Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τέλη Αυγούστου 2009 όταν τα μελτέμια τσάκισαν το φύλλο μιας καρυδιάς κι αφού το τράβηξαν με μανία από ‘δω κι από ‘κει, το έκοψαν από το κλαδί του και το ταξίδεψαν στα βουνά. Για ώρες έτρεχε το φύλλο σε βράχια και δρόμους και χτυπούσε πάνω σε αγάλματα και μπερδευόταν με σκουπίδια ή χάιδευε νεανικά κορμιά οδηγημένο θαρρείς από το αόρατο σκοινί της ζωής.Μέχρι που κάποια στιγμή ο αέρας το έστειλε σε έναν κατάξερο ρυάκι στην άκρη ενός μονοπατιού. Στην απάνεμη σιωπή που ήρθε και έκατσε, το φύλλο λύγισε μέσα του από τον πόνο και πριν σωπάσει και αυτό για πάντα έκανε δάκρυ τις αναμνήσεις του και την αγάπη του και τ’ άφησε να φύγει.
Το δάκρυ κύλησε σε ένα νεκρό κλαδί στο πλάι, ύστερα σε μια πέτρα και έσταξε σε ένα διψασμένο σαλιγκάρι που είχε ξεμείνει από την Άνοιξη. Το σαλιγκάρι ήπιε το δάκρυ και ξεδίψασε την ελπίδα του για τα πρωτοβρόχια που είχε αρχίσει να σβύνει.
Πράγματι λίγες μέρες μετά οι βροχές του Φθινοπώρου ήρθαν και το σαλιγκάρι έβγαινε πάντα μετά το τραγούδι των νερών να πει την ιστορία του κομμένου φύλλου της καρυδιάς στ’ αποδημητικά πουλιά που ετοιμάζονταν να φύγουν και στους παππούδες που στέκονται στην πλατεία απέναντι από το μνημείο των πεσόντων.
Στα χρόνια που θα ‘ρθουν η ιστορία αυτή θα γίνει παραμύθι
