Μάνος Χατζιδάκις: ο μελωδός των ονείρων

Διάβαζα χθες ξανά τις "Ανοιχτές επιστολές στο Μάνο Χατζιδάκι" (εκδ. Μπάστας, 1996) κάνοντας μια στάση στην καθημερινότητα, από αυτές τις αναγκαίες για επαναπροσδιορισμό. Με συνέλαβε στα διάφορα που διάβασα μια φράση που τον χαρακτήριζε ως "μελωδό των ονείρων".

Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι και για μένα ακριβώς αυτό, μάλιστα με έναν ιδιότυπο τρόπο. Ως μελωδός των ονείρων μας είναι ευπρόσδεκτος και αγαπημένος επισκέπτης των μοίχειων της ψυχής μας με έναν τρόπο που αμείλικτα τρυπάει τα τείχη του χρόνου.

Δεν τον είχα γνωρίσει, όσο κι αν το ήθελα. Ή μάλλον τον είχα γνωρίσει με έναν παράξενο τρόπο το βράδυ μετά το θάνατό του. Ήταν, λέει, μία γιορτή σε ένα σπίτι και ήταν κι αυτός εκεί. Γύρω του όλοι μιλούσαν και γελούσαν. Τον πλησίασα και θαρραλέα του είπα πως θα μου λείψει και πως πολύ λυπήθηκα που δεν θα τον γνωρίσω τώρα που πέθανε. Το φωτεινό του πρόσωπο γέλασε. Και αρχίσαμε να μιλάμε εγκάρδια για "ώρες". Το πρωί με βρήκε με μια παράδοξη ευεξία, σχεδόν ανακούφιση, για τη γνωριμία μας και τη συζήτησή μας.

Αυτές τις μέρες γράφονται πολλά. Δεν είχα πρόβλημα και εγώ να διαλέξω κάτι δικό του να πω. Στο CD "Μάνος Χατζιδάκις: 2000 Μ.Χ." υπάρχει ένα τραγούδι του του 1977, ως απάντηση στον Επίλογο της "Οδού Ονείρων" (1962), με τον τίτλο "Παίδες". Μοιάζει με αποχαιρετισμό. Σας το χαρίζω. Ο λόγος του ας ηχήσει ως μελωδία των ονείρων σας...

" Παίδες, πριν 15 χρόνια με μιαν άλλη μουσική, σας είχα πει πως θα ξαγρυπνώ έξω απ'τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας. Τώρα κουράστηκα.

Εσείς είτε ονειρεύεστε, είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας. Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ' την επιθυμία των σωμάτων σας.

Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένοιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος.

Γεια σας παίδες, γεια σας."