιος μου μου έφερε τις απαντήσεις. Στο εξής αυτές θα γιορτάζω: την ελπίδα. Ήμασταν σε μια συνέλευση προ εβδομάδων. Ο κόσμος ήταν θυμωμένος και συζητούσε. Εκείνος καθόταν σε μια άκρη με κάτι χαρτιά στα χέρια και στυλό και έγραφε μάλλον σοβαρός. Τώρα που τελείωσε την πρώτη δημοτικού γράφει πάντα σοβαρός τα χαρτιά του. Σας τα δείχνω. Με λίγο καμάρι είναι η αλήθεια. Κυρίως για την ανορθογραφία του…


16 σχόλια:

SoDurck είπε...

Λίγο περήφανος; Εγώ έλιωσα από γλύκα και καμάρι κι ας μην τον ξέρω! Να! με κάτι τέτοια είναι που λες "που θα πάει, θα λειτουργήσει".

Το Φαουδι είπε...

Μόλις 37 η δημοκρατία και φέρεται έτσι! Σκέψου όταν μπει στην κλιμακτήριο...

Αστέρι ο γιος σου περήφανε πατέρα! Λες τελικά οι πατεράδες με ερωτήσεις να βγάζουν παιδιά με απαντήσεις και πάει λέγοντας;

Ανώνυμος είπε...

Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

γρηγόρης στ. είπε...

Για μια ανορθόγραφη δημοκρατία,
μια χαρά τα γράφει ο γιος.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Soduck: καλώς ήρθες στο φτωχικό μου. Σερβίρουμε βύσσινο γλυκό. Ξέρεις ε, όταν σερβίρουμε τις ελπίδες μας στην επόμενη γενιά είναι γιατί η δική μας τα σκάτωσε (και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό)

@Φαούδι: Και οι πατεράδες με απαντήσεις τι παιδιά βγάζουν;

@Silent: αμφιλεγόμενη αυτή η κίνηση τότε και η δήλωση του Ποιητή. Αν και τα μεγέθη και οι συγκυρίες έχουν μεγάλες διαφορές μου θυμίζει το κείμενο που υπέγραψαν 32 πνευματικοί άνθρωποι (Δημουλά, Κουμανταρέας, Δοξιάδης, Βαλτινός, Φασιανός κτλ): σαν χρησμός ποιητικά ασαφές και πολύσημο, βαυκαλίζεται στην πνευματικότητά του ενώ καλείται να σχολιάσει μια αποτρόπαιη πολιτική πραγματικότητα....

@γρηγόρης στ.: για μια ακόμη φορά με "πιάνεις" απόλυτα!!!

Το Φαουδι είπε...

Γιώργο θα θέλα να πιστεύω ότι βγάζουν παιδιά με ερωτήσεις. Μ αρέσει αυτός ο κύκλος!

HappyHour είπε...

Ενα πλατύ χαμόγελο! :)

Nefosis είπε...

Αυτό το σημείωμα πρέπει να αναρτηθεί σε κεντρικό σημείο της πλατείας. Καταπληκτικό παιδί!

SoDurck είπε...

Καλώς σε βρήκα. Σ ευχαριστώ που με καλοδέχτηκες. Με βύσσινο γλυκό, το δροσερό νερό, τις κουβέντες και τις σκέψεις που μας κερνάς, μόνο φτωχικό δεν είναι...

Δεν ξέρω ποια γενιά τα έκανε μαντάρα.
Και η πρόθεση δεν ξέρω πόσο μετράει πια...

Ας έχουμε όμως να κερνάμε και κάποιος θα κάνει την ελπίδα προσμονή.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Soduck: περιμένω να δέσεις το μελιτζανάκι και θα σου κάνω και εγώ επίσκεψη :)

Nefosis: όλα καταπληκτικά νομίζω πως είναι τα παιδιά. Αρκεί να τα ακούμε (δεν είναι πάντα εύκολο....)

Theorema είπε...

Χαχαχα! Θεός ο πιτσιρικάς!

Κατερίνα Τοράκη είπε...

Συγκινητικό που το αφιερώνεις στο Νίκο και στη Νανά. Και ωραίο όταν όχι μόνο οι γονιοί αλλά και οι δάσκαλοι με ερωτήσεις βγάζουν μαθητές με απαντήσεις ή καλύτερα με νέες ερωτήσεις. Υπάρχουν τελικά σκέτες - καταφατικές - απαντήσεις; Προτιμώ τις ερωτήσεις, τις γέννες... Νάσαι καλά Γιώργο.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Κατερίνα Τοράκη: Ο σεβασμός και η εκτίμηση με στρέφουν στον ενικό Κατερίνα: ο Νίκος και η Νανά είναι δάσκαλοι στην πιο δυναμική ηλικία των παιδιών, την προσχολική, και ο σπόρος τους βρίσκει τρυφερό χώμα και ο λόγος τους γόνιμες ψυχές. Το ξέρουμε καλά και οι δύο πως κάνουν πολύ καλά και με πολλή αγάπη αυτή τη δουλειά. Δεν μπορεί παρά να αφήνουν το ίχνος τους. Ναι τελικά οι ερωτήσεις γεννάνε. Οι απάντήσεις τίκτουν :). Σε ευχαριστώ ιδιαίτερα και ανταποδίδω τις ευχές.

@Theorema. Ναι, αλλά δεν του το λέμε!!!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@happy: και το δικό μου χαμόγελο πλατύ, έτοιμο να σπάσει....

HappyHour είπε...

Το χαμόγελο ίσως είναι πιο ωραίο όταν σπάει...

....
Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα
φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που
παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

(απόσπασμα, "Ειρήνη", Ρίτσος)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

καιρό είχα να το διαβάσω... ευχαριστώ Χάππυ