Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Ασυναρτησίες με ένα σπουργίτι*

Κυριακή πρωί σαν να είσαι στην άκρη του τούνελ, έξω στο φως. Είχες την αίσθηση αυτές τις μέρες πως δεν υπάρχει άκρη, εξάλλου τούνελ χωρίς φως στην άκρη του, δεν είναι τούνελ: είναι αδιέξοδο.  Κάποιες στιγμές έβλεπες το φως στην άκρη και έλεγες "είναι το τραίνο που έρχεται κατά πάνω μου". Όπως και να ‘ναι, είσαι στο φως, σπρώχνεις ένα καρότσι, μες στο καρότσι είναι η δίχρονη κόρη σου που τραγουδάει επίμονα «γιάγελα, γιάγελα, γιάγελα ουου». Έχεις φτάσει στο Γαλάτσι προσπαθώντας να βάλεις σε σειρά τα πράγματα του μυαλού σου. Στρίβεις σε μια πάροδο. Λίγα μέτρα πιο πέρα συναντάς το καφενείο-ουζερί «το σπουργίτι». Χαμογελάς.

Παρασκευή βράδυ. Επιστρέφεις από το σούπερ μάρκετ. Στην άδεια «Όμορφη Γρανίτσα» δυο ηλικιωμένοι παρακολουθούν από την ανοιχτή τηλεόραση τη συζήτηση στην κατάμεστη Βουλή. Ψάχνεις να βρεις το νόημα της αντίθεσης (γεμάτη Βουλή-άδειο καφενείο). Όμως σου ξεφεύγει. Σαν το σπουργίτι: πήρε τα ψιχουλάκια του και φεύγει το νόημα των πραγμάτων. Σαν το τραγουδάκι το παιδικό που έλεγε ο γιος σου «στα νιάτα του» (!!):

«Ένα σπουργιτάκι τόσο δα
στο παραθυράκι πώς χοροπηδά!
Τσίου, τσίου, λέει, κρύο φοβερό
ούτ’ ένα σποράκι δεν μπορώ να βρω.
Έλα σπουργιτάκι τρα λα λα
έχω να σου δώσω ψίχουλα πολλά
είμ’ ένα παιδάκι με καρδιά καλή
έλα σπουργιτάκι σ’ αγαπώ πολύ.»

Σάββατο βράδυ, αργά. Πας να πάρεις τις Κυριακάτικες- «αλλάζουν συνεχώς πρωτοσέλιδο, θα αργήσουν να έρθουν». Στην ουσία δεν θες να επιστρέψεις στο σπίτι. Θα ήθελες να μπορούσες όλη νύχτα να περπατάς στις γειτονιές της μεγάλης μας πόλης. Να μαντεύεις τις σιωπές και να ερμηνεύεις τα φωτισμένα παράθυρα των σπιτιών της. Παρακολουθείς το λίγο κόσμο γύρω σου: ένα ζευγάρι επιστρέφει προφανώς από επίσκεψη. Συζητούν χαμηλόφωνα. Μια παρέα πιτσιρικάδες καπνίζουν «φούντα» δίπλα στο σιντριβάνι. Στο ψητοπωλείο αντικριστά συζητούν ένας άντρας και μια γυναίκα. Εκείνη τον κοιτά δακρυσμένη. Τελικά επιστρέφεις. Τα παιδιά έχουν κοιμηθεί. Εκείνη έχει ξαπλώσει. Ξαπλώνεις στο πλάι της και ανοίγεις και εσύ το βιβλίο σου: «Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο». Κάποια στιγμή το μυαλό σου πάλι φεύγει. Θυμήθηκες απόψε εξαιτίας του Ραφαηλίδη τον Αντώνη το ζωγράφο από τη Χαλκίδα: εξορίες, εικονικές εκτελέσεις, φυλακές… Αγαπούσε τα σπουργίτια, ήταν η παρέα του στη φυλακή. Και τα «σκυλάκια». Είχε φυτρώσει ένα στο παράθυρο της φυλακής και αγαλλίαζε η ψυχή του. Μια μέρα τον είδε ο δεσμοφύλακας να το ποτίζει, ζύγωσε ο άθλιος και το έκοψε.

****

13 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Καμία εβδομάδα δεν είχε τόσα κοινά στοιχεία, τόσο όμοια συναισθήματα για τόσο πολλούς ανθρώπους. Χαρά σε αυτούς που είχαν κοντά τους παιδικά χαμόγελα
-το πιο σίγουρο φως- τα μόνα που μετατρέπουν το αδιέξοδο σε τούνελ.


καλή βδομάδα

Σταυρούλα είπε...

Κανείς δε θέλει να επιστρέφει σπίτι .Υπάρχει η μέγιστη τρομοκράτισσα: η οθόνη.

Υ.Γ. Η μικρή τραγουδάει Πανούση? Πω πωωω :)
Υ.Γ. Το καλύτερο σχόλιο έκανε πάλι ο Έποπας :)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Έτσι είναι Τσαλαπετεινέ- έχεις δίκιο: τα παιδιά είναι ο μετροπόντικας της καθημερινότητάς μας (τις περισσότερες φορές...). Καλή εβδομάδα και σε σένα.

Ρενάτα μαζί με κάποια άλλα ήταν στην κασέτα των καλοκαιρινών μας διαδρομών στα Πούλιθρα (το "παπάκι' του Άσιμου, Μαραβέγια, τη "Στέλλα" με τον Παπακωνσταντίνου, Κατσιμιχαίους, Γιοκαρίνη κ.α.). Εξάλλου όταν έρθεις με το καλό σπίτι για το κουνέλι που λέγαμε δεν θα ξεφύγεις της συναυλίας....

γρηγόρης στ. είπε...

Μήπως να αρχίσουμε να φυτεύουμε σκυλάκια γύρω μας; Τα φοβούνται πάντα όλοι οι δεσμοφύλακες.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

τιτιβίζεις γρηγόρη :)

αγκνιρα είπε...

Ωραία τα γράφεις, Γιώργο (όπως πάντα :-) ).

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Καλημέρα Αγκνίρα.

Περάστε μια βόλτα και από την "L’enfant de la haute mer", έχει ενδιαφέρον αφιέρωμα στις "ελληνικές" γελοιογραφίες του Eneko Las Heras (http://inconue.wordpress.com/2011/11/07/la-grece-sest-cousu-sa-bouche/)

Dina Vitzileou είπε...

Διάβαζα το θέμα σου και είχα ανοιχτή την τηλεόραση..
Έκλεισα τον ήχο και το ξαναδιάβασα.
Και τότε άκουσα τον τσιμπογιάννη από τον κήπο να κελαηδάει..
Εριξα μια ματιά να δώ άν φύτρωσαν τα σκυλάκια..
Ά, και ο Ραφαηλίδης ..
Είναι πάντα εκεί και περιμένει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί..
"Ισστορία (κωμικοτραγική)του νεοελληνικού κράτους".

Νάσαι καλά Γιώργο!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Την "Ιστορία" να την διαβάσεις Ντίνα: έχει κάποια κεφάλαια της καθημερινότητάς μας στην πρώτη τους βέρσιον :). Τη "Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού" τη διάβασα δεύτερη τον Αύγουστο στα Πούλιθρα (στην παραλία): ευφυής, παθιασμένος, πληθωρικός ο Ραφαηλίδης. Λείπει σήμερα...

ΥΓ Ντίνα να προσέχεις τα Πούλιθρα :)

HappyHour είπε...

Θαυμάζω την νηφαλιότητα των γραπτών και την γλυκιά ηρεμία που εκπέμπουν.

Και οτι κανεις ακομα βολτα στην πόλη χωρίς φόβο...

Ανώνυμος είπε...

Δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στο πουλί του πρώτου σχολίου-αυτό ταξιδεύει και μαθαίνει πολλά και κελαηδεί και ωραία :)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Happy: Νηφάλια , ε; Ήρεμα, ε; Γαμώτο....:)

@Silent: να φωτογράφιζε κιόλας.....

HappyHour είπε...

:) ακόμα και το γαμώτο σου με ηρεμεί :Ρ