καταλογογράφος, ταξιθέτης ή διαθέτης της καθημερινότητας και υπηρέτης μιας τέχνης απολαυστικής και παραγνωρισμένης
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
Σε ένα τσαρδάκι
Μάζεψα τα βιβλία μου, διάλεξα ρούχα, κλείνω το σπίτι και βγαίνω στο δρόμο να συναντήσω πάλι: τα παιδικά καλοκαίρια μου σε ένα τσαρδάκι. ***************** Ραντεβού το Σεπτέμβρη.
Στην επαρχία λοιπόν ήταν υπερυψωμένες ξύλινες κατασκευές πάνω σε πασάλους ή δοκάρια (σαν πατάρια φαντάσου)με καλάμια για σκεπή και ίσκιο, χωρίς βέβαια τοίχους. Τα έφτιαχναν ως πρόχειρες κατασκευές στα μποστάνια για να τα φυλάνε και να ξεκουράζονται τις δύσκολες μεσημεριανές ώρες...
Αδύνατον να είναι τριάντα χρόνων η φωτογραφία- πρέπει να είναι αρκετά παλιότερη. Δεκαετία του 60 υπολογίζω. όπως και το τραγούδι "πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το χτισα, της αγάπης το τσαρδάκι..." Είναι όμως εξαιρετική φωτογραφία. Διηγείται μια ολόκληρη ιστορία- διαφορετική στον καθένα.
Σε περιμένουμε ξεκούραστο και μαυρισμένο το Σεπτέμβρη. Καλές βουτιές, στη θάλασσα και στα καρπούζια.
Υ.Γ. Δεν ξεχνάω ότι σου χρωστάω ένα καλοκαιρινό ποστ ;-)
Δεν θα με κάνετε και παππού, μια απλή κρίση αναπολήσεων με έχει πιάσει. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το '80, εγώ είμαι 6, το φιλμ είναι ασπρόμαυρο - υπήρχαν και έγχρωμα βέβαια τότε, το τσαρδάκι είναι φτιαγμένο σε ένα (φιλικό) κτήμα δίπλα στη θάλασσα στο Σαρωνικό για καλοκαιρινές διακοπές, από την παραλία έφτανε η μυρωδιά της καρύδας από τα αντιηλιακά των ξένων ενοίκων του διπλανού ξενοδοχείου και ανακατευόταν με τη μυρωδιά του σχίνου και του κυπαρισιού και... νομίζω ρε παιδιά πως είναι πλούτος οι καλοκαιρινές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
η αλήθεια βέβαια είναι πως από μια ηλικία και μετά, μπερδεύετε τις χρονολογίες εσείς οι μεγάλοι! χο χο χο, είσαι μεγαλύτερος από μένα! :Ρ
ίσως επειδή εμένα οι παιδικές μου αναμνήσεις δεν είναι και τόσο σπουδαίες, ίσως επειδή στα πρόσφατα χρόνια έζησα καλύτερα, γενικά έχω βαρεθεί λίγο να κοιτάω πίσω -όπως έχω βαρεθεί τα κλαψιάρικα τραγούδια του έντεχνου, αν με εννοείτε. :(
χο, χο, χο δεν είμαι, αλλά δεν θα το κάνω θέμα....
Σπουδαία μια ανάμνηση δεν την κάνει κάτι το σπάνιο, το πλούσιο, το γεμάτο ενυπώσεις. Ιδιαίτερα μια παιδική ανάμνηση. Ελπίζω να το θυμάσαι άμα κάνεις πιτσιρίκι (και δεν το λέω διδακτικά), ούτε βέβαια λέω ότι έχεις αργήσει, γιατί όπως είπαμε είσαι μικρότερή μου,να θυμάσαι λέω πως ένα πιτσιρίκι φέρνει στην επιφάνεια πολλές παιδικές αναμνήσεις μας στο πραγματικό αρχικό τους μέγεθος. Όχι σε αυτό που τις στριμώξαμε μεγαλώνοντας.
Ας πούμε πρόσφατα εξήγησα γιατί με αναστατώνει η μυρωδιά του κυπαρισιού: ήταν τα καλοκαίρια στο τσαρδάκι κάτω από τα κυπαρίσια.
Ελπίζω ότι σε αντικατάσταση των κλαψιάρικων του έντεχνου δεν έχεις πέσει στα χαζοχαρούμενα του άτεχνου... δεν θα το αντέξω: και μεγαλύτερη και ποπ...:) (με το γάντι....)
Η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία, Αυτό μου θύμισες και το βίωσα κι εγώ όταν κατέβηκα στο χωριό το τετραήμερο που πέρασε επ' ευκαιρία ενός λυπηρού γεγονότος!
Φανταστική η φωτογραφία! Νοσταλγώ τόσο πολύ τις εποχές που τρώγαμε φέτες καρπούζι και δεν μας πείραζε μην λερωθούμε από τα ζουμιά που τρέχουν! Γενικά νοσταλγώ βέβαια αυτό το καλοκαίρι, πως να σου πω, μου λείπει η Ελλάδα που μεγάλωσα (και προλαβαίνω σχόλια: δεν είναι μόνο η παιδική μου ηλικία που μου λείπει, είναι που αυτός ο αχταρμάς που έχουμε καταντήσει μας στέρεψε γενικά από τα ζουμιά...)
Καλά, μη σου μαυρίσω το καλοκαίρι, ελπίζω να αργήσεις να διαβάσεις το σχόλιο μου, και εσύ τουλάχιστον να χαίρεσαι τα ζουμιά του καρπουζιού με το γιο σου!
Μάζεψα τα βιβλία μου, διάλεξα ρούχα, κλείνω το σπίτι και βγαίνω στο δρόμο να συναντήσω πάλι: τα παιδικά καλοκαίρια μου σε ένα τσαρδάκι.
14 σχόλια:
καλές διακοπές, καλά να περάσεις και προσοχή στους αχινούς! :)
Και εσύ Κροτ.
(το δεύτερο πιτσιρίκι από δεξιά είμαι εγώ πριν από 30 χρόνια)
τι λες? βγάζατε ακόμα ασπρόμαυρες φωτογραφίες?
είσαι και το πιο πειναλέο ε?
Με μία ρώσικη μεσαίου φορμά Lubitel (μαγική μηχανή).
Πειναλέο, εγώ; Ας πούμε πως από τότε ήμουν εραστής των γεύσεων και όχι των ποσοτήτων. Ακούς εκεί... γρμφ!
Αντιγυρίζω αυτό το "ακόμα" με μία ερώτηση: ξέρεις τι είναι το "τσαρδάκι";
ναι καλέ, ξέρω! το καλύβι δεν είναι;
[ακουγα κι εγώ ρεμπέτικα τότε στα νιάτα μου!]
Στην επαρχία λοιπόν ήταν υπερυψωμένες ξύλινες κατασκευές πάνω σε πασάλους ή δοκάρια (σαν πατάρια φαντάσου)με καλάμια για σκεπή και ίσκιο, χωρίς βέβαια τοίχους. Τα έφτιαχναν ως πρόχειρες κατασκευές στα μποστάνια για να τα φυλάνε και να ξεκουράζονται τις δύσκολες μεσημεριανές ώρες...
Αδύνατον να είναι τριάντα χρόνων η φωτογραφία- πρέπει να είναι αρκετά παλιότερη. Δεκαετία του 60 υπολογίζω. όπως και το τραγούδι "πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το χτισα, της αγάπης το τσαρδάκι..."
Είναι όμως εξαιρετική φωτογραφία. Διηγείται μια ολόκληρη ιστορία- διαφορετική στον καθένα.
Σε περιμένουμε ξεκούραστο και μαυρισμένο το Σεπτέμβρη. Καλές βουτιές, στη θάλασσα και στα καρπούζια.
Υ.Γ. Δεν ξεχνάω ότι σου χρωστάω ένα καλοκαιρινό ποστ ;-)
Καλησπέρα Кроткая !
Υ.Γ. Ξέρω να περιμένω Τσαλαπετεινέ.
Δεν θα με κάνετε και παππού, μια απλή κρίση αναπολήσεων με έχει πιάσει. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το '80, εγώ είμαι 6, το φιλμ είναι ασπρόμαυρο - υπήρχαν και έγχρωμα βέβαια τότε, το τσαρδάκι είναι φτιαγμένο σε ένα (φιλικό) κτήμα δίπλα στη θάλασσα στο Σαρωνικό για καλοκαιρινές διακοπές, από την παραλία έφτανε η μυρωδιά της καρύδας από τα αντιηλιακά των ξένων ενοίκων του διπλανού ξενοδοχείου και ανακατευόταν με τη μυρωδιά του σχίνου και του κυπαρισιού και... νομίζω ρε παιδιά πως είναι πλούτος οι καλοκαιρινές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
η αλήθεια βέβαια είναι πως από μια ηλικία και μετά, μπερδεύετε τις χρονολογίες εσείς οι μεγάλοι!
χο χο χο, είσαι μεγαλύτερος από μένα! :Ρ
ίσως επειδή εμένα οι παιδικές μου αναμνήσεις δεν είναι και τόσο σπουδαίες, ίσως επειδή στα πρόσφατα χρόνια έζησα καλύτερα, γενικά έχω βαρεθεί λίγο να κοιτάω πίσω -όπως έχω βαρεθεί τα κλαψιάρικα τραγούδια του έντεχνου, αν με εννοείτε. :(
χο, χο, χο δεν είμαι, αλλά δεν θα το κάνω θέμα....
Σπουδαία μια ανάμνηση δεν την κάνει κάτι το σπάνιο, το πλούσιο, το γεμάτο ενυπώσεις. Ιδιαίτερα μια παιδική ανάμνηση. Ελπίζω να το θυμάσαι άμα κάνεις πιτσιρίκι (και δεν το λέω διδακτικά), ούτε βέβαια λέω ότι έχεις αργήσει, γιατί όπως είπαμε είσαι μικρότερή μου,να θυμάσαι λέω πως ένα πιτσιρίκι φέρνει στην επιφάνεια πολλές παιδικές αναμνήσεις μας στο πραγματικό αρχικό τους μέγεθος. Όχι σε αυτό που τις στριμώξαμε μεγαλώνοντας.
Ας πούμε πρόσφατα εξήγησα γιατί με αναστατώνει η μυρωδιά του κυπαρισιού: ήταν τα καλοκαίρια στο τσαρδάκι κάτω από τα κυπαρίσια.
Ελπίζω ότι σε αντικατάσταση των κλαψιάρικων του έντεχνου δεν έχεις πέσει στα χαζοχαρούμενα του άτεχνου... δεν θα το αντέξω: και μεγαλύτερη και ποπ...:) (με το γάντι....)
Η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία, Αυτό μου θύμισες και το βίωσα κι εγώ όταν κατέβηκα στο χωριό το τετραήμερο που πέρασε επ' ευκαιρία ενός λυπηρού γεγονότος!
Καλά να περάσεις, Γιώργο! :)
χαμένη πατρίδα... Ρενάτα...ελπίζω από Σεπτέμβρη να μπορέσουμε να γνωριστούμε
Φανταστική η φωτογραφία! Νοσταλγώ τόσο πολύ τις εποχές που τρώγαμε φέτες καρπούζι και δεν μας πείραζε μην λερωθούμε από τα ζουμιά που τρέχουν! Γενικά νοσταλγώ βέβαια αυτό το καλοκαίρι, πως να σου πω, μου λείπει η Ελλάδα που μεγάλωσα (και προλαβαίνω σχόλια: δεν είναι μόνο η παιδική μου ηλικία που μου λείπει, είναι που αυτός ο αχταρμάς που έχουμε καταντήσει μας στέρεψε γενικά από τα ζουμιά...)
Καλά, μη σου μαυρίσω το καλοκαίρι, ελπίζω να αργήσεις να διαβάσεις το σχόλιο μου, και εσύ τουλάχιστον να χαίρεσαι τα ζουμιά του καρπουζιού με το γιο σου!
Προς το παρόν ετοιμάζουμε καινούριο τσαρδάκι... καταλαβαίνω αυτό που λες...
Δημοσίευση σχολίου