Οι εκλογές στην πλατεία

Α.
Τις εκλογές που πέρασαν τις έζησα ενεργά: περίπτερο στην πλατεία, αφισοκόλληση, εκλογικός αντιπρόσωπος. Η εμπειρία ενδιαφέρουσα και για μια ακόμη φορά αρκετά εξωστρεφής και κοινωνική για τα δεδομένα μου.

Τα στοιχεία της θα μπορούσαν να είναι πρώτη ύλη για χρονογράφημα. Τα τρία περίπτερα της πλατείας (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) αποτέλεσαν μια ιδιότυπη και πρόσκαιρη γειτονιά. Νομίζω πως η πλατεία καταγράφει με τον καλύτερο τρόπο την κοινωνική μας συμπεριφορά. Είναι πια κατά κανόνα ξενόγλωσση. Όχι βέβαια γιατί την κατέλαβαν οι ξένοι, αλλά γιατί την αφήσαμε εμείς. Έχουμε το σπίτι μας, το τηλέφωνο και την τηλεόρασή μας, το πάρκινγκ και τη δουλειά μας, το αυτοκίνητο και το χωριό μας. Γίναμε χειριστές της ιδιώτευσής μας, αντικοινωνικοί, προστατευτήκαμε με το κρυφτό από την κριτική των άλλων. Δεν συζητάμε πολιτικά, δεν διαβάζουμε, δεν αμφισβητούμε με τη συμμετοχή, αλλά με την αποχή μας. Δηλαδή επιδοτούμε την καταδίκη μας χωρίς να θέλουμε την ευθύνη ότι την υποστηρίξαμε. Η Αριστερά είναι δυσάρεστη – εστιάζει σ’ αυτό που θέλουμε να ξεχνάμε – οπότε της γυρίσαμε την πλάτη και πήγαμε για μπάνιο.

Αφού δεν είδα ούτε ένα νέο 18-25 χρόνων να ψηφίζει στο εκλογικό μου τμήμα αναρωτιέμαι: ο «Δεκέμβρης» ήταν μια χειμωνιάτικη βόλτα στην παραλία;

Β.
Μια κυρία είχε φορέσει το κολιέ της και είχε βγει στην πλατεία παρέα με μια φίλη της. Είναι στην ηλικία των 65-70, συντηρητική και πολύ καθώς πρέπει ντυμένη. «Ποιοι είναι αυτοί;» αναρωτιέται περνώντας δίπλα από το περίπτερο. «ΣΥΡΙΖΑ;… Άει στο διάολο με τον Τσίπρα σας….». Η πληρωμένη απάντηση στις κραυγές της την απομάκρυνε τάχιστα: «πώς μιλάτε έτσι; Και έχετε τόσο ωραίο κολιέ….»

Γ.
Δεν μου επιτρέπεται μεγαλύτερη ανάλυση. Η αφισοκόλληση είναι ενδιαφέρουσα εμπειρία. Λέω ενδιαφέρουσα γιατί κατά βάθος διαφωνώ με την πρακτική της προπαγάνδας ακόμη και ως αναγκαίο κακό. Έχει όμως ως διαδικασία μία αίγλη σαν το εφηβικό ξεπαρθένεμα: μια παρανομία, μια νυχτερινή περιπολία των ιδεών την ώρα που οι άλλοι κοιμούνται. Σ’ εμένα υπήρχε δε και κάτι ακόμη πιο… εξωφρενικό: κολλούσα αφίσες παρέα με έναν μπάτσο.

Δ.
Ο Ηλίας και η Αυγή – δυο ονόματα δεμένα με το φως – είναι ζευγάρι χρόνια τώρα, αγαπημένο και αγαπητό σε όλους. Μετά τη διάσπαση του Συνασπισμού το '92 ο Ηλίας έμεινε στο ΚΚΕ και η Αυγή στο Συνασπισμό. Τα περίπτερα στην πλατεία, απέναντι. Απέναντι οι ιδέες, και τα βλέμματα εχθρικά μεταξύ παλιών συντρόφων. Ο Ηλίας και η Αυγή το βράδυ που κλείναμε έφευγαν μαζί για το σπίτι.

Ε.

Το περίπτερο του ΠΑΣΟΚ -το Mall της μικρής πολιτικής γειτονιάς μας - το κρατούσε τις περισσότερες μέρες ένας παππούς, όχι ιδιαίτερα ευχάριστος και γλυκός στην όψη. Ένα βράδυ κλείνοντας ήρθε και πλήρωσε για κάποια κουπόνια του Συνασπισμού. Όταν έφυγε, παραξενεμένος ρώτησα τους υπόλοιπους τι ήταν αυτό. Με αποστομωτική απλότητα μου είπαν πως το κάνει πάντα, στη μνήμη του αδερφού του που ήταν στο ΚΚΕ εσωτερικού.

Τέλος.

Υπάρχουν και άλλες στιγμές. Θα χρειαστούν ίσως και άλλη απόσταξη. Όπως και να είναι οι εκλογές τελείωσαν, τα περίπτερα διαλύθηκαν και αποσύρθηκαν και εγώ προχθές έκλεισα τα 35...