Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ιστορίες βιβλιοθηκών (1): η Ευλαμπία

Χθες η κόρη μας είχε γενέθλια- έκλεισε τα πολλά… δύο χρόνια της. Εντάξει μπορώ πια να καταλάβω τις διαφορές των δύο φύλων εναργέστερα… Ας πούμε, είμαι σίγουρος πως τώρα που κάθομαι να γράψω αυτό το σημείωμα, το βλέμμα της μου λέει με σιγουριά: «για μένα γράφεις, το ξέρω». Γι’ αυτό και εγώ, που δεν θέλω να με καταλάβει, για άλλα θα σας πω.

Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να με ενθουσιάζουν οι συναντήσεις της ανάγνωσης: γεγονότα και περιγραφές που σμίγουν μόνο γιατί έτυχε να διαβάσω βιβλία που τις περιέχουν απομονωμένες (για τους δικούς τους λόγους), στοιχεία που απαντούνται στη ζωή ή τη σκέψη μου και στα παράλληλα σύμπαντα της μυθοπλασίας ή της σκέψης των συγγραφέων.

Διάβασα αυτές τις μέρες στο «Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο» του ευφυή, παθιασμένου και αριστερού Βασίλη Ραφαηλίδη μια περιγραφή για το μπουρδέλο της Καστοριάς, όπου έζησε τα εφηβικά του χρόνια. Μοιάζει να «συνομιλεί» με αυτό που έγραψα λίγες μέρες πριν για το παλιό μπουρδέλο της Κορίνθου:

… «το ωραιότερο θέαμα το πρόσφερε το μπορντέλο της Καστοριάς. Βρίσκονταν στην είσοδο της πόλης, σκαρφαλωμένο σε έναν βράχο. Μέσα είχε δυο «ιέρειες» την κυρία Νίκη και την κυρία Κούλα, που σε λίγο θα τις γνωρίσω καλά κι εγώ.

Όταν λοιπόν, επέστρεφαν οι στρατιώτες απ΄ τα μέτωπα του Γράμμου και του Βίτσι, δυο τεράστιες ουρές σχηματίζονταν έξω απ’ το μπορντέλο. Η μία κατέληγε στο κρεβάτι της κυρίας Νίκης. Και η άλλη στο κρεβάτι της κυρίας Κούλας. Παρόμοιες ουρές, ξανάδα μόνο όταν πήγα στο στρατό, όχι στο μπορντέλο της Κορίνθου, αλλά μπροστά απ’ το καζάνι του συσσιτίου» …

Η πρώτη εικόνα της 18μηνης στρατιωτικής μου ζωής ήταν οι μεγάλες ουρές μπροστά από τα μαγειρεία στο στρατόπεδο της Κορίνθου, και ακόμη πιο συγκεκριμένα ο ίσκιος μας πηγαίνοντας βράδυ για φαΐ που σέρνονταν σαν μαύρο φίδι στο γυμνό τοίχο που φώτιζε ένας δαιμονισμένος προβολέας. Για κάποιο λόγο αυτή η εικόνα τυπώθηκε στα μυαλά δύο αντρών με πολλά χρόνια διαφορά μεταξύ τους, με την ίδια ένταση και το ίδιο συναίσθημα…

Λίγες σελίδες μετά το «μπορντέλο» της Καστοριάς ο Ραφαλίδης μιλάει και για τη βιβλιοθήκη της:

… «Άρχισα, λοιπόν, να ψάχνω στη δημοτική βιβλιοθήκη της Καστοριάς, με τη βοήθεια του συμπαθέστατου και μεγαλοπρεπέστατου βιβλιοθηκάριου κυρίου Ζήκου, για βιβλία σχέση έχοντα με πολέμους, με αντάρτικα, με επαναστάσεις, όλα ανάκατα. Κι ούτω πως έφτασα κάποτε στην Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης του Μινιέ… Εκείνο τον καιρό διάβαζα μετά μανίας ό,τι μου ‘πεφτε στο χέρι. Από Καζαμία μέχρι Μάσκα, και από Ντελί μέχρι Ντοστογιέφσκι, Σαίξπηρ, Μολιέρο. Μολιέρος δεν υπήρχε στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου. Μου τον σύστησε ο κύριος Ζήκος, ο βιβλιοθηκάριος.» …

Λίγες σελίδες πριν (στη ζωή πάντως δεν μπορείς να γυρνάς στις «πίσω σου σελίδες») αναφέρει τον «καλό του φίλο» και συμμαθητή Κώστα Σημαιοφορίδη. Ο παλιός βουλευτής της ΝΔ έρχεται συχνά στη βιβλιοθήκη που δουλεύω. Σκέφτομαι να τον ρωτήσω για το Ραφαηλίδη, τη βιβλιοθήκη της Καστοριάς και τον κύριο Ζήκκο και μάλλον και για το μπορντέλο, την κυρία Νίκη και την κυρία Κούλα (σαφώς άλλη από αυτήν του Κουμανταρέα στην ομώνυμη νουβέλα).

Ακόμη και αν υποκρίνομαι τον απορροφημένο στους λαβύρινθους της σκέψης μου, την παρακολουθώ να παίζει δίπλα μου, αδειάζοντας και γεμίζοντας ένα κουκλόσπιτο και να σιγομουρμουρίζει την «Ευλαμπία» (οικογενειακό σουξέ κι αυτό του καλοκαιριού), που μιλάει για μια ακόμη ιστορία ανάμεσα στα δύο φύλα….


(Συνεχίζεται…)

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κατά πρώτον να τη χαίρεσαι την κορούλα σου! Κατά δεύτερον να σε χαίρεται κι αυτή! Κατά τρίτον αυτή η διαδρομή Καστοριά-Αθήνα-Κόρινθος με ένα βιβλίο και ένα τραγούδι του Γιοκαρίνη μου υπενθύμισε για ακόμα μία φορά ότι οι σημαντικές σχέσεις της ζωής μας δεν είναι καθόλου τυχαίες-κάποιοι άνθρωποι έχουν διανύσει την ίδια ακριβώς πορεία με 'μας μόνο και μόνο για να μας συναντήσουν.

SoDurck είπε...

το κάνει γιατί καταλαβαίνει οτι πας να ξεφύγεις. Ώσπου να γράψεις για κείνη και ΜΟΝΟ για κείνη, εκεί γύρω θα είναι και θα σε παρακολουθεί. Και γω επίσης :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Δύο χρονών;
Ολόκληρη κοπέλα! Να δεις που χωρίς να το καταλάβεις μια μέρα θα τη δεις να διαβάζει το «Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο» κι εκείνη την ώρα βάζω στοίχημα ότι στο μυαλό σου θα παίζει η Ευλαμπία.

Να τη χαιρόσαστε την κοκόνα!

Nefosis είπε...

Nα τη χαίρεσαι την πιτσιρίκα. Τι ευλογία να έχεις κορίτσι πατέρα! Γράψε! Γράψε γι αυτήν! :)
(Ωστόσο, πολύ μου άρεσαν οι παράλληλες διαδρομές. Άσε που πάντα είχα μια έντονη περιέργεια να μπω σ' ένα μπουρδέλο, αλλά ποτέ ως εργαζόμενη.)

vague είπε...

Μα την "Ευλαμπία";
Σού τραγουδάει την Ευλαμπία και ακόμα να γράψεις ειδικά γι' αυτήν;
Εντάξει, ναι, χάος οι διαφορές μεταξύ των φύλων, το παραδέχομαι. :)))))

Snowball είπε...

Πρώτα να χαίρεσαι την κόρη σου!!!

Οι πάσης φύσεως ουρές (συσσίτια, μπουρδέλα, δημόσιες υπηρεσίες) ανέκαθεν μου προκαλούσαν κατάθλιψη... Είναι η ανάγκη που σε μπαστακώνει όρθιο να περιμένεις για κάτι που τελικά μπορεί να μην είναι τόσο καλό όσο το περιμένεις... (μην σκανδαλίζεστε, το φαί στον στρατό είχα στο μυαλό μου)

ggk είπε...

Χιλιόχρονη!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Κατά πρώτον σας ευχαριστώ για τις ευχές σας, ελπίζω να πιάσουν τόπο :)

@Silent: και αν ακούγεται κάπως παραδομένο στη μοίρα όλο αυτό που λες και υπονοώ δεν πειράζει και πολύ. Ας πούμε τότε πως απλώς συναντούμε τους τυχαίους δεσμούς των πραγμάτων και των γεγονότων και πιάνουμε καμιά φορά κουβέντα μαζί τους...

@Sodurck (πρώην Soduck): Αν είναι να φύγεις μετά, τότε δεν πρόκειται να πω τίποτα :)

@Τσαλαπετεινός: Είσαι αλεπού τσαλεπετεινέ... θυμάσαι πως τη λέω "κοκόνα"!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@nefosis: Εγώ πάντως μιλάω αν και δεν μπήκα ποτέ- κάποια μέρα αποφάσισε ο "θάλαμος" ("ψάρια" στην Κόρινθο) να πάνε μαζί σε ένα κωλόμπαρο και πολύ τους σνόμπαρα... Γυρίσαν τρελαμένοι όλοι, γελούσαν και πειράζονταν σαν πιτσιρίκια... τότε τους χάρηκα!

@Riski: αδιάβατο πάντως (το χάος...)

@Snowball: ε, τι να σου πω... δίκιο έχεις: τελικά στην ουρά στεκόμαστε για τα πιο σημαντικά όλοι μας. Οι μεγάλες μας προσδοκίες (ανάλογες της προσμονής μας)σχεδόν πάντα πετσοκόβονται από το αποτέλεσμα :)

@ggk: καλώς στην! Και εσείς να χαίρεστε τη δικιά σας. Άντε και ένα αγόρι τώρα (να έρθει στα ίσια του ο "βάτραχός" σου :)

SoDurck είπε...

Χα! σιγά μη φύγω. και αυτές τις τάχα δικαιολογίες για να καθυστερείς να γράψεις, ούτε εκείνη δεν τις πιστεύει.
Γράφε! :)

Σταυρούλα είπε...

Να τη χαίρεστε την κουκλίτσα σας!

Όσο για τις διαδρομές, είναι πάντα ενδιαφέρουσες τέτοιες "συμπτώσεις". :)

Αγαπητή ομήγυρη μόλις τον κοιτάει ή λέει κάτι η μικρούλα, που έχει μάτια μόνο γι αυτόν, λιώνει ο Γιώργος.

αγκνιρα είπε...

Να σου ζήσει, Γιώργο :-) Δύο χρονών: η καλύτερη ηλικία (τρέχεις συνέχεια από πίσω, εε; :-D ) Είναι συναρπαστικό να ζεις από κοντά πως μαθαίνουν να εκφράζονται όλο και πιο πολύπλοκα!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ευχαριστούμε και τις δυο σας...

@Renata: Μα αυτά δεν είναι ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα; :)

@αγκνίρα:όντως είναι συναρπαστικό, αν και εφήμερο - και ίσως γι' αυτό υπέροχο - αυτό το στάδιο της γλώσσας. Νομίζω δε πως είναι και το πρώτο ουσιαστικό (συνειδητό) στάδιο της αγάπης και του δεσμού ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, αφού στην ουσία τα συναισθήματά μας η επικοινωνία τα θρέφει...

Theorema είπε...

Χρόνια πολλά και καλά,και πάντα αγαπημένοι με την κοκόνα σου :)

Ως σχεδόν Κορίνθια (οκ, Λουτρακιώτισσα με μάνα Κορίνθια και ρίζες εκεί), έχω να σου πω το εξής: οι ουρές στα μέρη μας είναι πιο όμορφες από των άλλων, έτσι δεν είναι ;)

Ξέρω πως με καταλαβαίνεις.

Και πάλι χρόνια πολλά!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ακριβώς Κορίνθια είσαι... και πράγματι οι ουρές μας είναι από τις καλύτερες....