Ατόφιο φθινοπωρινό απόγευμα – νυχτώνει νωρίς και φυσάει μέσα μας κρύος άνεμος – στο γηπεδάκι μιας γειτονιάς της μεγάλης μας πόλης. Ημέρες της κρίσης – καθημερινά γκρεμίζονται βεβαιότητες, υπεροψίες, όνειρα και ψευδαισθήσεις.
«Λοιπόν πώς περάσαμε το καλοκαίρι;», ρωτάει στεγνά. Είναι η πρώτη προπόνηση της νέας χρονιάς. Γύρω του πρόσωπα παιδικά αμίλητα του επιστρέφουν το άδειο βλέμμα του. «Ξεκινάμε λοιπόν… τι είναι Ε.Π.Ο. νεαροί;». Σηκώνεται. Με αυτάρεσκο στόμφο και πομπώδες αντριλίκι βγάζει τη φόρμα του αφήνοντας τη στενή γραμμωμένη μπλούζα του να επιτεθεί με το μήνυμά της. Τρεις λέξεις που τις δονεί πάνω απ’ τα κεφάλια τους σαν μαστίγιο:
ΕΡΓΑΣΙΑ
ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ
«Εργασία στο σχολείο, εργασία στο σπίτι, εργασία στις εξωσχολικές δραστηριότητες. Πάντα δουλεύουμε. Ποτέ δεν σταματάμε. Εργασία για να γίνουμε πρώτοι.
Πειθαρχία στους ανωτέρους σας: τους γονείς, τον προπονητή, τους δασκάλους. Απαγορεύεται το «δεν άκουσα», επιτρέπεται μόνο το «δεν κατάλαβα». Περνώντας ετούτη τη γραμμή κύριοι απαγορεύεται να μιλάτε μεταξύ σας.
Οργάνωση: μόνο με σχέδιο θα πάτε μπροστά. Οργανώστε το χρόνο σας και το παιχνίδι σας. Και μην ξεχνάτε: οι άλλοι είναι αντίπαλοί μας. Τους αντιπάλους μας τους νικάμε».
Τα πρόσωπά τους, παγωμένο μάρμαρο και η νύχτα πια μοιάζει πιο νύχτα στο βλέμμα τους. Η ανάσα τους ακινητοποιεί το μυαλό σου. Οι γονείς τους πιο πέρα - οι περισσότεροι, σκληραγωγημένοι μετανάστες – συζητούν αδιάφοροι. Και αυτό το αποτρόπαιο τίποτα σπέρνει φασισμό σε μια ομάδα επτάχρονων παιδιών σε ένα γηπεδάκι ποδοσφαίρου μιας γειτονιάς στη μεγάλη μας πόλη, τις μέρες αυτές ενός φθινοπώρου που σκορπάει βεβαιότητες, υπεροψίες, όνειρα και ψευδαισθήσεις (σαν φύλλα κιτρινισμένα στο χώμα)
12 σχόλια:
Δεν είμαι αντίθετος στην έννοια, είμαι αντίθετος στον τρόπο και το περιεχόμενο που δίνει στην έννοια ο εν λόγω "κύριος"...
Σε κάθε περίπτωση μου θυμίζει τον λόγο που μικρός μίσησα, λανθασμένα είναι η αλήθεια, τον αθλητισμό...
Snowball για μια ακόμη φορά δεν με εκπλήσσει κάτι που γίνεται μπροστά μου, όσο με τρομάζει η μη αντίδραση όσων το είδαν μαζί μου.
Μου θύμισες το περιστατικό μιας χυδαίας λεκτικής επίθεσης που δέχτηκε μια φορά ο μικρός μου γιος (όντας έφηβος), από κάποιον προπονητή του μπροστά σε όλη την ομάδα, μετά τη "θρασύτατη" δήλωσή του ότι δεν προτίθεται να πολεμήσει εναντίον κανενός.
Η απόλυτη απάθεια..
Η εγκληματική απάθεια..
Εν τέλει η αμάθεια.
Όντως, Γιώργο, η απάθεια είναι το πιο τρομακτικό ή χειρότερα η αποδοχή.
Σκέφτηκες τι θα έκανες, αν (δεν) ήταν το παιδί σου ή ενός γνωστού ή φίλου;
Πώς το χειρίζεται κανείς περαιτέρω;
Ο Snowball , μου ... "εκλεψε" το σχόλιο μου ... δηλαδή πρόλαβε και το είπε πρώτος .
Επομένως , δέχομαι και την απάντηση σου σ' αυτόν , σαν απάντηση σε μένα .
Σας εύχομαι ένα λιγότερο θλιμμένο απόγευμα απόψε .
Ελπίζω να μην έχεις σχέση οικογενειακή ή φιλική ή έστω περαστικού με αυτό το απόκοσμο πλάσμα. Χαίρομαι που δεν ήμουν εκεί. Θα μου ήταν αδύνατο να συγκρατηθώ. Μα, δεν αντέδρασαν οι γονείς;
να ελπίζεις μόνο ότι θα βρεθεί και κάποιος άλλος αληθινός δάσκαλος στο δρόμο τους που θα τους μάθει τα 3Α: αγάπη, αγάπη, αγάπη
Ναι οι δάσκαλοι χαράζουν στην παιδική ψυχή, αλλά οι γονείς παραμένουν το παν
...συμφωνώ η απάθεια είναι το ειδεχθέστερο...
@Riski με τρομάζεις- δηλαδή αν μας επιτεθούν οι Τούρκοι, ο γιος σου θα αρνηθεί να υπερασπιστεί την πατρίδα; Γι' αυτό δεν πάμε μπροστά σαν χώρα....:)
@Dina Vitzileou: η απάθεια είναι το μόνο σπορ στο οποίο πρωτεύουμε χωρίς ντόπα.
@Renata: Ο μόνος τρόπος για να αντιδράσεις θερμά σε μια τέτοια ιστορία είναι να παίξεις ξύλο. Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα είχε μια τέτοια ενέργεια - ακόμη και αν προδικάζαμε ότι τις έτρωγε χοντρά. Ο άλλος τρόπος (ο ψύχραιμος) είναι να πείς την ιστορία- ίσως έτσι την ακούσει κανείς.
@silia: υπάρχει και άλλο σπασικλάκι στην τάξη που βιάζεται να πει πρώτος τη σωστή απάντηση...:)
(Ευχαριστούμε για την ευχή σου)
@nefosis: να πέσει φωτιά να με κάψει..... και όχι δεν αντέδρασαν.
@roubinakiM: θλιβερό να ελπίζουμε στους ανθρώπους-γόμες που θα σβύνουν τις μουτζαλιές πάνω στα παιδιά μας
Τι να πει κανείς, μεσαιωνική παιδαγωγική...
Γιατί να χρειάζονται άραγε αθλητικοί όμιλοι για να μπορούν να κινηθούν λίγο τα παιδιά (λέω τώρα ;-) );
Το πιο επικίνδυνο νομίζω αγκνίρα είναι αυτό που φυτεύουμε καθημερινά στα παιδιά για να τα ενισχύσουμε ώστε να ανταποκριθούν στην κοινωνία που τα ρίχνουμε
Δημοσίευση σχολίου