η ζωή είναι ένα πλάνο, που καμιά φορά κόβεται απότομα...
υπάρχει μια σκηνή, στο "βλέμμα του Οδυσσέα": η οικογένεια γιορτάζει την αλλαγή του χρόνου, κάποιος αναφωνεί "ευτυχισμένο το 19__". Και ύστερα "ευτυχισμένο το 19__", και ύστερα τα χρόνια περνούν ενώ ο χορός συνεχίζεται μέσα στον ίδιο χώρο και ενώ κάποιος αναφωνεί, πάντα προσθέτοντας ένα χρόνο, "ευτυχισμένο το 19__"... Θα μπορούσε να είναι απλά ένα εύρημα του σκηνοθέτη. O χρόνος στον Αγγελόπουλο είναι ο μέσα μας χρόνος, της προσωπικής μας χρήσης, αυτός που συγκρίνεται και συγκρούεται πάντα με τη φθορά και την απώλεια. Αυτός που αφαιρεί τα φλούδια της ευτυχίας μας παραδίδοντάς μας γυμνούς στο αναπόφευκτο. Ο Αγγελόπουλος πέτυχε νομίζω να φυτέψει μέσα μας εικόνες της συλλογικής μας μνήμης, πέτυχε δηλαδή να εσωτερικεύσει τα τοπία της ιστορίας μας με ένα τρόπο εξόχως ποιητικό.
6 σχόλια:
Ποιητής εικόνων, καλά το λες. Ποτέ δεν μ'ενθουσίασαν οι ταινίες του, ερωτεύτηκα όμως πολλές εικόνες του. Και παρόλο που δεν ταυτίστηκα ποτέ με τη δουλειά του, με θλίβει βαθιά ο θάνατός του, όταν μάλιστα ήταν τόσο άδικος.
Αχ, οι εικόνες του κι οι μουσικές που τις συνόδευαν. Κρίμα...
Άσε, Γιώργο, βγήκα απ' τα ρούχα μου όταν το διάβασα. Από μοτοσυκλέτα να πάει αυτός ο άνθρωπος;
:-(
Η χρεοκωπία μας είναι πολιτιστική πια...
Κάποιες τέτοιες προσωπικότητες αποτελούν καμιά φορά το άλλοθί μας στον πολιτισμό...
Σ' ευχαριστώ πολύ για σήμερα. Νομίζω ότι όλα γράφτηκαν και όλα ειπώθηκαν τις τελευταίες μέρες, θα συμπληρώσω μόνο το πόσα πολλά μας άφησε να πορευόμαστε από 'δω κι εμπρός. Μέσα σε άλλα και υπέροχες μουσικές. Σου αφιερώνω την αγαπημένη μου:
http://www.youtube.com/watch?v=g3xY5R03bUQ&feature=related
Δημοσίευση σχολίου