Μια μέρα ο λύκος έφαγε τον παραμυθά και σταμάτησαν τα παραμύθια κι ένιωσε μεγάλη μοναξιά γιατί κανείς πια δεν τον φοβόταν κι ούτε του έδινε σημασία. Κι άρχισε να κλαίει και να φωνάζει μια νύχτα που το φεγγάρι σκέπαζε με το ασημένιο του σεντόνι τον ύπνο των ανθρώπων και των ζώων. Και δεν σταμάτησε έκτοτε να κλαίει μετανιωμένος.
Χρόνια μετά βρέθηκε ένα μικρό κορίτσι να πει πως παραμυθάς δεν υπήρξε ποτέ και πως ο λύκος έφτιαχνε τα παραμύθια. Οι παλιοί λένε πως τότε ο λύκος θύμωσε κι έφαγε το κορίτσι κι άλλοι είπαν μετά πως δεν έφαγε το κορίτσι, αλλά τη γιαγιά του που του έλεγε παραμύθια.
Ύστερα οι άνθρωποι είπαν πως όλα ετούτα είναι παλιές μπερδεμένες ιστορίες και ξάπλωσαν να κοιμηθούν σκεπασμένοι με το ασημένιο σεντόνι του φεγγαριού. Μόνο το ουρλιαχτό του λύκου τάραζε τον ύπνο τους.
***
ο πίνακας είναι του Victor Brauner
***
ο πίνακας είναι του Victor Brauner
