"Δεν άλλαξε καθόλου. Σαν ήταν παιδί, πού την έχανες πού την έβρισκες, μισόγυμνη, να γεμίζει ποτήρι- ποτήρι το νερό απ' τη βρύση για να ποτίσει τα λουλούδια του χαλιού".
Οι ιστορίες κάποιων γυναικών συγγραφέων, έχουν κάποιες φορές πολύ ενδιαφέρουσες ρωγμές ευαισθησίας, μια σχεδόν μεταφυσική ενσυναίσθηση, μια πάντα ενδιαφέρουσα φυλετική ιθαγένεια που κάνει τη γραφή τους μαγικά ποιητική κι αποκαλυπτική . Ο "Φεγγίτης" της Ζιζέλ Πράσινος (για κάποιο λόγο θα τόνιζα το επώνυμο στη λήγουσα) είναι μια συλλογή διηγημάτων που προδίδουν τις σουρρεαλιστικές καταβολές της γαλλίδας συγγραφέα ελληνικής καταγωγής, όμως έχουν το υπαινικτικό βάθος του τραύματος, την απελπισμένη αγωνία της έλλειψης, της απώλειας, της μοναξιάς. Το παράδοξο στις ιστορίες της Πράσινος δεν αποτελεί κατασκευές μυαλού, αλλά συναντήσεις ψυχής.
Ο "Φεγγίτης" και η Ζιζέλ Πράσινος είναι μια αναγνωστική έκπληξη, μου θυμίζει ως προς αυτό την ομορφιά της Λουτσία Μπερλίν και των διηγημάτων της. Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1995 από τον Εξάντα σε μετάφραση της Καίτης Τσεκένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου