"Όσοι κυβερνούν, αδικούν. Οι περισσότεροι συνειδητά". Ξεκινούσε πάντα με αυτή τη φράση τις ιστορίες του. Εκείνη τη νύχτα μας είπε το παραμύθι του δράκου.
Ήταν τα παλιά χρόνια. Την πολιτεία μας διαφέντευε βασιλιάς τρανός και αποτρόπαιος. Αλίμονο, τη δόξα του την πότιζε το αίμα όχι μόνο των εχθρών μας, αλλά και των υπηκόων του. Τίποτα όμως δεν την χόρταινε. Μια μέρα, ένα κορίτσι βγήκε στην αγορά κι άρχισε να μιλά στον κόσμο και να λέει πως όσοι κυβερνούν, αδικούν, και πως οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι και να μην εξουσιάζονται. Τα λόγια της ήταν φωτιά που όσο μεγάλωνε απειλούσε τη δίψα του βασιλιά. Γι' αυτό κι οι άνθρωποι του παλατιού βγήκαν στους δρόμους και στην αγορά και σκότωσαν το κορίτσι. Τα άλλα παραμύθια τελειώνουν εδώ. Ετούτο όμως, όχι.
Οι άνθρωποι της αγοράς είχαν φωτιά μέσα τους. Τα λόγια του κοριτσιού έκαιγαν πια την ψυχή τους. Και μια μέρα μαζευτήκαν, πήραν τα όπλα τους και σκότωσαν το βασιλιά. Κι έγιναν εκείνοι κυβερνήτες της πολιτείας μας. Λίγο καιρό μετά ο παραμυθάς της κυβέρνησης έγραψε ένα παραμύθι που δόθηκε σε όλους του υπηκόους, και τα παιδιά το διάβασαν στο σχολείο τους, κι οι χορευτές κι οι ηθοποιοί το χόρεψαν και το αφηγήθηκαν σε θέατρα: το παραμύθι του δράκου.
Ήταν, λέει, μια πολιτεία. Όλοι οι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι σε αυτήν. Μια μέρα ένας δράκος τρανός και αποτρόπαιος βγήκε στην αγορά κι άρχισε να τρώει τον κόσμο και το στόμα του να βγάζει φωτιές. Τότε ο λαός πήρε τα όπλα και σκότωσε το δράκο. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
"Αυτό το παραμύθι τελειώνει εδώ..., αν και εδώ που τα λέμε δεν έχει τελειώσει ποτέ" μας είπε όταν η αφήγηση τελείωσε. "Να φοβάστε", είπε, "αυτούς που φτιάχνουν τα παραμύθια". Σβήνουν φωτιές σε δράκους.
*
ο πίνακας είναι του Leon Kossoff
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου