Ήταν αρχές του 1998, μια κρύα και συννεφιασμένη μέρα, από αυτές που αφήνουν για ανεξήγητους λόγους ίχνη στη ζωή μας. Ένα στρατιωτικό φορτηγό διασχίζει τους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά με προορισμό το μεγάλο λιμάνι, όπου και αδειάζει φανταράκια που μυρίζουν… «ψαρίλα». Ο στόχος είναι οι άνδρες να στελεχώσουν τις στρατιωτικές μονάδες της ανεμόεσσας Λήμνου. Για να φυλάνε… την πατρίδα. Πρέπει να φορούσα ό,τι φοριόταν, παρόλα αυτά το κρύο πάγωνε την ψυχή μου. Κάθομαι στην άκρη της καρότσας με ένα τρανζιστοράκι στα χέρια και τα ακουστικά στ' αυτιά να με ποτίζουν με μουσικές του Άσιμου. Ο «Μελωδία» έχει αφιέρωμα στη μνήμη του με αφορμή τα 10 χρόνια από το θάνατό του. Αποχαιρετώ γνώριμες γωνιές της πόλης των φοιτητικών μου χρόνων καθώς το φορτηγό κυλάει στα σωθικά της. Γωνιές και αναμνήσεις που μοιάζουν πιο αφιλόξενες από τις ξένες, που η μοναξιά τις κάνει αμείλικτες. Εκείνη την ημέρα ο σταθμός ήταν η μόνη συντροφιά μου. Μέχρι που το πλοίο για Λήμνο αποχώρησε.Δεν ξέρω πόσες φορές πεθαίνει ένας άνθρωπος, σ’ εμάς πάντως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α΄ πεθαίνει σχεδόν κάθε φορά που πάμε στην Κόρινθο. Εξάλλου το λένε και οι ειδήσεις: όταν η Κ. ήταν στη Βρετανία για πρακτική και εγώ φύλαγα τα ανατολικά σύνορα της πατρίδας μας…, είχα ηχογραφήσει σε μια κασέτα τις αγαπημένες μας εκπομπές και της την είχα στείλει. Η μία πλευρά ήταν ο Οδυσσέας Ιωάννου (η δικιά της), η άλλη (η δικιά μου) ο Κώστας Θωμαΐδης και κάπου εκεί μέσα και ένα δελτίο ειδήσεων με την έκτακτη είδηση του θανάτου του «εθνάρχη».Τα χρόνια πέρασαν, παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά, η κασέτα παράπεσε, μετά ξαναβρέθηκε Σήμερα πια, τις «δύσκολες» ώρες των ταξιδιών που το ραδιόφωνο δεν πιάνει «ανεκτούς» σταθμούς, στο αυτοκινητάκι μας παίζει μια κασέτα, ακούγεται ένας σταθμός, δυο εκπομπές που κάποτε έδεναν δυο μοναξιές –μια στη Δύση και μια στην Ανατολή- και τώρα μας δένουν –δια της επαναλήψεως- με το παρελθόν της ζωής μας
Ο «Μελωδία» εδώ και μήνες νομίζω, είναι ένα φάντασμα. Τα Σαββατοκύριακα παίζει μουσική με play list, και οι παραγωγοί του μειώθηκαν δραματικά τις καθημερινές. Έφυγε και ο Οδυσσέας, ο Θωμαΐδης δεν είναι πια εκεί και πολλοί άλλοι.
Το ραδιόφωνο είναι ένα «Ρέο» στους δρόμους της πόλης, μια περιφερόμενη μοναξιά, ένας θάνατος που επαναλαμβάνεται στα ταξίδια μας, η πρώτη αγουροξυπνημένη μελωδία της μέρας, η βραδινή μελέτη και άλλα πολλά. Δεν ξέρω, νομίζω όμως πως η ζωή μας δεν μπαίνει σε play list...
19 σχόλια:
Έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό ο Μελωδία. Από τότε που άρχισε τις εκπτώσεις επί το εμπορικότερον. Πάνε 5-6 χρόνια πια. Μπορεί και παραπάνω.
Δε στεναχωριέμαι. Όλα κάποτε πεθαίνουν, κι αν πια δεν επιτελούν καμία χρήσιμη λειτουργία, καλύτερα, για να αφήνουν τόπο σε νέες πρωτοβουλίες.
[Έφυγε ο δεινόσαυρος Ιωάννου; Και πού πήγε; Στο Νίτρο;]
Είσαι...είσαι... γκρινιάρα...
Γιώργο, είναι αλήθεια ότι ο Μελωδία είχε ξεκινήσει τις εκπτώσεις εδώ και καιρό, αλλά αυτό το τελευταίο κύμα μεθοδευμένων "παραιτήσεων" και επαναφοράς του play list μου προκαλεί κι εμένα μελαγχολία.
Για μια σχετικά συμπαθή συνέντευξη του Οδυσσέα Ιωάννου, αν και χωρίς καμία αναφορά στον σταθμό:
http://enthemata.wordpress.com/2010/10/17/iwannou/
Καιρό τώρα το γυρώφερνα το θέμα, το είχα υπαινιχθεί και σε σχόλιο στο τελευταίο κείμενο της k2 για τις σφαίρες ντου-ντουμ και τον Άσιμο*
Το ξέρω, συμφωνώ για τις "εκπτώσεις" (απολύσεις είχαν γίνει και πέρυσι το καλοκαίρι (η Δέσποινα Μαυρογένη κ.α.)), όμως πια είναι πιο οριστικό το πράγμα.
Αντικαταστάτη σταθμό(στα μουσικά) πάντως δεν έχω βρει ακόμη.
*[http://koupepkia.blogspot.com/]
Υ.Γ. Μην χάνεσαι k1
radiobubble my dear.
το νετ διαθέτει τα πάντα!
κι αν θες ροκάκια postradio.
Εγω μπορεί να είμαι γκρινιάρα (αν και ο Οδυσσέας ήταν ακόμα πιο γκρινιάρης κι ένα τη γκρίναι lifestyle, για να τα λέμε όλα), αλλά άδικο δεν έχω. Για μένα ο Μελωδία πέθανε όταν άκουσα Πλούταρχο από τη συχνότητά του. Ήταν το 2003.
Το net, το net, το net...
αρκετά πια... όχι άλλη οθόνη γαμώτο... άει στο καλό...
θΥΜΑΣΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΌΤΙ ΤΟ 2003 ΑΚΟΥΣΕΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ ΣΤΟΝ "ΜΕΛΩΔΙΑ";
(θα μας τρελάνεις;)
Πλούταρχο από τη συχνότητα του Μελωδία;;; Περίεργο, αν και ακούω συχνά, αυτό δεν έχει πετύχει.
Ο Μελωδία υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους μου σταθμούς.
Τα playlists τα σ/κ, η απόλυση του Ιωάννου και άλλων βασικών παραγωγών έγινε με την αρχή του φετινού φθινοπώρου.. Κρίμα γιατί κάποιοι είχανε πραγματικά ξεχωριστά πράγματα να δώσουν (ο Θωμαίδης από τους πλέον καλύτερους)..
Με πείραξε αυτή η εξέλιξη, υπήρχαν περίοδοι που ήταν συνεχώς κολλημένη η βελόνα στο μελωδία και το ράδιο ανοικτό στο σπίτι (την τηλεόραση την έχω "κόψει").. :))
Εξακολουθώ να ακούω κάποια βράδια την Όλγα Λασκαράτου. Από τα απογεύματά του σκ, μεταφέρθηκε στην βραδινή ζώνη, καθημερινές..
Επειδή μερικά πράγματα με σημαδεύουν, το θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Ήμουν στο Στρασβούργο και άκουγα από το net (και τότε άκουγα μόνο Μελωδία) και ήταν 1 παρά δέκα (ώρα Ελλάδας, 12 παρά δέκα στη Γαλλία) τη νύχτα και έπαιξε το "Αχ κορίτσι μου". Έφαγα φρίκη!
Γιώργο, για να ακούσεια ραδιόφωνο από το νετ δεν χρειάζεται να κοιτάς την οθόνη. Μπορείς απλά να το έχεις να παίζει όπως και το αληθινό ραδιοφωνο. Μην το απορρίπτεις, τα διαδικτυακά ραδιόφωνα κάνουν πολύ φρέσκα και δημιουργικά πράγματα, ακριβώς επειδή δεν έχουν αλωθεί από το marketing και τη διαφήμιση κι έχουν περιθώρια δημιουργικότητας χωρίς να δίνουν λόγο.
Κι όλος αυτός ο συναισθηματισμός και η νοσταλγία για το "ραδιοφωνάκι που χάνεται" μοιάζει τόσο καταθλιπτικός. Ο κόσμος προχωράει: κάποτε είχαμε γραμμόφωνο, πικάπ, λατέρνες, πολύγραφο, φαξ και τηλεγραφήματα. Ε, αυτά τελείωσαν, όπως και τόσα άλλα. Ωραία η ρετρό διάθεση, αλλά ας τελειώνουμε με το πένθος να πάμε και μπροστά.
Αν κάτι δεν δουλεύει πια, ε, χαρήκαμε για την γνωριμία, αιωνία του η μνήμη και πάμε γι'άλλα! :)
Α, ναι; Και εγώ νόμιζα ότι ακούς μόνον αν κοιτάς....!!!!!!!!
Συμφωνώ ότι (προς το παρόν) τα πράγματα μπορεί να είναι πιο άμεσα, πιο"ερασιτεχνικά", πιο δημιουργικά στο δικτυακό ραδιόφωνο. Δεν το έχω ακούσει, και δεν νομίζω άμεσα πως θα το κάνω. Ο ώρες για το διαδίκτυο και το λάπτοπ είναι συγκεκριμμένες στην καθημερινότητά μου, όπως και στους περισσότερους.
Το λογύδριο για τη ρετρώ διάθεση δε με αφορά. Δεν φοβάμαι το καινούριο, το αντίθετο. Ξέρεις όμως, το καινούριο (περιτύλιγμα, όχι περιεχόμενο)μας έρχεται με κάποιους όρους που δεν τους διαλέγουμε. Η άκριτη καταναλωτική αποδοχή του μου τη δίνει στα νεύρα.
Ο ψηφιακός πολιτισμός μας δεν αφήνει "ίχνη", τις περισσότερες φορές χάνεται στο εφήμερο. θα μου πεις τι τα θες τα ίχνη. Πες μου εσύ τι ανάγκη έχεις να ανακαλείς τι έβλεπες μικρή στην τηλεόραση, τι διάβαζες, ποιες ήταν οι μυρωδιές των φαγητών της μάνας σου. Οι αναμνήσεις μας είναι οι συντεταγμένες μας στη ζωή. Και βέβαια συνεχώς προσθέτουμε νέες.
Δεν κλαψουρίζω για το "ραδιοφωνάκι". Για το ραδιόφωνο μιλάω. Που θέλω να πάει μπροστά. Για όλους. Όχι μόνο γι' αυτούς που πληρώνουν σύνδεση στο internet....
απλα να αποσαφηνίσω πως το σχόλιό μου δεν απευθυνόταν σε κάποιον προσωπικά (κι ακόμα πιο πολύ εσένα Γιώργο), ήταν γενικόλογο και αφορούσε πράγματα που ακούω γενικώς (κυρίως στις κουβέντες cd vs βινύλιο, αλλά πλέον και για το ραδιόφωνο και αν το ίντερνετ το σκοτώνει).
Προσωπικά, γενικώς προτιμώ να κοιτώ μπροστά παρά πίσω. Οκ, ναι, θυμάμαι τις κυριακές των παιδικών μου χρόνων με το κοκκινιστό, αλλά πιο πολύ με νοιάζει η μεθαυριανή κυριακή.
Από κει και πέρα, εσύ δεν αφήνεις ίχνη στο διαδίκτυο; :)
Δεν νομίζω... Λίγα λόγια στη φλυαρία του (διαδικτύου)αφήνω. Για όσο καιρό θα του προσθέτω κείμενα. Τίποτε άλλο.
Για τη μεθαυριανή Κυριακή νοιάζομαι και εγώ. Δεν θέλω να μου τη διαμορφώνουν άλλοι όμως με απόλυτους όρους κατανάλωσης, να μου τη σερβίρουν μόνο για να την αγοράσω.
Μην φοβάσαι.... όταν με τσαντίζεις δεν σε παρεξηγώ...
Τον έχω εγκαταλείψει εδώ και 4 χρόνια περίπου, από τότε που ο Ιωάννου (love to hate) άρχισε τις "εκπτώσεις" παραγωγών για αν γίνει ο σταθμός πιο εμπορικός, λες κι αυτό είχαν ανάγκη οι ακροατές.
Κατανοώ όμως πλήρως τη νοσταλγία γι ένα ραδιόφωνο που να ξεχωρίζει και να γίνεται αγαπημένο. Πλέον στο αμάξι παίζω μόνο σιντί με επιλογές μου, όμως μου λείπει.
Για τα διαδικτυακά έχει δίκιο η Κροτ. ;)
Πες τα Γιώργο, πες τα!!!
Και τι θα ακούμε στο αυτοκίνητο μουσική απο το νετ, χαου???!!!
Να αρχίσεις το ζαπινγκ μέχρι να πετύχεις αυτό που θες Γιώργη.
Κάποτε άκουγα κι εγω Μελωδία, Δέσποινα Μαυρογένη, Διονυσία Μπάκα ("τωρα τέλος"). Όλγα Λασκαράτου ναι ακούω αν την πετύχω. Αλλά είναι κι αυτό με τις αλλάγες στις ώρες τους...
Έκοψα κι εγώ λοιπόν την πολύ πχοιότητα και ακούω Kiss FM all time classic και μου φτιάχνει και τη διάθεση. Αλλα το ζαπινγκ είναι εγγύηση...
Και μια χαρά η νοσταλγία...
Εμένα πάντως πιο πολύ με πειράζει που στην αυριανή Κυριακή δεν θα έχω κοκκινιστό στο τραπέζι μου και πανάθεμα σε κροτ που με κάνεις να μου τρέχουν τα σάλια...
Στα του ραδιοφώνου, άκουσα κι εγώ Μελωδία στα νιάτα μου, υπήρξε μια κάποια λύση, όμως το ραδιόφωνο έχει πεθάνει οριστικά και αυτή η κατάσταση δεν έχει γυρισμό. Διότι το χρήμα ουδείς εμίσησε ποτέ, και όταν θα αρχίσουν να πέφτουν λεφτά και διαφημιστικά πακέτα και στο ίντερνετ θα ψαχνόμαστε πάλι για νέους τρόπους έκφρασης και επικοινωνίας.
Όμως επειδή για 'μένα η μουσική υπήρξε ανέκαθεν πρωταρχική αίσθηση και πηγή σκέψεων και συναισθημάτων (συχνά δε και μέσο βιοπορισμού) παρατηρώ ότι την αίσθηση αυτή τη χάνουμε, είτε ακολουθούμε πια το παραδοσιακό ραδιόφωνο είτε τις νέες τεχνολογίες. Την χάνουμε με την έννοια ότι δεν υπάρχει αυτός ο εσωτερικός διάλογος που υπήρχε παλιά, κυρίως ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον ακροατή, οι δε εκφωνητές είναι κάπως σαν πρωινατζούδες στα κανάλια: ενοχλητικοί σαν κουνούπια και άνευ λόγου ύπαρξης.
Ίσως είναι βιολογικό το θέμα και μεγαλώνοντας να αλλοιώνονται αναπτυξιακά κάποια κύτταρα σου που αναζητούν στη μουσική τρόπους ύπαρξης και ρυθμούς αναπνοής. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος γι' αυτό, αν και τα νέα παιδιά ακουν πολλή μουσική. Ακούν βιωματικά εννοώ, όπως δηλαδή θα έπρεπε.
Να αναφέρω πάντως και ένα πρόσφατο περιστατικό, όχι πολύ άσχετο για την αναπαράσταση του ραδιοφώνου στις ζωές μας: αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο βιωματικό σεμινάριο περί συμβουλευτικής προσφύγων (γουατέβερ, δεν έχει σημασία αυτό), πάντως κάναμε μία άσκηση, κατά την οποία έπρεπε να διαλέξουμε κάποια σημαντικά πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας σε περίπτωση που αναγκαζόμασταν να εγκαταλείψουμε ξαφνικά το σπίτι μας. Πάνω από τους μισούς συμμετέχοντες απάντησαν ότι θα έπαιρναν τρανζιστοράκι και μπαταρίες για να μπορούν να ενημερώνονται. Αυτό μου έκανε εντύπωση γιατί με τις νέες τεχνολογίες ενημερώνεσαι αστραπιαία για τα πάντα (με ένα 3τζι κινητό, ας πούμε, καθάρισες), αυτό όμως τελικά μας δείχνει ότι όλοι μας εμπιστευόμαστε ακόμα τα παραδοσιακά μέσα.
Ακόμα και αν χρειάζεται να ακούμε τη γκρίνια του Ιωάννου...
Φίλε αφού έχουμε τη δυνατότητα να διαβάζουμε και να μελαγχολούμε κάτι μας έχει μείνει. Σε λίγο όλα αυτά φοβάμαι θα είναι μια πολυτέλεια μέσα στην αγριότητα των καιρών.
Δεν ανακατεύω βαρίδια του παρελθόντος (σε κάτι απολογούμαι...).
Υπάρχουν μικρές "ποιότητες" στην καθημερινότητά μας, που κατά τη γνώμη μου χρωματίζουν την ποιότητα της ζωής μας. Το κοκκινιστό της Κροτ, το ραδιόφωνο και κάποιες φωνές, οι μυρωδιές κτλ.
Αναζήτηση μιας τέτοιας ποιότητας αποτελεί ένα τέτοιο κείμενο, μιας τέτοιας αισθητικής, μιας τέτοιας αξίας. Το περιτύλιγμα είναι το πρόβλημά μου, το περιεχόμενο είναι η ανάγκη μου.
Φίλε Αυγέρη, ελπίζω να μην είναι ποτέ πολυτέλεια η σκέψη- ιδίως στις άγριες εποχές που ζούμε.
Silent, "Ίσως είναι βιολογικό το θέμα και μεγαλώνοντας να αλλοιώνονται αναπτυξιακά κάποια κύτταρα σου που αναζητούν στη μουσική τρόπους ύπαρξης και ρυθμούς αναπνοής."
Ομοίως ισχύει και για τη γκρίνια, και ο Γιώργος που είναι πιο μεγάλος από μένα, είναι και πιο γκρινιάρης, λογικό δεν είναι;
Το κοκκινιστό της μαμας μου αγαπητοί είναι όντως ποιότητα και μάλιστα εγγυημένη! Το σκέφτομαι και με πιάνει ζάλη, μιαμ!
Δοκίμασα να φτιάξω κι εγώ, αλλά σαν της μαμάς δεν είναι (προφανώς, τέτοια ανεπρόκοπη που είμαι!).
Γιώργο, μην απολογείσαι, "δε φταις εσύ που μεγαλώνεις"! :)
πφφφφφ
Μα κροτ μου η γκρίνια, όπως και η αίσθηση της ακοής, μειώνεται με τα χρόνια. Οι μεγαλύτεροι είναι πιο πράοι, πιο ευσυγκίνητοι, πιο διαλακτικοί. Είδες να συμβαίνει στον οικοδεσπότη; Σήμερα μας έγραψε για τη νύχτα των κρυστάλλων και προτρέπει τους συμπολίτες του σε βία. Μπορεί λοιπόν να είναι μεγάλος σε ηλικία, είναι όμως νέος στο πνεύμα...
(Γιώργο πάλι καθάρισα για πάρτη σου, δεν μπορείς να πεις!)
Και όσο για τη μαγειρική της μαμας σου, με έπιασε κι εμένα ζάλη. Τώρα που θα έρθεις να ψηφίσεις τα άλλα μοσχάρια, κράτα μας σε παρακαλώ μια μερίδα από αυτό το κοκκινιστό!
Δημοσίευση σχολίου