Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Ένα κερί για τα παλιά μπουρδέλα

Εδώ ήταν παλιά τα μπουρδέλα. Η μικρή μας πόλη τα είχε βάλει ήσυχα-ήσυχα σε μιαν άκρη της, να μην την ενοχλούν με τα θαμπά τους φώτα, τους ξαναμμένους φαλλούς των φαντάρων και τα πανσέληνα στήθη των κοριτσιών (που στέκονται σαν φανοστάτες στις μισάνοιχτες πόρτες). Η πόλη μεγάλωσε και έσπρωξε πιο πέρα την άκρη της, τα κορίτσια γέρασαν, οι φαντάροι απολύθηκαν βέβαια προ πολλού. Και το φυλάκιο απέναντι το κλείσανε. Τώρα τα μπουρδέλα στέκουν ρημάδια, χωρίς σκεπές (το νερό της βροχής χρόνια τώρα ξεπλένει τα πάθη σπρώχνοντάς τα βαθειά μέσα στο χώμα), με λογκωμένες αυλές και χάρβαλα παντζούρια και δαγκωμένους σοβάδες. Καμιά φορά όταν περνάω απέξω θέλω να μπω ν’ ανάψω ένα κερί γι’ αυτούς που έχυσαν εδώ το σπέρμα τους, γι’ αυτές που έχυσαν εδώ το δάκρυ τους, γι’ αυτές και αυτούς που ίδρωσαν από αγωνία και απόγνωση. Εδώ.

14 σχόλια:

Snowball είπε...

Περίεργο αλλά ωραίο...

Το Φαουδι είπε...

Για κάποιο λόγο μου θύμισες τη Γυναίκα της Πάτρας, του Χρονά. Κάτι η γραφή, κάτι η ταραχή...

αγκνιρα είπε...

Χμ, τι να κρύβεται άραγε πίσω από αυτή την ιστορία; Λίγο δυσκολεύομαι να δω κάτι το ρομαντικό σε ένα μπουρδέλο...

Σταυρούλα είπε...

Τα παλιά μπουρδέλα σημεία κάθε επαρχιακής πόλης, που για διάφορους λόγους αποτέλεσαν σημάδια για πολλούς.

SoDurck είπε...

Ερωτισμός που ξεχειλίζει με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο...

Μου έκοψες την ανάσα!

vague είπε...

Παρότι καμιά ιστορία ανθρώπων δεν χρειάζεται εξιλέωση, εδώ, και μόνο η επιθυμία ν' ανάψεις εκείνο το κερί, αρκεί για να ησυχάσει ο τόπος που περιγράφεις.

Είναι πολύ ωραίο αυτό που έγραψες. (Δεύτερη φορά που το λέω αυτό απόψε. Ωραία βραδιά.)

Ανώνυμος είπε...

εξελίσσεστε σε Master του Συμβολισμού. ακόμη και κυριολεκτώντας

ΚΚΜ

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ένα αόρατο νήμα δένει την ιστορία από την πόλη που γεννήθηκα με όσα γίνονται αυτές τις μέρες στη ρημάδα τη χώρα μας (στο "καφενείον η Ελλάς). Όμως εγώ μια ιστορία από την πόλη που γεννήθηκα ήθελα να πω... :)

@Snowball: ευχαριστώ για το "περίεργο"
@Φαούδι: για πες... για πες

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Αγκνίρα: δεν είναι ρομαντισμός... είναι ένας κάποιος στοχασμός για ανθρώπινες ιστορίες που επειδή δεν τυγχάνουν εξιλέωσης (που λέει και η Ρίσκι), καταδικάζονται με λήθη και φθορά από το χρόνο... (συμβολικά πράματα δηλαδή...:)

@Ρενάτα: αυτό ακριβώς- ούτε ένας δρόμος ωστόσο δεν πήρε επίσημα ποτέ το όνομά τους...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@Soduck: E... πολύ μου αρέσει ότι στην έκοψα... :)

@Ρίσκι: Διαφωνείς αλλά εγώ πιστεύω πως οι τόποι ησυχάζουν, το μυαλό μας ποτέ. Και αυτό με την εξιλέωση... τι είναι αυτά που λες; Τι θα γίνουν τότε θρησκείες και νόμοι χωρίς αποστολή εξιλέωσης των ανθρώπινων ιστοριών; χιχιχι

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

@ KKM: είστε εσείς ένας.... ελπίζω να κυριολεκτείτε, να μην το λέτε έτσι... συμβολικά :)

@γρηγόρη:... (αυτό είναι επικοινωνία χωρίς παρανοήσεις...)

Το Φαουδι είπε...

(Προσπάθησα να σου πω πριν αλλά ο μπλόγκερ είχε αντιρρήσεις... Στο ξαναλέω λοιπόν για να του πάω κόντρα).

Είναι η ευλάβεια απέναντι στα ανθρώπινα πάθη, το θάρρος, η ειλικρίνεια και η αποδοχή απέναντι στην ανθρώπινη φύση. Αν δεν το έχεις διαβάσει, στο συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Δεν βρίσκω κάτι που να στέκει στο ύψος των περιστάσεων, εδώ που ζω εγώ όμως τα μπουρδέλα είναι σύμβολο της πόλης, χωρίς όμως καθόλου από τη σημειολογία που περιγράφεις εσύ-ειδικά μάλιστα όταν βλέπεις απ' έξω τις ουρές των νατοϊκών μισθοφόρων εξαφανίζεται κάθε διάθεση ρομαντικοποίησης...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Δεν τον "πάω" πολύ το Χρονά, και δεν ξέρω γιατί... Αλλά Φαούδι το βάζω στα υπόψιν...

Silent προσπάθησα να αποφύγω το ρομαντισμό. Δεν με ενδιαφέρει τόσο η λαογραφία των μπουρδέλων, όσο αυτή η ανάγκη που ποτίζει με τα υγρά της την απελπισία των μοναχικών. Αυτό μονάχα....