Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Πρόσωπο της χρονιάς: Χαμιντουλάν Νατζαφί

Υπάρχει ένα πρόσωπο πίσω από το προσωπείο που φορούσαν τόσον καιρό. Αυτό το πρόσωπο είναι ίδιο σε όλους, μοιάζουν φωτοτυπίες ο ένας του άλλου. Ο φοβισμένος υπαλληλάκος, αυτός που δεν βλέπει «γιατί πιάνεται η ψυχή του», αυτός που δεν ακούει «γιατί στεναχωριέται», αυτός που δικαιολογεί (για να μην αμφισβητείται), αυτός που δεν σκέφτεται «γιατί όλοι ίδιοι είναι», αυτός που δεν συμμετέχει «γιατί όλοι τον εαυτούλη τους κοιτάνε».

Αυτό το πρόσωπο είναι τόσο δεμένο με το προσωπείο του που κάνει ό,τι μπορεί για να κρυφτεί πίσω από εκείνο πάλι, να προφυλαχθεί. Τώρα που τα πράγματα έχουν αγριέψει.

Πριν από 2-3 χρόνια ο γιος μου σε ένα αποκριάτικο χορό που έκανε ο παιδικός σταθμός που πήγαινε, ντύθηκε «Ρομπέν των δασών», πήρε το τόξο του, φόρεσε τη μάσκα του και ξαφνικά όταν μπήκαμε μέσα κοκκάλωσε. Όλοι ήταν «ντυμένοι» και διαφορετικοί… τα μάτια του είχαν γίνει τεράστια πίσω από τη μάσκα… θεωρούσε πως όλοι τον κοιτάνε ως Ρομπέν, πως δεν είναι ο Κωνσταντίνος αλλά ο Ρομπέν. Ήταν ικανός να σταθεί άγαλμα όλες τις ώρες της γιορτής. Προσπάθησα να του εξηγήσω όμως εκείνος ήταν ανέκφραστος… η λύση ήταν μία, η αποκάλυψη: η μάνα του έβγαλε βίαια τη μάσκα και εγώ τον πήρα αμέσως αγκαλιά και βγήκαμε έξω για να κλάψει… όπως και έγινε… ηχηρώς. Αφού λοιπόν αποκαλύφθηκε και τον ηρέμησα από το κλάμα, γυρίσαμε πίσω (χωρίς μάσκα) και η γιορτή εξελίχθηκε με το προβλεπόμενο κέφι και χαμό.

Αν το προσωπείο που λέγαμε πριν, το φορέσεις από μικρός («δεν είναι για σένα αυτά», «είσαι μικρός ακόμα», «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ» και άλλα τέτοια) κινδυνεύεις να θεωρείς σε όλη τη ζωή σου πως είσαι κάποιος άλλος, το περιτύλιγμά σου. Η αποκάλυψη τότε γίνεται πιο δύσκολή και η αντίδραση σε αυτήν πιο δύστροπη και εκρηκτική.

Το κείμενο αυτό είναι ό,τι απέμεινε από μια έκρηξη ενός προηγούμενου κειμένου, θυμωμένου με τους ανθρώπους γύρω μου που αρνούνται στις αισθήσεις τους την τροφοδότηση της σκέψης, που εκχωρούν αξιοπρέπεια, που καταναλώνουν φόβο και αφοδεύουν σιωπή. Ένοιωσα πως αυτοί είναι «το πρόσωπο της χρονιάς» που πέρασε, και τους αποτύπωσα, τους κατηγόρησα που σηματοδοτούν την καθημερινότητά μου και τότε ΜΠΟΥΜ το κείμενο εξερράγη και η σκόνη της αυτολογοκρισίας αρνήθηκε για ώρα να κατακάτσει.


Ίσως να ξέρω γιατί. Γιατί το πρόσωπο της χρονιάς είναι άλλο. Είναι ένα παιδί 15 χρόνων που εξερράγη στα σκουπίδια μας στις 28 Μαρτίου 2010, όπου αναζητούσε τα προς το ζην για την οικογένειά του: Ο Χαμιντουλάν Νατζαφί.

Η χρονιά που τελειώνει ήταν η χρονιά των σκουπιδιών μας. Σε αυτά αποκοιμήθηκε πριν από λίγο καιρό ένας άνθρωπος μέχρι που τον πολτοποίησε μαζί με τα σκουπίδια ένα απορριμματοφόρο του Δήμου Ταύρου. Σε αυτά βλέπουμε όλο και πιο συχνά συνανθρώπους μας να καταφεύγουν για να βρουν τροφή. Με αυτά μας αποχαιρετούν οι προηγούμενοι δήμαρχοι και με αυτά μας υποδέχονται οι καινούριοι.

Ένα παιδί 15 χρόνων λοιπόν στην αρχή του χρόνου θυσιάσαμε πάλι για να φουσκώσουν τα πανιά της κοινωνίας μας. Πρόσωπο της χρονιάς το προσωπείο που δεν ταιριάζει στο αλλοιωμένο από το φόβο πρόσωπό μας. Γι' αυτό η αγωνία μας θα μεγαλώνει.
Καληνύχτα Χαμιντουλάν Νατζαφί, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα...

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ σωστή η επιλογή σου, και ταιριαστή. Λυπάμαι πραγματικά που έχω ξεχάσει το όνομά του, έπρεπε να διαβάσω το κείμενό σου για να θυμηθώ ποιος ήταν.
Καλή χρονιά εύχομαι, με υγεία.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Υγεία και δύναμη Μπαμπάκη σε σένα και στην οικογένεια... και γράφε πιο συχνά!!!!

ritsa masoura είπε...

Ναι, δεν θα το ξεχάσουμε αυτό το παιδίπουφυγε ετσι απροσδόκητα από την πόλη μας χωρίς να μπορει κανείς να εξηγήσει το γιατί. Ναι, ενα τυχαίο γεγονός από τυχαίους ανθρώπους. Τί άλλο; Και θυμαμαι πώς θυμωσα εκεινο το πρωί γιατί κανείς δεν ασχοληθηκε μ αυτή την απωλεια και μαζευτηκαμε μια χουφτα άνθρωποι να να κάνουμε τη διαφορά.Λιγοστά πραγματα δυστυχώς... εκεινο το βραδυ στο σινέ φιλιπ καταφεραμε και μαζεψαμε σχεδον δεκα χιλιαδες ευρω και τα παραδώσαμε την επομενη στον πατέρα του μικρού στο νοσοκομείο οπου νοσηλευόταν η αδελφή του σχεδόν τυφλή.. Δεν εμαθα τί απεγιναν. Ο πατερας ηθελε να φτιάξει κάτι για το παιδί, δεν ξέρω. Στη μεγαλη πόλη χάνουμε πάντα τη συνεχεια των γεγονότων
Ευχές για τον καινούργιο χρόνο βιβλιοθηκάριε!!!

Σταυρούλα είπε...

R e s p e c t!

Ανώνυμος είπε...

Αυτό. Ακριβώς αυτό.

Σ' ευχαριστώ.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ρίσα δεν είναι λιγοστά πράγματα μια χούφτα άνθρωποι- είναι μαγιά για να φουσκώσει το ψωμί. Έτσι νομίζω. Είναι διαρροή συνείδησης.

Έλικα, Ρενάτα, τις ευχές μου. Και όλοι όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Καλή δύναμη αδέρφια.

el Romandante είπε...

γεια σου Γιώργο
καλή χρονιά

Έχω ακόμα στο μυαλό μου και τους τρεις της Μαρφίν. Τα ονόματά τους καθόλου διαδεδομένα, το ίδιο και τα πρόσωπά τους.
Αν η προηγούμενη ήταν η χρονιά των σκουπιδιών (ομολογουμένως εξαιρετική σκέψη) ίσως αυτή να είναι της στάχτης.

Δέσποινα είπε...

Όνειδος να ξεχνάς, ώσπου να σβήσεις. …Κι οδύνη να θυμάσαι, μέχρι να καείς...

Καλή??? Χρονιά??!!

Δέσποινα είπε...

Ακόμα και αν δεν αλλάξει ο κόσμος ας αλλάξουμε εμείς...
Ισως έτσι αλλάξει και ο κόσμος...

Αν και μερικές φορές νομίζω πως η κοινωνία στην Ελλάδα έχει πραγματικά αυτό που της αξίζει....


Γμτ πότε δεν μπορώ να κλείσω αισιόδοξα- τι πράμα είναι αυτό??

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Γεια σας. η νέα χρονιά ξημέρωσε... δεν έχω ακόμα ι να πω. Πιο εύκολα μιλάς για όσα κλείνουν παρά για όσα αοίγουν (έστω ημερολογιακά).

Romandante έχω αρχίσει να εξασκώ το έμμεσο, το υπονοούμενο. Η πρώτη εικόνα του ποστ είναι από σκίτσο ιταλικής εφημερίδας στις 6 Μαΐου και αναφέρεται σαφώς στα θύματα της Marfin. Δεν ξεχνούμε

Το θέμα είναι πως θα αρχίσεις... Δέσποινα. Το κλείσιμο δεν πρέπει να μας νοιάζει γιατί θα το κυνηγάει πάντα η επόμενη αρχή...

Кроткая είπε...

Νομίζω πως είναι ο καλύτερος απολογισμός της χρονιάς που θα μπορούσε να κάνει κανείς.
Καλή χρονιά.

Να μιλάμα για εκείνα που θέλουμε να γίνουν, ίσως;

γρηγόρης στ. είπε...

Καλή χρονιά και δίχως αμνησία!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ναι το πιο δύσκολο, το πιο θολό νομίζω Κροτ: να μιλάμε γι' αυτά που θέλουμε να γίνουν.

Καλή χρονιά και στους δυο (Κροτ, γρηγόρη στ.)και χωρίς αμνησία.

HappyHour είπε...

Καλή χρονιά!

Ο κόσμος αυτός δεν θ αλλάξει ποτέ... Αυτός όμως... δεν μας εμποδίζει κανείς να φτιάξουμε έναν καινούριο...