Οι Κορίνθιοι πολιτευτές είναι… για τα πανηγύρια.

Όπως ίσως δεν σας έχω πει, γεννήθηκα στην Κόρινθο, λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα η Δημοκρατία. Εδώ και λίγο καιρό έχω μάθει πώς συνδέεται η Κόρινθος με την έκφραση «είμαστε για τα πανηγύρια». Τα πανηγύρια αυτά λοιπόν ξεκίνησαν από την Κόρινθο, πόλη εξαιρετικά πλούσια στην ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα. Η Κόρινθος έκανε κάθε χρόνο δύο πανηγύρια, που το καθένα τους διαρκούσε ενάμιση μήνα. Κόσμος από παντού ερχόταν να πουλήσει και να αγοράσει. Αλλά και αργότερα όταν στην Κόρινθο ήρθαν οι Φράγκοι, τα πανηγύρια συνέχιζαν να συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Όταν ρωτούσαν τους Έλληνες, οι οποίοι ξεκινούσαν κι εκείνοι από διαφορετικά σημεία, για πού ετοιμάζονταν να πάνε, απαντούσαν... «είμαστε για τα πανηγύρια». Η φράση έχει φθάσει έως τις μέρες μας να αναφέρεται σε εκείνους που δεν στέκουν καλά στα μυαλά τους. Είναι, λέμε, για τα πανηγύρια.

Το τριήμερο που μας πέρασε βρέθηκα, όπως χιλιάδες άλλοι, στα πάτρια εδάφη. Η τακτή επίσκεψη δεν είναι για όσους αλλού γεννήθηκαν και αλλού ζουν μονάχα μία έξοδος από την Πόλη, αλλά μια κάποια ιδιαίτερη επιστροφή. Αν και οι πόλεις λειτουργούν ως σκηνικά της ζωής μου δεν ήταν ποτέ ιδανικοί τόποι, αλλά ευκαιρίες αναμέτρησης με τις μνήμες και το χρόνο που κυλάει.

Παραφράζοντας τη γνωστή φράση θα πω πως «όπου επιστρέφω η Ελλάδα με πληγώνει», και εξηγούμαι. Σε μια συνήθως κοιμισμένη πολιτιστικά πόλη γίνονται χρόνια τώρα κάποιες ελάχιστες εκδηλώσεις που φέρνουν τους πολίτες κοντά, δίνοντας αυτή τη σπάνια αίσθηση του Κοινού μιας πολιτείας. Παλιότερα οι εκδηλώσεις αυτές ήταν «ενός ανδρός αρχή» (η χορωδία, το φεστιβάλ τζαζ). Όταν αυτός που τις διοργάνωνε σταματούσε τη δράση αυτή οι εκδηλώσεις έληγαν ή ατονούσαν. Μια ιδιωτική συλλογή ανάγκασε στη δημιουργία ενός λαογραφικού μουσείου (με μηδενική στη συνέχεια παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης), όπως η δωρεά ενός ζωγράφου ανάγκασε στη δημιουργία μίας πινακοθήκης. Φτάνουμε στο σήμερα, στα πολιτιστικά του καλοκαιριού και (στο θέμα μας) τις εκδηλώσεις τις Αποκριάς.

Θα αποφύγω να σχολιάσω το ύφος και το επίπεδο των εκδηλώσεων, αν και θεωρώ χυδαία εμπορικό και ευτελές το ποπ του Σαρμπέλ, γιατί για την οικονομία του λόγου υποδύομαι το ρόλο ενός θετικά διακείμενου στην όποια προσπάθεια παρατηρητή. Έγινε λοιπόν για δεύτερη χρονιά το καρναβάλι, με όλο το απίστευτο κέφι, το διονυσιακό πνεύμα και την έμπνευση των συμμετεχόντων. Πολύ ωραία. Επίσης στα Όνεια όρη, στην περιοχή της Ανάληψης έγιναν τα Κούλουμα. Ωραία και εδώ.

Φρόντισαν όμως να μάθουμε όλοι «ποιοι τα διοργάνωσαν», «ποιοι δούλεψαν γι’ αυτά», ο Δήμαρχος, ο αντιδήμαρχος, ο Πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος και δεν συμμαζεύεται. Στα κούλουμα προοίμιο του πανηγυριού ήταν οι λόγοι του Δήμαρχου, των βουλευτών, των πολιτευτών και επίσης δεν συμμαζεύεται. Φαίνεται πως είναι τιτάνια προσπάθεια ενός ανθρώπου η διοργάνωση μιας εκδήλωσης. Φαίνεται πως δεν είναι αυτονόητη αποστολή του Πνευματικού Κέντρου, δηλαδή των υπαλλήλων του, η προετοιμασία ενός πολιτιστικού γεγονότος. Φαίνεται πως χωρίς το συγκεκριμένο δήμαρχο, το συγκεκριμένο αντιδήμαρχο, πολιτευτή ή Πρόεδρο δεν θα γινόταν τίποτα. Φαίνεται πως καρναβαλιστές ήταν οι προαναφερόμενοι. Φαίνεται πως οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, με ή χωρίς εισαγωγικά, είναι πεδίο άσκησης μικροπολιτικής πολιτικάντικου τύπου που πιάνει τόπο. Είδες ο Δήμαρχος;

Βέβαια το φαινόμενο δεν είναι ατόφια κορινθιακό. Πριν από μερικούς μήνες ο Δήμαρχος του Ηρακλείου Αττικής, σε εκδήλωση προς τιμήν της Άλκης Ζέη καθυστέρησε να έρθει περίπου τρία τέταρτα και μιλούσε επί μία ώρα αναπτύσσοντας το πολιτιστικό έργο της Δημαρχίας του, ενώ το κοινό και η επίσημη καλεσμένη περίμεναν…Το ερώτημα που ξεφεύγει όμως είναι: Οι Κορίνθιοι πολιτευτές είναι (μόνο;) για τα πανηγύρια;