Ποιητές στους δρόμους και δρόμοι ποιητές

Η ποίηση δεν μονάζει. Στοχάζεται μεν, αλλά κυκλοφορεί στους δρόμους. Οι δρόμοι δεν είναι ο προορισμός, αλλά η ενδιάμεση απόστασή μας από τον προορισμό, κάποιες φορές ο δρόμος είναι ο τρόπος κάπου να πάμε. Κάποιες φορές δεν ξέρουμε το δρόμο, αλλά ξέρουμε τον προορισμό. Αν ξέρεις τον προορισμό, τον δρόμο δεν τον χάνεις. Συνηθίσαμε ίσως τα τελευταία χρόνια την ποίηση να γουργουρίζει στα μαξιλάρια του καναπέ. Ακόμη και έτσι να είναι, έρχεται πάντα η εποχή της αναπαραγωγής και η ποίηση αλητεύει στους δρόμους σαν τις γάτες.

Σήμερα, παγκόσμια μέρα της ποίησης, Έλληνες ποιητές θα βγουν πορεία στο δρόμο σε μια διαμαρτυρία ενάντια στην κρίση. Διφορούμενη και θολή νομίζω η κίνησή τους, η ποίηση ακόμη και όταν αφαιρεί, δεν γίνεται ασαφής. Όμως κάθε αρχή μοιάζει αβέβαιη μετά από τόσα χρόνια στο μαξιλάρι.

Αφιερωμένο στους ποιητές των δρόμων το σημερινό κείμενο. Φτιαγμένο με υλικά ποιημάτων που περπατούν στους δρόμους. Σε δρόμους που πήραν με τον καιρό το όνομα των ποιητών…

«ο δρόμος από κάπου αρχινά, κάπου τελειώνει. Όσοι τον διανύουν πάνε κάπου, ο ίδιος δεν πάει… Λες να φοβόμαστε στο βάθος ότι δεν υπάρχει δρόμος, ότι δεν υπάρχουν παρά σπίτια ή χωράφια ή δάση δεξιά κι αριστερά από μιαν έμμονη ιδέα που τη λέμε δρόμο;»

Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέπτη/ Αργύρης Χιόνης

«… και μόνον αυτός που έκανε τη νύχτα πολλές φορές τον ίδιο δρόμο, μόνον αυτός έμαθε πως δεν υπήρξε ποτέ δρόμος…»

Οι σάλπιγγες της Αποκαλύψεως/ Τάσος Λειβαδίτης

«Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνίες κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα…

… Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δεν νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα έξω στο δρόμο με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε έτσι κι αλλιώς χεσμένο.»

Τα ποιήματα στο δρόμο/ Νίκος Χουλιαράς

«…

Είταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ – δύσκολος δρόμος

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς
όπως  κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό
του
πάνω σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος…»

Καπνισμένο τσουκάλι/ Γιάννης Ρίτσος

«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα

Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη
νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά…»

Πέντε μικρά θέματα/ Μανόλης Αναγνωστάκης

*η φωτογραφία είναι από μια πορεία στους δρόμους της Αθήνας τον Οκτώβριο του 2011...