Το ποίημα του Βαγγέλη

Τις νύχτες το φως
Της
Μπαίνει στο δωμάτιό μου
Κι όταν το πρωί
Η λάμπα του δρόμου σβήνει
Μένω μόνος
Κρυμμένος στους θορύβους των σπασμένων ποτηριών
Τυλιγμένος με τα χνώτα των ανθρώπων που αμάρτησαν
Ιδρωμένος σαν τη βροχή
Στα σκόρπια φύλλα χαρτί
Με μισο-αρχινισμένα ποιήματα
Που τα φυσάει ο αέρας
Από τ' ανοιχτό παράθυρο
Και τα σκορπάει
Πιο πέρα απ' την πόλη
Πιο πέρα απ' την απουσία
Πιο πέρα από το μέσα μπλε της σιωπής
Όταν πια θα προσγειωθούν στα πόδια σου
Όταν άθελά σου περπατήσεις πάνω τους
Τα ποιήματα (που είχαν αρχίσει να είναι ποιήματα)
Δεν θα είναι πια εκεί
Θα έχουν φύγει.

Τα ποιήματα είναι βήματα σε αδιέξοδο δρόμο.

***
Ο πίνακας είναι του Νεκτάριου Μαμάη

Το παραμύθι του ανθρώπου της σιωπής

Ένας άνθρωπος δεν μίλησε ποτέ - και πράγματι δεν έμαθε ποτέ κανείς τους λόγους της σιωπής του, κανείς δεν άκουσε το τραγούδι του (σαν να μην υπήρξε), κανείς δεν τον άκουσε να κλαίει ή να αντιστέκεται, να θυμώνει ή να υπόσχεται. Κάποιοι είπαν πως δεν ήταν καν ζωντανός.

Οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να ακούνε τη σιωπή. Κι αλήθεια δεν την ακούν.

***
ο πίνακας είναι του Andrzej Wróblewski

12 μικρά ποιήματα του Κωστή και της Στέλλας

 

Η σελήνη ξεφλουδίζει τους δρόμους μας
Ήθελα να στο πω:
Ήταν στο χαμόγελό σου που χάθηκα.
***
Ξερίζωνα τα χορτάρια στο κεφάλι της γης
Κι εκείνη πονούσε
Αλλά δεν έβγαλε μιλιά.
***
Ένα μπαλκόνι, μία βάρκα, η καρυδιά
Στην άκρη του κτήματος
Σημαίες που κυματίζουν τα χρόνια μου.
***
Βρέχει πίσω απ' το τζάμι
Θα το σπάσω
Να μη βλέπω το δάκρυ του
***
Σαρώνω
Τα σπασμένα ποιήματα
Με τη σκούπα της μάγισσας.
***
Έκτοτε
Έμειναν στη φωτογραφία κλειδωμένοι
Κι ας είχαν το κλειδί στην αριστερή τους τσέπη
***
Είναι η ποίηση ένα παγκάκι στο λιμάνι
Που κοιτάζει τη θάλασσα
Αυτός που καθόταν εκεί, έφυγε.
***
Είναι η ποίηση ένα τρένο
Που δραπετεύει από τις ράγες του
Προς άγνωστη κατεύθυνση
***
Διαβάζω τα τρένα σαν να 'ναι ποιήματα.
Ξανά και ξανά
Αγωνιώντας να βρω διαφυγόντα νοήματα
***
"Πάντως η ποίηση δεν είναι φυγή"
μου είπε
Κι έκλεισε την πόρτα.
***
Τι νόημα θα είχε το φως, αν
Δεν ήμασταν όλοι τυφλοί;
Το φως και το σκοτάδι δεν μπορεί κανείς να τα δει
***
Αγαπώ τις αυλές των σπιτιών όταν
Αδειάζουν από παιδιά
Και χορταριάζουν τα όνειρα

***
το χαρακτικό είναι τα Βάσως Κατράκη

Το ποίημα του Κώστα

Νομίζω

Πως όταν δεν γράφουν
Συγκεντρώνουν εντός τους
Την ποίηση
Ή τα υλικά της
Οι ποιητές
Σε τεράστιες ή μικρές δεξαμενές
Τη συλλέγουν
Καμιά φορά θα δεις εκεί να διαβιούν
Νεροχελώνες και φίδια
Τα βράδια βατράχια πηδούν
Στα εντόσθιά τους
Φυτρώνουν βούρλα και καλάμια
Κι άλλα υδροχαρή φυτά των βάλτων
Στις παρυφές της ποίησης.
Ώσπου μια μέρα σχεδόν αναίτια πλημμυρίζουν
Κι αυτό που σε εποχές ξηρασίας
από εκείνους αναβλύζει νερό
Το λέμε ποίηση
Υπάρχουν ποιητές που δεν στεγανοποίησαν επαρκώς τους ταμιευτήρες τους
Και χάνεται το νερό στο υπέδαφος της θλίψης
Σαν ανοίξουν καμιά μέρα το στόμα τους
Ακούς από βαθιά μέσα τους να κοάζουν
Απελπισμένοι οι βάτραχοι
***
ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου