ο πάγκαλος και το Τίποτα

Προέκυψε στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» η ιδέα ενός δι-ιστολογικού αφιερώματος στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης. Μια σκέψη να απαντηθεί ο λόγος του με το λόγο μας.

Θα ήταν εύκολο – η πρώτη μου σκέψη – να βάλω ρήσεις του κατά καιρούς να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους ή με την ιστορία. Μια γελοιογραφική προσέγγιση θα είχε κάτι από το χουλιγκανικό του μπρίο και θα του ταίριαζε. Να απαντήσεις σε κάτι που έχει πει, θα του περιποιούσε τιμή που δεν έχει υπάρξει για άλλους.

Ένα τέτοιο αφιέρωμα σε διάφορα blog δεν ασχολείται με τον Πάγκαλο ως ιδιαίτερη πολιτική μονάδα, ούτε καν ως σύμβολο μιας αντιδραστικής πολιτικής. Ένας λόγος που δεν το κάνει αυτό είναι γιατί ο Θεόδωρος Πάγκαλος δεν είναι παραγωγός πολιτικής (με την οποία μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς). Ακόμη και ως υπουργό ούτε εκτελεστή μιας πολιτικής απόφασης μπορείς να τον πεις. Τέλος και ως μεταφορέα πολιτικής σκέψης μάλλον αδύναμο θα τον έκρινε κανείς. Θέλω να πω πως η σχέση του Πάγκαλου με την πολιτική είναι καθαρά συμπτωματική, παρά το γεγονός ότι δεν είναι συγκυριακή. Ο Πάγκαλος κατά τη γνώμη μου είναι ένα απόστημα στο πολιτικό μας σώμα, έκφανση μονάχα μιας εκφυλιστικής παθολογίας.

Ο Τύπος φαίνεται να τον αγαπάει, καθώς ο εν λόγω βουλευτής με όπλο μια αιχμηρή γλώσσα και την εκρηκτική απολυταρχική προσωπικότητά του δεν θα μπορούσε παρά να είναι τροφή στον επιδιωκόμενο εντυπωσιασμό. Σε μία από τις σπάνιες (ίσως η μόνη) πραγματικές συνεντεύξεις που έχει δώσει αποκαλύπτεται νομίζω αδρά το πρόσωπο πίσω από το προσωπείο: στους Schooligans… Ο Πάγκαλος είναι επικοινωνιακή περσόνα που ξεχωρίζει γιατί το επικοινωνιακό πλαίσιο που θέτει η σύμπραξη κομμάτων και Τύπου στη χώρα μας έχει επιβάλλει έναν ήπιο πολιτικό πολιτισμό ευγένειας και αβρότητας, από τον οποίο αυτός ξεχωρίζει για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όποτε τα πράγματα έχουν «στριμώξει» ο Αντιπρόεδρος αποκαλύπτεται, χάνει τη ευφυή στιλπνότητά του, την ευφράδη λάμψη του, εκνευρίζεται και λέει τις ασχεδίαστες αρλούμπες του, τις αληθινές.

Δεν ξέρω τι θα θυμάται κανείς μετά την πολιτική αποστρατεία του Θεόδωρου Πάγκαλου για το πολιτικό ήθος και την ιστορία του Ανδρός. Νομίζω τίποτα. Ούτε καν τις δηλώσεις του για τα Ίμια ή τα έργα του για τον Οτσαλάν. Σίγουρα η ιστορία πολύ λιγότερα θα αναφέρει γι’ αυτόν από όσα θα ήθελε. Και εδώ όλοι εμείς θα μπορούμε να χαμογελάσουμε ειρωνικά, όταν καμιά φορά θα θυμόμαστε το πληθωρικό του «τίποτα».