Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Ο τοίχος και οι συναντήσεις


Καθώς ο μόνος χρόνος που δεν λιγοστεύει είναι ο χρόνος που πέρασε και έχεις ανάγκη να στηθείς μπροστά σ' ένα τοίχο, όπως άλλοι μπροστά στον καθρέπτη τους, πρέπει να ορίσουμε ορισμένα σημαντικά ραντεβού. Κυρίως σε σταθμούς τρένων, αλλά και σε κάποια απογεύματα. Θα φέρεις μαζί και τα παιχνίδια σου. Για να σε αναγνωρίσουν οι μνήμες.
Τώρα θα περιμένατε να διαβάσετε για τις συναντήσεις αυτές περισσότερες λεπτομέρειες. Όμως ο ίσκιος στον τοίχο μεγάλωσε αρκετά και αυτή σαφώς είναι η πρώτη συνάντηση.

4 σχόλια:

ritsmas είπε...

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος η σκιά του μικραίνει ή επιμηκύνεται ;

doctor είπε...

Πολύ ...Pink Floyd το ποστ σου Γιώργο, και πολύ δυνατό!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Καλημέρα και στους δυο σας μετά από μέρες. Η ανεργία έχει και τις επιπτώσεις της στην επικοινωνία. Νομίζω Ρίτσα πως η σκιά μας στον τοίχο μεγαλώνει όσο τελειώνει η μέρα. Η σκιά των χρόνων μέσα μας μεγαλώνει όσο μεγαλώνουμε εμείς.

xara είπε...

Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε σένα...