Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Μικρές ιστορίες καθημερινών πραγμάτων

Χθες το μεσημέρι επιστρέφοντας στο σπίτι συνειδητοποίησα πόσο με ηρεμούν οι σιδερένιες σκάλες…
Αυτές οι ελικοειδείς, εξωτερικές των παλιών σπιτιών που συνέδεαν την πίσω πλευρά τους με την ταράτσα και την πίσω αυλή. Σε αυτές που έβγαιναν οι γειτόνισσες των διαφόρων ορόφων με τις λεκάνες με τα πλυμένα, ή που πότιζαν βασιλικούς. Συχνά αντάλλασσαν κανένα κουτσομπολιό με την απέναντι, ή καθώς ανεβοκατέβαιναν έριχναν κλεφτές ματιές στην κουζίνα της «αποπάνω» ή της «αποκάτω». Η κρυμμένη πλευρά των σπιτιών είναι νομίζω πάντα η πιο ενδιαφέρουσα, η πιο μύχια και αποκαλυπτική, περισσότερο δειλή παρά φιγουρατζού. Οι σκάλες αυτές με τα χρόνια μειώνονται, σκουριάζουν, καταρρέουν. Μοιάζουν με αγάλματα έτσι παραδομένες στο χρόνο και τον καιρό, αβάδιστες, παλαιικές, σε αναμονή μιας κατεδάφισης.
Σήμερα τα σπίτια μας είναι πιο εσωστρεφή. Γι’ αυτό με ηρεμεί ό,τι ακόμη παραμένει όρθιο σε αυτή την πόλη-η σκουριά είναι το ίχνος της επιμονής.

Στην πλατεία φέτος έστησαν προεκλογικό περίπτερο μόνο το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Ο κόσμος ήταν λιγοστός, όμως ο πιθανός προσεκτικός διαβάτης θα παρατηρούσε ότι και τα δύο έχουν ένα πανομοιότυπο ξύλινο πάγκο στο πλάι για να κάθονται οι επισκέπτες. Πριν από χρόνια, όταν υπήρχε ο ενιαίος Συνασπισμός είχαν φέρει στην Τοπική Οργάνωση τους δύο πάγκους κάποιοι σύντροφοι του ΚΚΕ. Ο Συνασπισμός διασπάστηκε και το κάθε κόμμα… πήρε πια από έναν πάγκο!
Από τότε στους πάγκους αυτούς της Αριστεράς κάθονται μόνο οι επισκέπτες…
*****
η φωτογραφία είναι από εδώ

10 σχόλια:

Кроткая είπε...

στους πάγκους της αριστεράς κάθονται οι επισκέπτες.
μέχρι να φύγουν κι αυτοί;

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Υπάρχουν και αυτοί που αντί να κάτσουν στο πάγκο, απειλούν να τον πάρουν δικό τους....

Σταυρούλα είπε...

Η σκάλα δεν οδηγεί πουθενά σήμερα, όπως κι η Αριστερά (θεσμική κυρίως) .

silentcrossing είπε...

Ψάχνω το συμβολισμό και τη συσχέτιση ανάμεσα στην καγκελένια σκάλα και την αριστερά αλλά δυσκολεύομαι. Κάγκελα παντού...

Αυθηρμήτως θυμήθηκα τις λαϊκές γλωσσοκοπάνες κυρίες από το Πάντα Καλά του Μάτεσι που τρώγονται μεταξύ τους μέρα-νύχτα, πρόλο που όλες ζουν σε παράγκες και αυθαίρετα κι όλο σκέφτονται να διαμαρτυρηθούν στο Δήμο να αναβαθμίσει την περιοχή τους και όλο το αναβάλλουν...

HappyHour είπε...

άσε που έχει σκουριάσει και σαν την σκάλα...

Λιακάδα είπε...

" Οι σκάλες αυτές με τα χρόνια μειώνονται, σκουριάζουν, καταρρέουν. Μοιάζουν με αγάλματα έτσι παραδομένες στο χρόνο και τον καιρό, αβάδιστες, παλαιικές, σε αναμονή μιας κατεδάφισης."
και ομως εχουν επιμονα επανω τους τα ιχνη της σκουριας .. Η υπαρξη τους σε πεισμα των καιρων ειναι αυτη που μας τραβαει κοντα τους!
Ομορφο κειμενο! Να εισαι καλα!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Liakada καλημέρα. (και οι άλλοι)....

Μην τους ακούς, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί βρίσκουν σύμβολα σε αυτά που γράφω εδώ...

Кроткая είπε...

Γιατί το στοματάκι σου μέλι στάζει, αν και με το στυλ της Πυθίας. :)

vague είπε...

"η σκουριά είναι το ίχνος της επιμονής" πράγματι. Εκτός αυτού έχει και ζεστό, στοργικό, ώριμο χρώμα. Και σκέψου ότι την προκαλεί το οξυγόνο. (Πώς πάω από σύμβολα;) ;)

Όλα μοιάζουν κουρδισμένα στο πρόγραμμά τους. Μόνο το παιχνίδι μας έχει απομείνει.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Έχουμε γίνει το συνδικάτο... των χρησμών και των συμβόλων γαμώτο - εντάξει... μου αρέσει λίγο αυτό!