Λέω
"Γράφουμε ποιήματα
όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους
στα μισά του φθινοπώρου".
Γιατί τι άλλο είναι η ποίηση
παρά οι συνέπειες
μιας μάχης που δεν κερδήθηκε;
***
το χαρακτικό είναι του Max Pechstein
καταλογογράφος, ταξιθέτης ή διαθέτης της καθημερινότητας και υπηρέτης μιας τέχνης απολαυστικής και παραγνωρισμένης
Το "Πεθαίνω για την Ελλάδα" εκδόθηκε το αμαρτωλό 1954 στην κοιτίδα των αγώνων για την ελευθερία και τη δημοκρατία στον κόσμο (...)- στις ΗΠΑ δηλαδή, και τη Νέα Υόρκη (από τις ιστορικές εκδόσεις της Ατλαντίδος) γιατί και τότε οι ΗΠΑ και ο λοιπός δημοκρατικός κόσμος έτρεφαν με σώματα πολιτών τους την κρεατομηχανή του εμφύλιου πολέμου της Κορέας. Ο συγγραφέας του πονήματος Κίμων Γ. Σκορδίλης ήταν δημοσιογράφος στην Καθημερινή και τη Βραδυνή, και κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας πολεμικός ανταποκριτής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών και των Στρατιωτικών Νέων. Υπηρετώντας αυτού του ήθους τη δημοσιογραφία τιμήθηκε κατ' επανάληψη με πολεμικά μετάλλια και άλλα παράσημα.
Το βιβλίο, κατά το συγγραφέα του, προσπαθεί να εξηγήσει το "φανατισμό και την πίστη, την οποίαν έδειξαν οι μαχηταί μας εις τα πεδία των μαχών της Κορέας". Γι' αυτό και οι πρώτες σελίδες του φέρουν τα πορτραίτα των βασιλέων, του Παύλου δηλαδή και της Φρειδερίκης - μάλλον ως σύμβολα πατριωτισμού και πίστης στη δημοκρατία και την ελευθερία.
Ο βραβευμένος δημοσιογράφος αφιερώνει το βιβλίο, που για κάποιο λόγο εξέδωσε στις ΗΠΑ και όχι στην Ελλάδα, "προς όλους Εκείνους, που με την πίστη τους προς την Ελλάδα και την απαράμιλλον ανδρεία τους εις τα Κορεατικά πεδία των μαχών, απέδειξαν δι' άλλην μίαν φοράν ότι οι σημερινοί Έλληνες, είναι άξιοι των αρχαίων προγόνων τους". Ως νεκροί προφανώς...
Όταν λευτερώθηκε η Κρήτη (για κάποιους δεν έχει ακόμη ελευθερωθεί, εξού και η Νταντωνάκη, η Μούσχουρη, ως και η Μαρινέλλα ακόμη τραγούδησαν ΄"άμα λευτερωθεί η Κρήτη θα γελάσω") όρισαν τον πρίγκηπα Γεώργιο της Ελλάδας ύπατο αρμοστή σου λέει.
Η απελευθέρωσις λοιπόν της μεγαλονήσου Κρήτης "εκ των αιμοβαφών του τυράννου ονύχων", άμα δε και ο λαοχαρής διορισμός της Α.Β.Υ. ως υπάτου αρμοστού, συγκίνησε τόσο το 1898 τον Στέφανο Δ. Κουτσογιαννόπουλο, ώστε ύστερα από αίτημα της ελληνικής κοινότητας του Βατούμ μουσούργησε έναν ιερό πατριωτικό ύμνο με στίχους από τους ψαλμούς του Δαυίδ και τον έψαλε εν μέσω απειροπληθούς εκκλησιάσματος στο Γεωργιανό λιμάνι (νυν Ατζαρικό...).
Η αλήθεια είναι πως η εκτύπωση έγινε στην Αθήνα από τον Κουσουλίνο, αλλά στο εξώφυλλο ως τόπος έκδοσης ορίζεται το Βατούμ. Όπως και να 'ναι, εκεί στο βαθύ λιμάνι της Κολχίδας στα τέλη του 19ου αιώνα ένα μεγάλο πλήθος Ελλήνων ήταν πολύ χαρούμενο που απελευθερώθηκε η Κρήτη, κι ας λένε ό,τι θέλουνε οι Κρητικοί...