Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ασφυξία

Η ανάσα είναι μια ακόμη προσπάθεια ν’ αποφύγεις το αναπόφευκτο ή έστω να παρατείνεις το πρόσκαιρο. Αυτές τις μέρες οι ανάσες όλων μας είναι κοφτές, με δυσκολία γίνεται το διαμετακομιστικό εμπόριο της ελπίδας. Τα αποθέματα των ψευδαισθήσεων εξαντλούνται και αρχίζει η μαύρη αγορά του κυνισμού να καλπάζει.

Είναι νομίζω εμφανές σε όλους πλέον ότι ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία μας, το μέλλον του δημόσιου πλούτου μας, κάθε προσοδοφόρα πηγή στους δανειστές. Η εκατόμβη των απολύσεων, της ανεργίας, της κλοπής των μισθών και των συντάξεων θα μειώσουν την πρόσκαιρη χασούρα τους από τη βέβαιη πτώχευση του κράτους μας. Θα τους έχουμε ξεπουλήσει κάθε πηγή πλούτου με όρους αποικιοκρατικούς και το κέρδος τους θα είναι συνεχές και μετά τη διάλυση της ευρωζώνης και της πτώχευσης και άλλων χωρών. Ξέρουμε όλοι νομίζω πως ζούμε μια παράταση μέχρι να βάλουν στο χέρι και τα τελευταία… «ασημικά» που δουλικά τους εκχωρεί η κυβέρνησή μας.

Ενώ αυτά διατυπώνονται ευθαρσώς – και δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε πλέον ότι δεν τα ξέρουμε – παρακολουθούμε απαθείς ή φοβισμένοι την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Δηλωμένος στόχος της διάλυσης - το ξέρουμε - δεν είναι η δημιουργία ενός νέου, καλύτερου. Στόχος κάθε φορά είναι ο «άλλος», πάντα θα βρούμε ένα λόγο να χαρούμε για τη θυσία του. Θυσίες που δεν θα… δώσουν αέρα στα πανιά του στόλου μας, θα εξευμενίσουν όμως τις αγορές.

Έχουμε ανάγκη να πάμε μπροστά τις ζωές μας. Όποτε δυσκολεύονταν να ανασάνουν οι κοινωνίες, εξεγείρονταν για να αποφύγουν την ασφυξία. Ή εκχωρούσαν την ελευθερία τους σε σωτήρες, με συνέπειες εν τέλει πάντα τραγικές. Είμαστε λοιπόν σε αναζήτηση ελπίδας και πίστης. Ελπίδας για διέξοδο στο αδιέξοδο και πίστης στο φορέα ή την ιδεολογία που θα μας στρατεύσει σε αυτήν την πορεία. Μπορεί η Αριστερά ενωμένη να εγγυηθεί και να εργαστεί για κάτι τέτοιο; Μήπως τώρα είναι η ευκαιρία δεκαετιών να (από)δείξει τι μπορεί να κάνει, να αναδείξει όχι το εύκολο ηθικό, αλλά το δύσκολο πολιτικό της πλεονέκτημα;

Η κατάρρευση της οικονομίας, η ανατροπή της δημοκρατικής επίφασης, η κοινωνική διάλυση πρέπει να μας φέρουν κοντά ως λαό και πολιτικά όντα σε κοινό συνειδητό αγώνα και όχι να μας καταστήσουν μοιραία θύματα που θα αλληλοσπαράζονται χορεύοντας στα τύμπανα των Αγορών.

10 σχόλια:

nefosis είπε...

Πριν εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στην ενωμένη (;) αριστερά, θα πρέπει να επιβληθούμε στον πανικό και να πάρουμε μερικές βαθιές ανάσες. Επιβάλλεται να οξυγονώσουμε σωστά τον εγκέφαλό μας νομίζω, προκειμένου να αποφύγουμε το ευκολότερο όλων: τον αλληλοσπαραγμό.

Σταυρούλα είπε...

"...η κοινωνική διάλυση πρέπει να μας φέρουν κοντά ως λαό και πολιτικά όντα σε κοινό συνειδητό αγώνα και όχι να μας καταστήσουν μοιραία θύματα που θα αλληλοσπαράζονται χορεύοντας στα τύμπανα των Αγορών."

Πρέπει αλλά δεν το βλέπω ακόμα. Πολύ κόσμος υποκύπτει στο παιχνίδι των ΜΜE και παραπλανείται.

Όσο κι αν το θέλω, βλέπω μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς να μην μπορούν να συγχρονιστούν με τις εξελίξεις και δεν εννοώ μόνο το ΚΚΕ.

Προσωπικά αποφάσισα να μιζεριάζω λιγότερο, να κρατήσω την ψυχραιμία μου όσο μπορώ και να προσπαθήσω ν' αντιπαλέψω την κατάσταση.

Soduck είπε...

Ενωμένη Αριστερά;;

Ναι μπορείς να με πεις κυνική αλλά... "είναι πολλά τα λεφτά Άρη". Είναι πολλά τα λεφτά της κάθε μικροθεσούλας στην κομματόπιττα και τα σκυλιά θέλουν να είναι χορτάτα.

Συγνώμη που μιλάω έτσι. Η ηλικία θα φταίει. "Δεν έχω χρόνο μάτια μου να ψάχνω για ελπίδες", ειδικά στις γνωστές και ήδη υπάρχουσες...- πως να τολμήσω να τις πω συλλογικότητες;

Να σου πώ κάτι που νιώθω βαθιά μέσα μου; Η μόνη πλευρά που μπορεί να γεννήσει ελπίδα και να φέρει τα πάνω κάτω είναι οι νέοι και οι μάνες. Μόνο όταν αυτοί βγουν στο δρόμο και απαιτήσουν ζωή, μπορεί να γίνει κάτι. Είναι οι μόνοι που μπορούν να μη λογαριάζουν τίποτα.

Συγχώρεσέ με για την όποια ένταση των λόγων και του ύφους μου. Συγχώρεσέ με που χωρίς να έχω να προτείνω καμία λύση, τολμώ να αρνούμαι και να απαξιώνω τις μόνες ορατές (;)

γρηγόρης στ. είπε...

Αντί για "μπορεί", να ρωτήσουμε αν πραγματικά θέλει;

Ανώνυμος είπε...

Γιώργη αυτό είναι ενα από τα καλύτερα κείμενα σου, σε μερικές γραμμές συμπυκνωμένη η τελευταία διετία. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα μόνο κείμενο που να αποτυπώνει τα όσα ιστορικά και πένθιμα ζούμε (πένθος για την εποχή που τελειώνει) για τον ιστορικό του μέλλοντος, θα ήταν αυτό εδώ. Χαιρετισμούς (οριακά) αγωνιστικούς!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Αυτό το κείμενο είναι ότι αποστάζω από την πραγματικότητα που όλοι ζούμε και από όσα μανιωδώς διαβάζω αυτό τον καιρό. Νομίζω πως όσες επιφυλάξεις έχετε, "δικαιολογημένα" τις έχετε (έχουμε) για την "ενωμένη Αριστερά" (βάλτε όπου θέλετε τα εισαγωγικά). Είμαι όμως μάλλον σίγουρος πια πως "μόνη" λύση αυτήν την περίοδο είναι να τις βάλουμε στην άκρη. Μπορούμε αλλοιώς;

@Silent: σε ευχαριστώ για αυτά που λες. Έχουν βαρύνουσα σημασία για μένα

Ανώνυμος είπε...

γιωργο, οσα κανουν τοσο καιρο με τους μισθους, τις απολυσεις και τα σχετικα ουδεμια σχεση εχουν με μειωση εξοδων.
ταπεινωση θελουν και εξευτελισμο, ραγιαδες θελουν.
και παρα το οτι και εγω πιστευω οτι η μονη λυση θαπρεπε να ερθει απο την αριστερα, δυστυχως δεν εχω και πολλους λόγους να ειμαι αισιοδοξος.
[και αν ειχε πραγματικα τα "προσοντα" με 50% θα εβγαινε απο εκλογες]
τα πετρινα χρονια για την ελλαδα ειναι στο δρομο και ερχονται με ορμη κατα πανω μας.
μουργος

vague είπε...

Μια έντιμη αριστερά Γιώργο, δεν θα επεδίωκε να σώσει τίποτα από αυτό το έκτρωμα. Πολύ φοβάμαι όμως ότι τα πράγματα δεν είναι ακόμα έτοιμα για αληθινή ανατροπή (τα 'χουμε ξαναπεί όμως αυτά - δεν έχει μείνει και τίποτα που δεν έχουμε πει βέβαια, θα μου πεις).

Πράγματι ωραίο το κείμενό σου.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Μούργο δεν το είχα σκεφτεί πως θα μας πέσει ο δρόμος στο κεφάλι μας- πια θα είναι ο μόνος φόβος μου...

Δεν είναι Ρίσκι, δεν είναι.... (έτοιμα για αληθινή ανατροπή)... Απόλαυσα το βιβλίο του Μπούκτσιν (Οι Ισπανοί αναρχικοί : Τα ηρωικά χρόνια 1868-1936). Ομολογώ ότι θαύμασα την "εκνευριστική", "ανώριμη", αλλά συνεχή ετοιμότητά τους για ανατροπή. Η πίστη τους και η καταπίεση που δεχόταν ο λαός, τους έτρεφαν με ιδέες και έργα για δεκαετίες (μέχρι που έφαγαν τα κεφάλια τους. Ορθότερα μέχρι που τους τα πήραν δημοκρατικοί και φασίστες μαζί.....)

HappyHour είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά διαβάζοντας έβαλα τα κλάματα! Ίσως να είμαι και για άλλους λόγους συναισθηματικά φορτισμένη, ίσως να φταίει που παράλληλα ακούω και ειδήσεις στο Μεγκα αλλά ρε πούστη ΔΕΝ ΠΆΕΙ ΆΛΛΟ! Κάτι πρέπει να γίνει. Είναι γνωστό το αποτέλεσμα της "ασφυξίας"...