Πριν λίγες μέρες συναντήθηκαν δυο blog σε μια ταβέρνα. Δυο άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους ή έστω περίπου γνωστοί, αφού ο ένας παρακολουθεί τα κείμενα του άλλου. Κείμενα λέξεων και κείμενα φωτογραφιών που «διαβάζουν» τον έξω κόσμο με το δικό τους εσωτερικό βλέμμα.
Αφορμή να συναντηθούμε με τη Ντίνα στάθηκε ένα κείμενο μου για το «
Σπυραντώνη» και μια σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα. Λίγες ώρες πριν βρεθούμε αφηγήθηκα σε μια φιλική παρέα την επικείμενη γνωριμία και έκπληκτος άκουσα μια φίλη να μου λέει πως ξέρει τη Ντίνα, και πως ήταν φίλοι και να της στείλω χαιρετίσματα… Άλλη μια φορά που η ζωή μού υπενθύμιζε πόσο μικρός είναι ο κόσμος.
Το ραντεβού μας ήταν βέβαια στην ταβέρνα στα Πατήσια. Έφτασα πρώτος με την κοκόνα μου περιμένοντας και την κυρά μου να ‘ρθει και διερεύνησα το χώρο για ένα βλέμμα διερευνητικό επίσης… Καθίσαμε και περιμέναμε. Λίγη ώρα αργότερα μια γυναίκα εμφανίστηκε στην πόρτα και το τηλέφωνό μου χτύπησε:
- Γιώργο που είσαι;
- Μάλλον μπροστά σου!
Αρχίσαμε να γελάμε και ξεκινήσαμε μια κουβέντα εγκάρδια που κράτησε μέχρι τη μία το βράδυ. Μιλήσαμε για τις ζωές μας, για τα blog και το internet, για τα Πούλιθρα, για την κατάσταση της χώρας και την πολιτική και για τα έξοχα παϊδάκια και τα σαλιγκάρια στιφάδο του μαγαζιού που γευόμασταν χρόνια τώρα πιθανά καθισμένοι σε διπλανά τραπέζια χωρίς να γνωριζόμαστε.
Δεν ξέρω τι ανάγκες καλύπτει αυτή η ιστορία με τα blog, αν καλύπτει ανάγκες. Αν είναι ένα παιχνίδι επικοινωνίας ή έκφρασης, ένα υποκατάστατο επικοινωνίας ή μια δημιουργική διέξοδος. Όταν καλούμαι να απαντήσω, συχνά καταφεύγω στη φύση του αναγνώστη: μου αρέσει να διαβάζω ενδιαφέροντα κείμενα και βλέμματα και να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους. Τα κείμενα ή οι φωτογραφίες μας είναι ένα κλειδί για ενδιαφέρουσες πόρτες. Ένα τέτοιο διαλέξαμε με τη Ντίνα ανοίγοντας ο ένας την πόρτα του άλλου. Και νομίζω πως κάναμε καλά.
Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας στα Πούλιθρα (μάλλον το καλοκαίρι) εγώ θα παίρνω την τακτική δοσολογία της… «πουλιθρίνης» μου από το
μαγικό blog της.
