Lovestory

Θα μπορούσε να είναι μονάχα ένα παιχνίδι αγορασμένο πριν από χρόνια στο Ναύπλιο. Ένα τρόπαιο καλοκαιρινής ευεξίας προς επαναφόρτιση αναμνήσεων εντός του χειμώνα.. Αγνοούσα τότε και ανακάλυψα πρόσφατα ωστόσο, το βαθύτερο νόημά του: ένα μουσικό κουτί προορισμένο (ή καταδικασμένο) να παίζει αιώνια μια λυπητερή μουσική και να εκκινεί με τον κρυφό μηχανισμό τον κυκλικό και ατέρμονο χορό δυο κλόουν εραστών. Ορίζοντας απελπιστικά τις κινήσεις τους, τις θέσεις τους, ακόμη και τη στάση των χεριών ή το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους, την έναρξη και το τέλος του χορού τους.

Η κόρη σου το παίρνει στα χέρια της, χαμογελάει στη μουσική, ψαύει τους κλόουν, για μια στιγμή τους χαρίζει την ελευθερία. Αφήνει στο πλάι το παιχνίδι, βαρέθηκε μάλλον, και ύστερα φεύγει για να διερευνήσει με τις γυμνές πατουσίτσες της τον κόσμο. Μαζεύεις τα κομμάτια του παιχνιδιού, το βάζεις στη θέση του. Πριν φύγεις, γυρνάς πίσω, περιστρέφεις την πεταλούδα και ξαναβάζεις το μηχανισμό σε λειτουργία. Σαν να μην κουράστηκε ποτέ ο έρωτάς τους, σαν να μην ράγισε ποτέ η ευτυχία, συνεχίζουν το ατέρμονο χορό οι κλόουν εραστές.

Τα ταρατατά ταρατατά ταρά ταρά ταρατατά ταρατατά ταρατατά…….

Χρόνια πολλά σε μια δημοκρατία που ακόμη δεν λειτουργεί

(στο Νίκο και τη Νανά)

Έρπουν οι σκιές. Σε τοίχους και δρόμους. Ποτέ μόνες. Δειλές και φοβισμένες περιφέρονται γύρω μας, γύρω από εμάς και την υλική υπόστασή μας και προπορεύονται ή μας ακολουθούν. Αιώνια αιχμάλωτες όσων το φως αποκαλύπτει. Ύπουλες και σαρκοβόρες σκιές.

Η Δημοκρατία μας αύριο κλείνει τα 37. Κάποιοι φίλοι μου πρότειναν να της πάρω δώρο στο πάρτυ ένα καθρέφτη. Όμως δεν είμαι καλεσμένος στη γιορτή της. Ξέρω ωστόσο πώς θα βγάλω την υποχρέωση να τιμήσω τη γενέθλια μέρα της.

Από το 1974 η ελληνική δημοκρατία «αποκαθίσταται», «νικάει» ή «ηττάται», «πλήττεται» ή «κινδυνεύει», «γιορτάζει» ή «πενθεί». Ποτέ δεν συνοδεύσαμε το ουσιαστικό αυτό μέρος του λόγου και της ζωής μας με ένα ρήμα διαρκείας, ας πούμε: «λειτουργεί». Η δημοκρατία προέκυψε όταν η χούντα κουράστηκε να υπάρχει, όταν οι επαγγελματίες πατριώτες στρατιωτικοί παρέδωσαν, λίγο λειψή είναι η αλήθεια, την πατρίδα στους επαγγελματίες πατριώτες πολιτικούς, τους επαγγελματίες «αντιστασιακούς» του εξωτερικού. Τελοσπάντων…

Πέρυσι και πρόπερσι «γιόρτασα τη δημοκρατία» με απορίες που απηύθυνα στον πατέρα μου. Φέτος ο γιος μου μου έφερε τις απαντήσεις. Στο εξής αυτές θα γιορτάζω: την ελπίδα. Ήμασταν σε μια συνέλευση προ εβδομάδων. Ο κόσμος ήταν θυμωμένος και συζητούσε. Εκείνος καθόταν σε μια άκρη με κάτι χαρτιά στα χέρια και στυλό και έγραφε μάλλον σοβαρός. Τώρα που τελείωσε την πρώτη δημοτικού γράφει πάντα σοβαρός τα χαρτιά του. Σας τα δείχνω. Με λίγο καμάρι είναι η αλήθεια. Κυρίως για την ανορθογραφία του…

Xeftila (3): το χοιροστάσιο

Ξεφεύγω από το χρονικό όριο του τελευταίου μήνα και βάζω θεματικό περιεχόμενο στο αφιέρωμα στην παγκόσμια γελοιογραφία που σχολιάζει εδώ και ένα χρόνο την ελληνική έκφανση της οικονομικής κρίσης. Επιλέγω τα "PIGS", και αναρωτιέμαι: τάχα η αντίσταση του ελληνικού λαού "δυσφημεί τη χώρα μας", "βλάπτει τον τουρισμό μας" κτλ ή η δουλικότητα και η ανικανότητα των κυβερνήσεών μας;

Xeftila (2)

Η προσπάθεια συγκέντρωσης γελοιογραφιών από όλο τον κόσμο με θέμα την Ελλάδα του τελευταίου χρόνου θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά αποδοτική. Δεν νομίζω πως υπάρχει ιστορικό προηγούμενο και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μελετηθεί επιστημονικά όλη αυτή η επικοινωνιακή καταιγίδα. Εστιάζω το ενδιαφέρον μου στον τελευταίο μήνα και προσπαθώ εδώ να είμαι ενδεικτικά παραθετικός. Η γελοιογραφία είναι ιδιαίτερη μορφή συμπυκνωμένου και άμεσου σχολίου στα γεγονότα και ως τέτοια σίγουρα αφήνει σημάδια στην διεθνή κοινή γνώμη.

Badische Zeitung 30/6/2011

Contrepoints, 30/06/2011

Der Standart 25/6/2011

Courrier International 06/07/2011

El Pais 5/7/2011

Frankfurter Neue Presse 30/6/2011

Jens Hage 29/6/2011

Nova democracia (Brasilia) 7/2011

Publico. 1/7/2011

(To be continued...)

Xeftila (1)

Αυτό το ποστ κυοφορούνταν αρκετές μέρες. Οι δυσκολίες στη γέννα παρουσιάστηκαν τόσο στην περιοχή του τίτλου, όσο και στο λεκτικό περιεχόμενο. Δεδομένου ότι είμαι οπαδός της άποψης "μία λέξη, χίλιες φωτογραφίες" θα επιλέξω ως τίτλο και λεκτικό περιεχόμενο τη λέξη: "ξεφτίλα".

Independent June 29th, 2011

Mirror June 30th, 2011

National Post (Canada)  Jun 22nd, 2011

Economist June 16th, 2011

The Guardian, June 30th, 2011

The Guardian, June 29th, 2011

The New Zealand Herald June 26th, 2011

Chicago Tribune, July 1st, 2011

USA Today, July 1st, 2011

To be continued...

Το μαλλί της γριάς

Καμιά φορά στη μέση της πλατείας κατακαλόκαιρο έρχεται και αράζει ένας θεατρικός θίασος και παριστάνει τον "κήπο του γίγαντα". Η πλατεία γεμίζει καρέκλες, το φεγγάρι αιωρείται πάνω της, όπως μια φέτα πεπόνι πριν πέσει στην πιατέλα, και συ καμώνεσαι πως πλησίασες με μια μπύρα στο χέρι την καντίνα που ήρθε και έκατσε στην άκρη της , δήθεν για να πάρεις στο γιο σου ποπ κορν με μπόλικο αλάτι (ρινίσματα φεγγαριού). Γιατί πολύ πεθύμησες μαλλί της γριάς και τι θα πουν που θα σε δουν άντρα ολόκληρο να παλεύεις με τα ροζ σύννεφα και να γλύφεις τα δάχτυλα ευτυχισμένος. Οπότε παίρνεις το ποπ κορν και απομακρύνεσαι, πίνεις μια γερή γουλιά μπύρα και ρεύεσαι ηχηρώς. Και το φεγγάρι ξαφνιάζεται και γλυστράει και πέφτει μέσα στην πλατεία όπως μια φέτα πεπόνι σε μια πιατέλα.

Πλήγμα στην τρομοκρατία

Αναρρωτιέμαι αν ο εξοστρακισμός ήταν πλήγμα στην αθηναϊκή δημοκρατία...

η κρατικοποίηση της βίας

Ο Michael Martens έγραψε πριν από λίγες μέρες στη Frankfurter Allgemeine πως «σε πολύ υψηλότερο βαθμό, απ’ ό,τι συνηθίζεται και είναι αναγκαίο για ένα μέλος της Ε.Ε., η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδώσει την ανεξαρτησία του κράτους…». Στο ίδιο άρθρο έγραψε επίσης πως «πράγματι η Ελλάδα θα είναι για ένα προβλεπόμενο χρονικό διάστημα μια περιορισμένη δημοκρατία». Παρόμοια δήλωση έκανε πρίν από 3 μέρες και ο προεδρεύων του Eurogroup «φιλέλληνας» Ζαν Κλωντ Γιούνκερ.

H «περιορισμένη δημοκρατία» της χώρας μας δέχτηκε πρόσφατα σοβαρό πλήγμα, όταν τα «τάγματα ασφαλείας» της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, η ελληνική αστυνομία, προέβησαν στις 29 Ιουνίου σε όργιο καταστολής των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων των πολιτών εναντίον της πολιτικής της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση των «σοσιαλιστών» από τη μία αποκρατικοποιεί τη δημόσια περιουσία και από την άλλη κρατικοποιεί τη βία. Η κρατικοποίηση της βίας έχει εφαρμοστεί ξανά στην Ελλάδα, την περίοδο του εμφύλιου πολέμου, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του, όταν η ανεξαρτησία του κράτους είχε παραδοθεί στους προστάτες Άγγλους και Αμερικανούς και η δημοκρατία ήταν πάλι περιορισμένη.