Μέρες στριμωγμένες σαν και αυτή…
(κρατώντας στο χέρι μια ομπρέλα σε μια αποτρόπαια αναμονή θανάτου που τρίβει μέσα μου με λύσσα το χρόνο με μια βούρτσα συρμάτινη παλεύοντας απεγνωσμένα να τον καθαρίσει από την απελπισία και την οργή και βλέμμα που ψάχνει στα τυφλά ματώνει σε κοφτερές γωνίες κάτι να βρει να βάλει στο στόμα του ένα λουλούδι ίσως που να φέρνει την άνοιξη και με ένα παλιό κέντημα στο παιδικό δωμάτιο ένα παιδί που κλαίει μέσα μου και απέναντί μου)
… θα ήθελα να καβαλήσω το μηχανάκι των εφηβικών μου χρόνων και να φύγω. Να πάω στο ρημάδι του Γιώργου του κουτού, στα περιβόλια γύρω από το πατρικό μου σπίτι , στο παλιό στρατόπεδο, στον Μάη Θανάση. Να ξαπλώσω στο χορτάρι και να κοιτάω στον ουρανό τα σύννεφα που τρέχουν.
8 σχόλια:
Ωχ...
Αν τα έκανες όλα αυτά τώρα, έτσι, θα έβλεπες άραγε τα ίδια στα σύννεφα;
Aν λογίζομαι για σύννεφο, φρενάρησα απότομα.
Δεν εισαι ο μονος που νιωθει ετσι τουτες τις μερες !
Δύσκολα. Και δεν ξέρω πώς να τα φέρει κανείς τούμπα.
@Renata: Ωχ...
@Φαούδι: όχι βέβαια :)
@nefosis: Ναι.... λες και δεν σας ξέρουμε εσάς τα σύννεφα πόσο πήγαινε-έλα είστε... άσε nefosis σας πήραμε χαμπάρι :)
@Liakada: Μετά τις νεφώσεις, η λιακάδα... αυτό ακριβώς
@Χαμένο επεισόδιο: αν βρεις το κόλπο μην το κρατήσεις μόνο για σένα φίλε :)
http://www.youtube.com/watch?v=O5KosAHpE2I&feature=related
γρηγόρης στ.
Ευχαριστώ γρηγόρη :)
Δημοσίευση σχολίου