Όταν η Άνοιξη αρχίζει να εισβάλλει στην ψυχή σου κλονίζεται η αιχμηρή σου διάθεση και μια αβάσιμη, παράλογη αισιοδοξία ή εθελοτυφλία αρχίζει να καταλαμβάνει το χώρο.Δεν έχω όρεξη λοιπόν την ουσιαστικά κατάργηση της "Βιβλιοθήκης" της Ελευθεροτυπίας να σχολιάσω (αυτό τον αριθμό τεύχους τι τον ήθελαν, αφού η καινούρια μορφή επουδενί αποτελεί συνέχεια του σημαντικού αυτού ένθετου). Επίσης δεν θέλω ούτε με το άρθρο για τις βιβλιοθήκες στους νέους μεταφρασμένους "New York Times" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας να ασχοληθώ.
Θέλω μόνο συμβολικά να ανακτήσω την... αιχμηρότητά μου γράφοντας για τα κυπαρίσσια. Το κυπαρίσσι είναι από τα λατρεμένα δέντρα, με παρουσία σημαντική στη λαογραφία μας και την τέχνη, τα κεντήματα, τη γλώσσα, τη χαρακτική και την τυπογραφία, την ποίηση, το τραγούδι και τη φωτογραφία. Σε κήπους, δάση και νεκροταφεία, σε περιβόλια ως ανεμοφράχτης λειτουργεί σημειολογικά και ως ταυτότητα της Μεσογειακής γης και του πολιτισμού της. Η μυρωδιά του είναι το ελληνικό καλοκαίρι, τα κυπαρισσόμηλά του με τη φρακταλοειδή τους μορφή, εφαρμοσμένα μαθηματικά... Παληκάρια σαν τα κυπαρίσσια και η αναπόφευκτη κατάληξή μας στα κυπαρίσσια: χα, στη γλώσσα μας δηλαδή ο έρωτας και ο θάνατος.
Το όνομά τους τους το έδωσε ο Κυπάρισσος, εγγονός του Ηρακλή, ο οποίος σκότωσε κατά λάθος μια μέρα τον αγαπημένο του σύντροφο, ένα ελάφι. Ο ασίγαστος πόνος του προκάλεσε την ευαισθησία των θεών, που τον μετέτρεψαν σε δέντρο που "δακρύζει" αιώνια.
Έτσι λοιπόν και εμείς: ευθυτενείς, σαν προσευχή και σαν ανάμνηση, δακρύζουμε αιώνια. Ακόμη και όταν η Άνοιξη εισβάλλει μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου