10 άνθρωποι μιλούν για το καλοκαίρι ή γιατί διαβάζω τα blog

Δροσερά ή ιδρωμένα, απεγνωσμένα, στοχαστικά, ποιητικά, φωτογραφικά, σαρκαστικά, πολιτικά. Πάνω από όλα εμπνευσμένα – ακόμη και όταν κουράζονται: τα ιστολόγια που παρακολουθώ. Για την ακρίβεια: που απολαμβάνω να διαβάζω. Για να το πάω εκεί που θέλω: που καμαρώνω τη γραφή τους και ευχαριστιέμαι την παρέα τους. Ένας κόσμος που γράφει και καταθέτει όψεις και σκέψεις της καθημερινότητας, που αποδομεί την τηλεοπτική αποβλάκωση, που πολιτικοποιεί τις ενστάσεις του, που μηρυκάζει την ανθρωπιά του.

Ένα μπουκέτο – καλύτερα μια χούφτα χαλίκια- σας αφήνω από τα «καλοκαιρινά» τους κείμενα. Σκόπευα να σας τα σκορπίσω τη Δευτέρα, αλλά δεν κρατήθηκα. Καλή ανάγνωση.

«Σχεδόν πάλι» από τη Theorema στο “Three wishes’s weblog” **** «Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου» από το Βυτίο, α, και το «καϊμάκι» επίσης **** «Άφθονο καλοκαίρι», αλλά και «Πίσω απ’ την βιτρίνα» στο “the elf at bay” **** «Η εύνοια της αυθαιρεσίας» από τη Riski στο «Ουδέν αμιγές» **** «Η νωχελική βόλτα στην παραλία του ζεύγους Stone και του σκύλου τους» από το Μούργο στη «Λάσπη στ’ αστέρια» **** “The Chania Sessions I: British and Commonwealth War Cemetery” από τον Sillentcrossing **** «Φωτολόγιο φετινών διακοπών» από τη Renata στην «Αναγεννημένη» **** «Περιήγηση στας Ολλανδικάς εξοχάς» από την Krotkaya [το σημείο με τις κότες που προσφέρουν αυγά: το αγαπημένο μου] **** «Να μας πάρεις μακριά, να μας πας στα πέρα μέρη» από τον Romandante στο "Στάχτη και Burberry" **** «ΣΚ στο Μαϊάμι» από τον harisheiz στο “Crazy cows: η γελάδα ποτέ δεν πεθαίνει”

Συχνά ξεχνώ (σχεδιάζοντας)

Συχνά ξεχνώ εισιτήρια μέσα στα βιβλία που διαβάζω. Κάποιος θα μπορούσε εύκολα να πει πως είναι μια απλή ιδέα πρόχειρου σελιδοδείκτη. Όμως εγώ ξέρω:

είναι για τα ταξίδια που σχεδιάζω στη χάρτινη ζωή μου.

Η αξία των ερωτήσεων (μεγαλώνοντας)

- Η αξία των ερωτήσεων είναι σαφώς μεγαλύτερη αυτής των απαντήσεων. Αρκεί που εκεί έχεις εσύ την πρωτοβουλία. Γι' αυτό είναι και πιο δύσκολες. Οι ερωτήσεις. Αν δεν απαντηθούν, τότε...

- Τότε απελευθερώνεις την απάντηση αναγνωρίζοντάς της τον πρότερο έντιμο βίο.

Γιορτάζουμε κάτι; (10 ερωτήσεις για τη δημοκρατία)

Με την ελληνική δημοκρατία έχουμε ηλικιακή διαφορά μερικών εβδομάδων μόνο. Κλείνουμε επομένως και οι δύο τα 36 φέτος. Ωστόσο βρε πατέρα θέλω να μου απαντήσεις ποια δημοκρατία γιορτάζει στις 24 Ιουλίου;

Σε είχα ρωτήσει και πέρυσι. Δεν μου απάντησες. Φέτος έχω και άλλες (αναπάντητες σίγουρα) ερωτήσεις. Μην μου πεις λοιπόν ποια δημοκρατία γιορτάζει στις 24 Ιουλίου:

1. Η δημοκρατία του Μνημονίου ή του Συντάγματος;
2. Η δημοκρατία που σκοτώνει επώνυμους «δημοσιογράφους» ή αυτή που σκοτώνει «ανώνυμους» μετανάστες;
3. Η δημοκρατία που συντηρείται ή αυτή που κερδίζεται;
4. Η δημοκρατία των διαδρόμων ή αυτή των δρόμων;
5. Η δημοκρατία των ατιμώρητων επωνύμων ή αυτή των φυλακισμένων που κάνουν απεργία πείνας;
6. Η δημοκρατία των χορηγών ή αυτή των χορηγούμενων;
7. Η δημοκρατία του Ανδρέα Λοβέρδου ή αυτή του Μανώλη Γλέζου;
8. Η δημοκρατία που εκχωρεί τη δημόσια περιουσία ή αυτή που προστατεύει την ιδιωτική;
9. Η δημοκρατία των κομμάτων ή η δημοκρατία των κινημάτων;
10. Η δημοκρατία που κερδήθηκε το 1974 ή αυτή που έχει χαθεί;

Κώστας Καρυωτάκης (82 χρόνια μετά)

...

"Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία."

*******************************

ο ποιητής Κ. Γ. Καρυωτάκης αυτοκτόνησε με περίστροφο σαν σήμερα πριν από 82 χρόνια
στην Πρέβεζα

Opus Femina

Μια παλλόμενη νύχτα, ένα σοφό λίγο στη φασαρία της πόλης και των ανθρώπων της, μια πείσμων αντίρρηση στην κρίση όταν επιχειρεί να μας τυλίξει με τη γλίτσα της – ευτυχώς ανεπιτυχώς, οικονομία του νου και όχι της ψυχής, λευκά κύματα φωνών και μαύρα πουκάμισα μαντολίνων, θαρρείς η νύχτα γεννάει τη μουσική, η νύχτα γεννάει την καρποφόρα ελπίδα, η νύχτα αντιστέκεται, όμορφα στην άκρη και πάνω από την πόλη, με μια φλούδα φεγγάρι στο πλάι, με μια φλούδα φεγγάρι στα τραγούδια του Μάνου και του Μίκη, αναμοχλεύοντας θλίψεις και ελπίδες και έρωτες και απώλειες, μια συναυλία διαδήλωση με πανό τα μάτια μας και συνθήματα τα τραγούδια μας, μια συναυλία-εισιτήριο στη νέα και όχι στην επόμενη μέρα, μια φλούδα φεγγάρι στα απελπισμένα όνειρά μας, μια φλούδα μουσική στην απέραντη νύχτα.

Αυτός είναι ο τόπος που γεννήθηκα. Και γεννιέμαι συνέχεια.

********************
Με αφορμή τη συναυλία του Γυναικείου Φωνητικού Συνόλου Κορίνθου «OPUS FEMINA» και της ορχήστρας νυκτών εγχόρδων «ATTICA» στο θεατράκι «Μίκης Θεοδωράκης» στα Εξαμίλια Κορίνθου, 18 Ιουλίου 2010.

Οι Είμαι και θέλω

- Καλημέρα. Είμαι ανιψιός του κου Δ….
- Γεια σας. Τηλεφωνώ από το γραφείο του Υπουργού κου Λ….
- Θα ήθελα να με εξυπηρετήσετε. Ξέρετε, ο φίλος μου ο κος Α., αλλά και ο κος Φ. που είναι έφορος στην Ε.Β…
- Έρχομαι από το γραφείο του κου Π….
- Είμαι κοσμήτορας της Ν. Σχολής του Πανεπιστημίου Α.
- Είμαι προϊσταμένη στο Τμήμα Π. της ΕΡΤ και θα ήθελα για το γιο μου που σπουδάζει στο εξωτερικό…

Το ύφος είτε κεκαλυμμένα ειρωνικό, είτε απροκάλυπτα αγενές, κουβαλάει μια εξουσία που δεν ξέρω ποιος την έδωσε και ποιος τη δέχεται, αλλά όχι εγώ. Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί έρχονται στις βιβλιοθήκες όχι για να εξυπηρετηθούν, αλλά για να τους εξυπηρετήσουν. Η συναίσθηση ότι είσαι υπάλληλος, εξυπηρετητής, δεν επιτρέπει κούφιους εγωισμούς στην αποδοχή και εκτέλεση των αιτημάτων. Άλλο αυτό όμως και άλλο η δουλοπρέπεια.

Από την άλλη πλευρά πόσο ετοιμοπόλεμος να είσαι σε τέτοιες επιθέσεις αυθαίρετης εξουσίας, πόση διάθεση και «στομάχι» να έχεις να αποκρούσεις. Η συνήθης απάντησή μου είναι περίπου αυτή: «Δεν με ενδιαφέρει ποιος είστε ή εκ μέρους ποιου έρχεστε. Πείτε μου τι ζητάτε. Με τον ίδιο τρόπο εξυπηρετούμε τους πάντες». Ακόμη και αυτή η απάντηση εκλαμβάνεται μερικές φορές σαν θράσος, ακόμη και από την ίδια τη (δημόσια) υπηρεσία.

Δεν θα δικαιολογούσα κάποιον που συνηθισμένος από άλλες υπηρεσίες ή υπαλλήλους απευθύνεται με τέτοιες επικλήσεις στον επαγγελματισμό μου. Είναι πασιφανές ότι οι περισσότεροι δεν έχουν συνηθίσει τις βιβλιοθήκες ως υπηρεσίες ελεύθερης πρόσβασης στη γνώση, την πληροφορία και τον πολιτισμό, ως κέντρα πληροφόρησης. Οι περισσότεροι – φαίνεται από τα «ευχαριστώ» - φεύγουν έκπληκτοι που εξυπηρετήθηκαν και μάλιστα χωρίς να πληρώσουν. Άλλο η συστολή ή αντίστροφα το θράσος λόγω αυτής της άγνοιας, και άλλο η εξουσία μιας συγγένειας ή μιας επαγγελματικής σχέσης που θρονιάζει απέναντί σου το μεγαλειώδες Εγώ της.

Και βέβαια αυτό που μένει μέσα μου ως ξάφνιασμα είναι πόσο αυτή η συμπεριφορά ορισμένων «περνάει», αποδίδει καρπούς, γίνεται αποδεκτή χωρίς αντιστάσεις. Και ύστερα σου λένε: «μεμψιμοιρείς» και «γκρινιάζεις». Σταματώ.

**********************************
Ο πίνακας (“The Library”) είναι του Jacob Lawrence (1917 - 2000)

ο πάγκαλος και το Τίποτα

Προέκυψε στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» η ιδέα ενός δι-ιστολογικού αφιερώματος στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης. Μια σκέψη να απαντηθεί ο λόγος του με το λόγο μας.

Θα ήταν εύκολο – η πρώτη μου σκέψη – να βάλω ρήσεις του κατά καιρούς να αντιπαρατίθενται μεταξύ τους ή με την ιστορία. Μια γελοιογραφική προσέγγιση θα είχε κάτι από το χουλιγκανικό του μπρίο και θα του ταίριαζε. Να απαντήσεις σε κάτι που έχει πει, θα του περιποιούσε τιμή που δεν έχει υπάρξει για άλλους.

Ένα τέτοιο αφιέρωμα σε διάφορα blog δεν ασχολείται με τον Πάγκαλο ως ιδιαίτερη πολιτική μονάδα, ούτε καν ως σύμβολο μιας αντιδραστικής πολιτικής. Ένας λόγος που δεν το κάνει αυτό είναι γιατί ο Θεόδωρος Πάγκαλος δεν είναι παραγωγός πολιτικής (με την οποία μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς). Ακόμη και ως υπουργό ούτε εκτελεστή μιας πολιτικής απόφασης μπορείς να τον πεις. Τέλος και ως μεταφορέα πολιτικής σκέψης μάλλον αδύναμο θα τον έκρινε κανείς. Θέλω να πω πως η σχέση του Πάγκαλου με την πολιτική είναι καθαρά συμπτωματική, παρά το γεγονός ότι δεν είναι συγκυριακή. Ο Πάγκαλος κατά τη γνώμη μου είναι ένα απόστημα στο πολιτικό μας σώμα, έκφανση μονάχα μιας εκφυλιστικής παθολογίας.

Ο Τύπος φαίνεται να τον αγαπάει, καθώς ο εν λόγω βουλευτής με όπλο μια αιχμηρή γλώσσα και την εκρηκτική απολυταρχική προσωπικότητά του δεν θα μπορούσε παρά να είναι τροφή στον επιδιωκόμενο εντυπωσιασμό. Σε μία από τις σπάνιες (ίσως η μόνη) πραγματικές συνεντεύξεις που έχει δώσει αποκαλύπτεται νομίζω αδρά το πρόσωπο πίσω από το προσωπείο: στους Schooligans… Ο Πάγκαλος είναι επικοινωνιακή περσόνα που ξεχωρίζει γιατί το επικοινωνιακό πλαίσιο που θέτει η σύμπραξη κομμάτων και Τύπου στη χώρα μας έχει επιβάλλει έναν ήπιο πολιτικό πολιτισμό ευγένειας και αβρότητας, από τον οποίο αυτός ξεχωρίζει για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όποτε τα πράγματα έχουν «στριμώξει» ο Αντιπρόεδρος αποκαλύπτεται, χάνει τη ευφυή στιλπνότητά του, την ευφράδη λάμψη του, εκνευρίζεται και λέει τις ασχεδίαστες αρλούμπες του, τις αληθινές.

Δεν ξέρω τι θα θυμάται κανείς μετά την πολιτική αποστρατεία του Θεόδωρου Πάγκαλου για το πολιτικό ήθος και την ιστορία του Ανδρός. Νομίζω τίποτα. Ούτε καν τις δηλώσεις του για τα Ίμια ή τα έργα του για τον Οτσαλάν. Σίγουρα η ιστορία πολύ λιγότερα θα αναφέρει γι’ αυτόν από όσα θα ήθελε. Και εδώ όλοι εμείς θα μπορούμε να χαμογελάσουμε ειρωνικά, όταν καμιά φορά θα θυμόμαστε το πληθωρικό του «τίποτα».

Ίχνη στην άμμο της ανάγνωσης

(μέρος δεύτερο - έτος δεύτερο)

Διάβασα τη βιογραφία του Μπρεχτ (Μπρεχτ-ο άνθρωπος και το έργο του/ Μάρτιν Έσσλιν. Αθήνα: Θεωρία, 1984) στην ταράτσα του πατρικού μου σπιτιού πριν από χιλιάδες νύχτες ξαπλωμένος σε ένα ράντζο με μια λάμπα υγραερίου στο πλάι.
******************************
Τέλειωσα το «Ένα παιδί μετράει τα’ άστρα» πριν από χιλιάδες καλοκαιρινά μεσημέρια ξαπλωμένος σε μια αιώρα κάτω από μια λεμονιά. Έκλεισα το βιβλίο συγκλονισμένος και το ακούμπησα στο μέτωπό μου (σαν ευαγγέλιο). Έχω ένα ξάδελφο – δεν έχουμε γνωριστεί…- που πήρε το όνομά του από τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου αυτού του Λουντέμη: Μέλιος
******************************
Διάβασα κάποτε σε ένα παλιό και φθαρμένο αρχοντικό στην Αλεξάνδρεια τα ποιήματα του Καβάφη για πρώτη φορά. «Απ’ όλα τα έργα των ανθρώπων, πιο πολύ αγαπώ τα μεταχειρισμένα…» λέει κάπου ο Μπρεχτ.
******************************
Ο «Μεγάλος περίπατος του Πέτρου» είναι το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει τρεις φορές. Είχαμε κάποτε μια χελώνα που τη λέγαμε Θόδωρο.
******************************
Το «Λούσια» του Χουλιαρά μου τον είχε χαρίσει η φίλη μου η Φρόσω. Τον δάνεισα κάποτε σε μια συνάδελφο και φίλη. Πρώτη (και τελευταία) φορά που το έκανα: να δανείσω. Τον έχασε και χάλασε η φιλία μας. Η Κ. μου τον ξαναπήρε χρόνια μετά. Έγραψε και αφιέρωση.
******************************
Γράφω, χρόνια τώρα, στη σελίδα τίτλου των βιβλίων μου το ονοματεπώνυμό μου και την ημερομηνία απόκτησης.
******************************
Τους «Άθλιους» του Ουγκώ τους διάβασα το καλοκαίρι που τελείωσα την Πέμπτη Δημοτικού (εμφανής… αν και δικαιολογημένος κομπασμός!). «Δούλευα» σε ένα σιδεράδικο (για να «ψηθώ»), και όταν έφευγε το αφεντικό για εξωτερικές δουλειές, βυθιζόμουνα.
******************************
Μου αρέσει να μυρίζω τα βιβλία
******************************
Τα ποιήματα του Λειβαδίτη (ιδιαίτερα τα «φύλλα του φθινοπώρου») τα είχα δυο χρόνια στο κομοδίνο μου και τα έπαιρνα κάθε βράδυ μαζί μου. Στον ύπνο μου.
******************************
Η ποίηση της Δημουλά δεν μου ταιριάζει. Ή δεν της ταιριάζω εγώ. Ακόμη και το αντίτυπο των «Ποιημάτων» της που έχω στη βιβλιοθήκη μου είναι κακέκτυπο: μπερδεμένες σελίδες…
******************************
Τα βιβλία του Μπάροουζ τα εξόρισα από τη βιβλιοθήκη μου, όταν γεννήθηκε ο γιος μου.
******************************
Χρόνια τώρα το βιβλίο που κάνω δώρο στους φίλους μου είναι το «Σ’ έναν άγνωστο θεό» του Στάινμπεκ.
******************************
Τη βιογραφία του Τζόυς (Θεμέλιο, 1983) τη διάβασα σε ένα νοσοκομείο, του Φρόυντ (Ίνδικτος, 2003) στη Κύθνο, μετά στη Σέριφο και μετά στη Μήλο το καλοκαίρι του 2003, του Στάλιν (Οδυσσέας, 2003), του Τρότσκι (Κοχλίας, 2004), του Λένιν (Εστία, 2004) και του Μαρξ (Ωκεανίδα, 2001) στη σειρά.
******************************
Φέτος την άνοιξη βγήκα στο μπαλκόνι για τον ετήσιο καθαρισμό των βιβλίων μου με το βετεξάκι και μια πατσαβούρα.
- Τι κάνεις εκεί Γιώργο; (με ρώτησε μια γειτόνισσα που ήταν και αυτή στο μπαλκόνι της)
- Ξεσκονίζω τον Λένιν
- ………
- (είχα φτάσει στους 51 δερματόδετους τόμους των Απάντων του)
******************************
Εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια κάθε Μεγάλη Παρασκευή διαβάζω (σχεδόν τελετουργικά) ένα ποίημα του Καρούζου από ένα ταλαιπωρημένο τόμο των ποιημάτων του, που λέει:
«Φεύγω από το στόμα μου φεύγω απ’ το μυαλό μου
δεν έχει όρια η κωμωδία της γλώσσας
τα διάπυρα σημάδια του Δήθεν εντοιχισμένα στο στήθος
Φεύγω απ’ τα χέρια μου φεύγω απ’ τη στύση
διατρέχοντας ηχηρά το νευρικό μου σύστημα
είμαι σαν άκοπο βιβλίο που πάλιωσε
στα μαυρισμένα ράφια της θεότητας
διαθέτω μονάχα την Άνοιξη διαθέτω τ’ αστέρια
είμαι άλλωστε εγώ που ταρίχευσα
μαζεύοντας όσο μπόρεσα χημικό σκοτάδι-
την καθημερινότητα.»
******************************
Έχω δυο βιβλία από τη βιβλιοθήκη του Νικηφόρου Βρεττάκου στη βιβλιοθήκη μου.
******************************
Μύρισα κάποτε έναν τόμο της «Εγκυκλοπαίδειας» του Ντιτερό σε μια βιβλιοθήκη που ελάχιστοι γνωρίζουν στο κέντρο της Αθήνας.
******************************
Θυμάμαι το «μολυβένιο στρατιώτη». Πόσο λυπημένο παραμύθι. Ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο του 1981.
******************************
Έχω διαβάσει ένα βιβλίο που μάλλον δεν τυπώθηκε ποτέ και ένα άλλο που τυπώθηκε σε τρία μονάχα αντίτυπα από δυο γιους που το χάρισαν στη μάνα τους.
******************************
Ακόμη το «πράσινο» το γράφω «πράσσινο», όπως η μπλε «Για σας παιδιά».
******************************
Διάβασα το «βιβλίο της άμμου» του Μπόρχες καλοκαίρι στην παραλία, τη «Μέσα βροχή» του Χουλιαρά χειμώνα -φαντάρος στην Κόρινθο, τα ποιήματα του Καρυωτάκη φαντάρος στα Γιάννενα, τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα φαντάρος στη Λήμνο.
******************************
Δώρο στο γάμο μου ζήτησα από τον καλύτερό μου φίλο, τον Παντελή, ένα βιβλίο βιβλιοδετημένο από τον ίδιο.
******************************
Τα διηγήματα του Τσέχωφ τα διάβασα στις υπόγειες «αίθουσες διδασκαλίας» του 1ου Γενικού Λυκείου Κορίνθου στις Καταλήψεις του ’91.
******************************

Βιβλία έχω διαβάσει στην τουαλέτα, στο κρεβάτι, στο τραπέζι της κουζίνας, στο πάτωμα του σαλονιού, στις βεράντες και τα μπαλκόνια όλων των σπιτιών που έχω μείνει και στις ταράτσες, σε πλοία, τρένα, λεωφορεία, τρόλεϊ και αυτοκίνητα, σε παραλίες, ταβέρνες, καφετέριες, στη σκοπιά, κάτω από δέντρα ή κάτω από τον ουρανό, όλες τις ώρες της νύχτας και της μέρας. Τα βιβλία μου με έχουν δει να κλαίω και να ερωτεύομαι. Έχω ξενυχτήσει μαζί τους και έχουμε ξυπνήσει μαζί. Ξέρεις, τα χνάρια τους είναι σκόρπια στη ζωή μου. Δεν έχουν πάντα σαφή προορισμό. Δεν οδηγούν έστω στο ίδιο μέρος. Δεν κοιτούν τον ίδιο ορίζοντα. Όμως είναι εκεί (τα χνάρια τους) κι ας φυσήξει ο μπάτης και ας σβηστεί η γραφή. Γιατί τα

ίχνη της η ανάγνωση τα άφησε στην άμμο της ψυχής μας. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;

Το ληξιαρχείο του πνεύματος

Και εκεί που «σκάβεις» κάποια ντουλάπια βρίσκεις σκονισμένα βιβλία. Ή σε βρίσκουν αυτά. Μάλλον σε βρίσκουν. Γιατί είσαι σε θέση να ξέρεις ή να υποψιάζεσαι τι κρύβεται πίσω από τη σκόνη τους και όχι να στέκεσαι σε αυτήν.

Ο βιβλιοθηκάριος λοιπόν είναι και ανασκαφέας της μνήμης. Και τα βιβλία –το έχουμε ξαναπεί- είναι απόμαχοι της α-λήθειας.

Τη χαρά μου που τα ανακάλυψα στη Βιβλιοθήκη δείχνω εδώ. Μοναδικά για ό,τι αποπειράθηκαν και ό,τι συμβολίζουν. Κάποιος άλλος μιλάει γι’ αυτά με γνώση: εδώ.
Εγώ απλά θα τα «καταλογογραφήσω» στο ληξιαρχείο του πνεύματος…