Ποτέ δεν μ' ενοχλούσε η νύχτα - ούτε όταν με φόβιζε. Από τους ήχους της τα παιδικά καλοκαίρια ως τους χειμώνες της εφηβείας με φεγγάρι όλα έμοιαζαν οικεία και αυθύπαρκτα. Το πρόβλημα τώρα είναι ότι η νύχτα έγινε πέρασμα. Στριμώχνονται σ' αυτήν πολλά άσχετα πράγματα- καλή ώρα αυτή εδώ η γραφή. Διεκπεραιώνονται εκκρεμότητες της μέρας. Μοιάζουν όλα θεατρικά τοποθετημένα: οι ήχοι, οι θέσεις, οι απουσίες.Θέλω να πω: μου λείπουν οι νύχτες. Εξάλλου και τη μέρα μου λείπει το φως, όμως αυτό είναι άλλη συζήτηση. Αλλά το πρόβλημα είναι κάπου εκεί: η νύχτα έγινε απορροφητήρας ή σιφώνι, μαζεύει ό,τι περίσσεψε, ό,τι χρησιμοποιήθηκε. Και ύστερα έρχονται τα όνειρα σαν μετανάστες σ' αναζήτηση φιλόξενης πατρίδας. Γίνεται η νύχτα το καταφύγιο. Κι αν η κατάσταση σώζεται ακόμη, καθώς ο μονοσήμαντος αρχικά ρόλος της με τα χρόνια αποκτά πολλές σημασίες, φοβάμαι μην κινδυνέψει ακριβώς γι' αυτό το λόγο να γίνει ασήμαντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου