ο βιβλιοθηκάριος
καταλογογράφος, ταξιθέτης ή διαθέτης της καθημερινότητας και υπηρέτης μιας τέχνης απολαυστικής και παραγνωρισμένης
Σάββατο 27 Ιουλίου 2024
Το (πεζό) ποίημα του Νικόλα
Τρίτη 23 Ιουλίου 2024
Το ποίημα του Γιώργου
Στον καθρέπτη του μπάνιου κρύβομαι
Κι όταν με ψάχνουν
Ξέρω πως δεν θα με βρουν
Κυρίως
Γιατί στον καθρέπτη κανείς
Ψάχνει τον εαυτό του
Κι όχι τους άλλους
Κι όπου δεν ψάχνεις κάποιον
Δεν τον βρίσκεις
Καμιά φορά κρύβομαι
Κι εμφανίζομαι ξαφνικά
Εκεί που οι διώκτες μου
Αναζητούν τον εαυτό τους
Κι εκείνοι τρομάζουν
Γιατί βρήκαν αυτόν που έψαχναν
Κι έχασαν αυτόν που με έψαχνε.
*
Κυριακή 14 Ιουλίου 2024
Το ποίημα του Η. Χ.
Τετάρτη 10 Ιουλίου 2024
Το ποίημα του Dylan
Απλώνει τα κλαδιά του
Στην αυλή μου
Απλώνει τα κλαδιά μου
Ένα πουλί είναι η σιωπή
Απλώνει τα φτερά του
Στην αυλή μου
Απλώνει τα φτερά μου
Εγώ είμαι η σιωπή
Απλώνω τις ρίζες μου
Στο αίμα
Απλώνω τις ρίζες μου
*ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου
Σάββατο 6 Ιουλίου 2024
Ένα βιβλίο πεταμένο στο δρόμο
Δευτέρα 1 Ιουλίου 2024
Ο προσκοπικός δρόμος προς την επιτυχία...
Πέμπτη 27 Ιουνίου 2024
Ο Νερόμυλος σε ένα αμερικανικό καράβι
Το "Νερόμύλο στον Φλος" (The mill on the Floss) τον βρήκα σε μια ιδιωτική βιβλιοθήκη. Είναι μια αμερικανική έκδοση του μυθιστορήματος της George Eliot το 1901 από την Doubleday. Στη λευκή σελίδα πριν τη σελίδα τίτλου υπάρχει στο αντίτυπο που κρατώ στα χέρια μου μία μεγάλη σφραγίδα με τρίγωνο πλαίσιο εντός του οποίου αναγράφεται :
"Loaned to the crew by The American Seamen's Friend Society (175 Fifth Avenue, New York 10, Ν.Υ.)"
Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο εύκολα μπορείς να ασκήσεις μια πολιτική, ας πούμε πολιτική βιβλίου και ανάγνωσης, όταν πραγματικά θες να το κάνεις. Η American Seamen's Friend Society υπήρξε απότοκο της λεγόμενης "Δεύτερης Μεγάλης Αφύπνισης" (1790-1830), της μεγάλης ανάπτυξης δηλαδή προτεσταντικών κινημάτων στους χώρους των Μεθοδιστών και Βαπτιστών στις ΗΠΑ. Αποσκοπούσε στον εγγραμματισμό της κοινωνίας, καθώς μόνο μέσα από την ανάγνωση γινόταν αντιληπτό το μεταρρυθμιστικό πνεύμα. Ανέπτυξε ένα εκτεταμένο δανειστικό βιβλιοθηκονομικό σύστημα την περίοδο 1859-1967. Δεδομένου ότι η ναυτική ζωή και το πλήθος των λιμανιών των ΗΠΑ δεν θα επέτρεπε δημιουργία βιβλιοθηκών στις ακτές, αποφασίστηκε ένα σύστημα φορητών βιβλιοθηκών και συλλογών που "δανείζονταν από την A.S.F.S. και από συγκεκριμένα λιμάνια απευθείας στα αμερικανικά πληρώματα των εμπορικών πλοίων. Το υλικό ήταν και θρησκευτικό (βέβαια) και κοσμικό (όπως στο παράδειγμά μας το μυθιστόρημα της Έλιοτ). Το σύστημα των κινητών δανειστικών βιβλιοθηκών του Αμερικανικού Συλλόγου των Φίλων των Ναυτικών αποτέλεσε πρότυπο για παρόμοια προγράμματα που ακολούθησαν στις ΗΠΑ.
Το πώς βέβαια έφτασε ένα από αυτά τα βιβλία σε μια ιδιωτική συλλογή στη Νέα Ιωνία, είναι άλλη ιστορία. Πιθανολογώ πως κάποιος Έλληνας ναυτικός δεν επέστρεψε ποτέ το βιβλίο που δανείστηκε, ίσως γιατί μετά το 1967 το πρόγραμμα έληξε και τα βιβλία έμειναν "ορφανά" στα πλοία, με το αιώνιο σημάδι μιας ευφυώς απλής ιδέας που υλοποιήθηκε γιατί ο κόσμος έπρεπε να διαβάζει, να μορφώνεται για να γίνει καλύτερος...
Παρασκευή 14 Ιουνίου 2024
Το ποίημα του Mosab
Ποίημα αφιερωμένο στον Παλαιστίνιο ποιητή Mosab Abu Toha, του οποίου η πρόσκληση συμμετοχής στο 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών ανακλήθηκε (από τους διοργανωτές).
Λένε πως
οι ποιητές είναι άνθρωποι των λόγων
Αυτή η παρανόηση ανόητα
αναπαράγεται ξανά και ξανά.
Σας διαβεβαιώνω ωστόσο πως
για τους ποιητές
οι λέξεις είναι πράξεις
που έγιναν και δεν έγιναν
μετανοημένες κι αμετανόητες
απελπισίας ίσως
Όμως αναμφίβολα πράξεις.
Οι ποιητές δεν μπορούν να μιλήσουν
γι' αυτό και γράφουν ποιήματα.
Δευτέρα 27 Μαΐου 2024
Το ποίημα της Αγγελικής
και σκόρπισα στης μέρας
την αδιαφορία
Την ευχόμουν αυτή τη βία
Ελευθερία
που μου χαρίστηκε
όπως μια συγχώρεση
ή σαν φιλί προδοσίας
***
ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου
Παρασκευή 17 Μαΐου 2024
(Μετα)πασχαλινό
Παρασκευή 26 Απριλίου 2024
Το ποίημα του Ηλία
Μέσα μου
φυτρώνουν κάθε στιγμή
ποιήματα
σπασμένα αγάλματα
ζουμερά πορτοκάλια
παιδικές αναμνήσεις
γυμνά σώματα
Γι' αυτό προτιμώ
κυρίως μέσα μου να ζω
Όταν φεύγω από εκεί
καμιά φορά
παίρνω μαζί μου έτσι
αφηρημένος που συνήθως
ζω
κάποιο χέρι
κάποιο ποίημα
πορτοκάλια και αναμνήσεις
και σώματα γυμνά
και σας τα δίνω
- με την αμηχανία ενός επισκέπτη
που δεν πρέπει να έρθει με άδεια χέρια
Θα έλεγα λοιπόν, ως βιβλιοθηκάριος
που είμαι, πως
τα βιβλία
είναι τα νεκροταφεία της μέσα μας ζωής
στα κυπαρίσσια τους φωλιάζουν τα δάκρυά μας
στη σιωπή τους χαράξαμε την απελπισία μας.
***
ο πίνακας είναι του Κοσμά Ξενάκη
Παρασκευή 12 Απριλίου 2024
Το ποίημα του Jorge και του Νίκου
Κι αν σε αυτή τη φράση
διακρίνετε κάποιο συμβολισμό,
παρακαλώ επιστρέψτε τη
θα σας δοθούν τα χρήματά σας πίσω.
Χωμάτινος
κάπως θλιμμένος
ευθύς
λίγο στενός
πάντως επίμονος:
ποτέ δεν τον κατήργησαν τα αγριόχορτα
που τον ορίζουν
Μιλώ για το δρόμο του γονικού μου σπιτιού
στα σύνορα μιας επαρχιακής πόλης
Ο δρόμος αυτός λοιπόν ήταν
διπλής κατεύθυνσης (κι
εδώ ίσως υπάρχει κάποιος συμβολισμός):
παλιότερα ήταν αυτός που έπαιρνα για να φύγω
- δεν έχει σημασία πού ήμουν
ή τι έκανα
τα τελευταία χρόνια είναι αυτός που χρησιμοποιώ
για να επιστρέψω
Τελικά στη ζωή μας τον ίδιο δρόμο διαβαίνουμε
όποιους άλλους κι αν περπατήσουμε
κι όπου κι αν θέλουμε ή πρέπει
να πάμε.
Ο ίδιος δρόμος δεν οδηγεί στους ίδιους προορισμούς
δύσκολο πια να μην το παραδεχτώ,
αλλά - για να ξεφύγουμε κάπως από μια κάποια φιλοσοφία
η ομορφιά ενός δρόμου
βρίσκεται στην ανωνυμία του
αδέσποτο σκυλί είναι ο δρόμος
κι αλυχτάει τις νύχτες
***
ο πίνακας είναι του Paul Delvaux
Τετάρτη 10 Απριλίου 2024
Το δεύτερο ποίημα του Cesare
Μόνο οι θεοί
πιστεύουν πια στο πεπρωμένο
μου είπες
κι έφυγες ήσυχα
(με την αμεριμνησία ενός αργόσχολου)
ο δρόμος σου είναι ένα ποτάμι
βαθύ και θυμωμένο
κι εσύ περπατάς πάνω του
με τον τρόπο ενός θεού της Γαλιλαίας
κι είμαι σίγουρος
είμαι σίγουρος
γιατί
"στο τέλος όλα τα ποτάμια
χύνονται στη θάλασσα"
σου απαντώ
***
ο πίνακας είναι του Giorgio De Chirico
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024
Το ποίημα του Cesare
- αν επιτρέπεται:
οι ποιητές στα ποιήματά τους
κρύβουν μια λέξη
που είναι το παράθυρο
από το οποίο δραπετεύουν
όταν το ποίημα τελειώνει
(οι περισσότεροι την παίρνουν μαζί τους
και τη χρησιμοποιούν ξανά
στο επόμενο ποίημα)
Ακόμη κι αν κάποιος έμπειρος
αναγνώστης
υποψιάζεται ποια μπορεί να είναι η λέξη
ούτε ποτέ θα είναι σίγουρος
ούτε με κάποιο τρόπο θα επιβεβαιωθεί:
όταν ο ποιητής δραπετεύει από το ποίημα
οι λέξεις μένουν άδεια κουφάρια
-όλες, εκτός από μία (που υπεκφεύγει)
(εσείς διαβάζετε τα σάβανα της ποίησης)
***
ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου
Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024
Το ποίημα της Ευγενίας
Γιατί
καμιά φορά σκέφτομαι
πρέπει να σκοτώσεις κάποιον
για να βεβαιωθείς
πως ήταν ζωντανός
πρέπει να τον σβήσεις με γομολάστιχα
πληγώνοντας το χαρτί
που γράφει το όνομά του
Πρέπει να τον θυμηθείς
για να σιγουρευτείς πως υπάρχεις
Πρέπει να τον αγαπήσεις
αν θες πραγματικά να τον μισήσεις.
Τόσος κόπος
τόσες δολοφονίες
για να μην έχεις αμφιβολίες
Ας είναι.
***
Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου
Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024
Το ποίημα του Δήμου
Τις αφήνω νεκρές στο τσιμέντο
Δεν θα μπορέσουν ξανά
Να υποσχεθούν οράματα
Να ζητήσουν συγχώρεση
Να απολογηθούν
Να εξηγήσουν
Να περιγράψουν
Να χαθούν σε φράσεις με πολλά νοήματα
Ή έστω ατρόμητες να αρνηθούν την υποχώρηση.
Τους κόβω τα χέρια να μην αγκαλιαστούν
Τους κόβω τα πόδια να μην ξεφύγουν
Τους κόβω τη γλώσσα και τη βάζω στο βάζο του σαλονιού
Τους βγάζω τα μάτια, τα πετώ στη θάλασσα σαν πετραδάκια.
Κι ύστερα τις χτίζω τη μια πάνω στην άλλη φτιάχνοντας πύργους χωρίς πολεμίστρες, τραγούδια για κωφούς και γκρεμούς γι' απελπισμένους.
***
η ζωγραφιά είναι του Νίκου Χουλιαρά
Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024
Παραλλαγή στο ποίημα της Κατερίνας (ποίημα του Γιάννη)
ακίνητα φαντάσματα
αγάλματα
που σε κοιτούν ενοχλημένα:
πώς μπορείς και περπατάς
ανάμεσά τους;
Γυμνά δέντρα
Δυστυχισμένοι σταθμοί
Δισταγμοί
που σαρώνουν τις βεβαιότητες:
Πώς μπορείς και ντύνεσαι
τα πολυκαιρισμένα σύννεφα;
Θυμάσαι το γαλάζιο δωμάτιο των παιδικών σου χρόνων;
Δεν έφυγες ποτέ.
Και ποτέ δεν θα γυρίσεις εκεί.
Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2024
Για τον Φίλιππο Τσιμπόγλου
Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024
Το ποίημα της Κατερίνας
***
ο πίνακας είναι του Νίκου Χουλιαρά
Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2023
Ποίημα στην Κόρινθο
Περπάτησα για χρόνια ανάμεσα στα ψηλά χόρτα
πάνω στο λόφο
Τα χέρια μου χάιδεψαν το λεπτό κορμί τους
Κι όλο προχωρούσα
κι όλο προχωρούσα
κι ήταν
Σαν να περπατούσαν αυτά μέσα μου
Κι όλο προχωρούσαν
κι όλο προχωρούσαν
μέχρι
Που με συνάντησαν εντός μου
ξαπλωμένο
να έχω ξεχαστεί
κοιτάζοντας τα σύννεφα
να βόσκουν σε γαλάζιους ουρανούς και
Να αλλάζουν σχήματα
- "Τι κάνεις εδώ;" μου είπαν
- Ξεχάστηκα. Θέλετε να το πείτε "άρνηση";
Αρνήθηκα λοιπόν να
Αρνήθηκα
Σταμάτησα. Κι έτσι με βρήκατε.
Ήθελα καιρό τώρα να στο πω:
ό,τι βλέπω με βλέπει
ό,τι ακούω με ακούει
ό,τι λέω
Υπάρχει
***
ο πίνακας είναι του Αργεντινού Antonio Berni
Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2023
Το ποίημα μέσα μου
Ω μοναξιά
Ένα τόπι κυλάει ασταμάτητα στο στόμα μου
κυνηγώντας τις λέξεις που φύλαξα εκεί
θα τις κόψω σε κύβους
και θα χτίσω με αυτούς
ψηλά λευκά κάστρα
σαν κρεμασμένα φαντάσματα
στης νύχτας τη σκάλα.
Ω ποίηση
Μεταπράττεις το ανείπωτο...
το έργο είναι του Χριστόφορου Κατσαδιώτη
Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2023
Το ποίημα της Ρούμπης
το είδωλό της - ενώ
εκείνη άνοιξε την πόρτα
και βγήκε στο δρόμο βιαστική.
Ύστερα, κάποια στιγμή, ξέχασε
το χέρι της σε μια χειραψία
και δεν το αναζήτησε παρά ώρες μετά
κι ενώ η φωνή της είχε μείνει
εκκρεμής σε μια ερώτηση
και τα στήθη της είχαν πάρει
διαφορετικές κατευθύνσεις
κάνοντας πως δεν γνωρίζονται
μέσα στη βολική για τέτοιες περιπτώσεις
βουή του κόσμου,
συνέχισε να τεμαχίζεται σε αόριστους
συμβολισμούς.
Και πάλι, αναρωτιέμαι:
ποιοι μαζεύουν τελικά τα διαμελισμένα μας μέλη και πού τα πετούν;
Ποια χωματερή σκεπάζει τις ξεχασμένες μας ζωές;
***
ο πίνακας είναι του Δημοσθένη Κοκκινίδη
Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2023
Το ποίημα της Κατερίνας
Οι συγγενείς συλήσαν ό,τι
πραγματικής αξίας βρήκαν στο σπίτι
μετά το θάνατό της
ακόμη και τα βιβλία
τα παπούτσια της
κάτι λίγα μπιμπελό
σωριασμένα σε ένα κομό σαν νεκροί σε πεδίο μάχης
βρήκαν νέους ιδιοκτήτες.
Κι όταν με όλα αυτά κάπως ξεμπέρδεψαν,
κλείδωσαν το σπίτι
και φύγαν.
Έμεινε μόνο -
ίσως ξεχάστηκε -
η παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της
σε τρία τέταρτα και με πλάγιο φως
κρεμασμένη δίπλα στην πόρτα
να χαμογελάει ευτυχισμένη στο φακό
σαν να αγνοούσε όσα αναπόφευκτα
θα 'ρθουν μετά από χρόνια,
μετά τις ολόφωτες σκηνές,
τα χειροκροτήματα στο σκοτάδι,
τις ακριβές τουαλέτες και τα εντυπωσιακά καπέλα
και τα νεανικά κορμιά
και τα λάγνα βλέμματα
και πίσω της θολή να κοιτάζει διφορούμενα μια Μόνα Λίζα.
Είναι παράξενο: δύο
γυναίκες μόνες σε ένα εντελώς άδειο σπίτι
των βορείων προαστίων
να αρνούνται την έξοδο
απόγευμα του Οκτωβρίου
του δύο χιλιάδες είκοσι τρία.
***
Λεπτομέρεια από τη "Mona Lisa" του Leonardo da Vinci
Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2023
To ποίημα της Στελλίτσας
Ξεφλούδισε τους δρόμους
σκάψε βαθιά κάτω
απ' το δέρμα της ασφάλτου
Κάθε στιγμή
σε κάθε εκατοστό
θα βρεις έναν προηγούμενο προορισμό
που κάποιος χάραξε και κάποιος ακολούθησε.
Κι ύστερα
σκέπασέ τα όλα
οι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά
Αρνήσου τους δρόμους
γιατί μια μέρα θα τους διαγράψει η σκόνη του χρόνου
και θα ξεχαστούν οι μάταιοι προορισμοί.
Δεν υπάρχουν δρόμοι φίλε μου.
Μόνο διαβάτες
***
Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2023
Το ποίημα της Φρόσως
έναν ασήμαντο δρόμο μιας
ασήμαντης γειτονιάς.
Σας έχω πει για τα στοιχισμένα δέντρα
στη μια πλευρά του.
Τώρα θα μιλήσουμε
για το άλλο του μισό:
σκονισμένα μηχανουργεία
κλειστά καφέ
συνεργεία
ραγισμένα σπίτια
σχολές μαγειρικής
μάντρες υλικών
βιοτεχνίες
σπασμένοι άνθρωποι
περπατούν κρύβονται φτερουγίζουν
Και μια μεγάλη αποθήκη
χάσκει στου μεσημεριού το αδυσώπητο φως
Εκεί ψύχονται χιλιάδες προϊόντα
κι ύστερα διανέμονται στις αγορές
του κόσμου
Τρομακτικά φορτηγά κάθε μέρα
περιμένουν το φορτίο τους να πάρουν
ή να αδειάσουν το μέσα τους εκεί
οι οδηγοί παραμένουν στην καμπίνα τους
κι από ψηλά αδειάζουν τις ράθυμες ροχάλες τους
στην άσφαλτο
με αναμμένες μηχανές και σβησμένα όνειρα
Κάποια στιγμή βγαίνουν έξω
και κρύβονται πίσω από το φορτηγό τους και κατουράνε
ενώ τα τραίνα περνούν
Θα μπορούσα να πω πως είναι βέβαια
πιο ενδιαφέρον
το χονδρεμπόριο από την τέχνη,
έχει περισσότερη κίνηση
περισσότερη ορμή, θόρυβο
εμφατική αναμονή
τεράστια σκηνικά
επικές εισόδους και εξόδους
(από την οδό Θεσσαλονίκης
περνούν καθημερινά
σπουδαστές της δραματικής τέχνης)
Αλλά στα ποιήματα τέτοια πράγματα δεν λέγονται -
ίσως από κάποια συντεχνιακή αλληλεγγύη.
Κι ύστερα είναι οι ίσκιοι αυτού του δρόμου:
μήνες τώρα ένας άνδρας, κάθε πρωί,
κάθεται στην άκρη
βγάζει τα παπούτσια του
και ανθίζει ένα λουλούδι που κρατά στο χέρι του.
Τα μεσημέρια κουρασμένες γυναίκες
από τις βιοτεχνίες σκορπούν
όπως τα γυαλιά ενός σπασμένου ποτηριού.
Χαρούμενοι σπουδαστές μαγειρικής
θλιμμένοι σπουδαστές του δράματος
περνούν και χάνονται
Κάποιοι εργάτες
ντύνουν την πρόσοψη ενός κουρασμένου κτιρίου
με τεράστια πράσινα πανιά
σκαρφαλωμένοι σε σιδερένιους σκελετούς
κι όσο εκείνοι γυμνώνονται στην κάψα του ήλιου
τόσο το κτίριο τους κουκουλώνει.
Η οδός Θεσσαλονίκης είναι αδιέξοδος
απότομα τελειώνει λίγο μετά το ποτάμι
χωρίς λόγο σταματά
- σαν τη ζωή μου
γι' αυτό μια μέρα θα την κάνω ποίημα.
***
Ο πίνακας είναι του Διαμαντή Διαμαντόπουλου
Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2023
Το ποίημα του Θάνου
Λέω
"Γράφουμε ποιήματα
όπως τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους
στα μισά του φθινοπώρου".
Γιατί τι άλλο είναι η ποίηση
παρά οι συνέπειες
μιας μάχης που δεν κερδήθηκε;
***
το χαρακτικό είναι του Max Pechstein
Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2023
Το ποίημα της Παυλίνας
Βρωμοκαρυδιές, χαρουπιές,
ένα άρρωστο πλατάνι,
μια ροδιά, ελιές, ένα γιούκα
πεύκα και μια αιχμηρή ακακία
και πολλά καλάμια - σαν μουτζούρες
σε παιδικό μπλοκ ιχνογραφίας -
Μαζί τους περπατώ πρωί-πρωί
δίπλα στη γραμμή
που διαμελίζει τη μέρα
Τα δέντρα στοιχίζονται στο βίαιο πέρασμά του τραίνου
αποδίδοντας ανεξήγητες τιμές
στις ράγες που τρίζουν
στα αστέρια που τσακίζονται
στη φωνή μου που χορεύει ματωμένη
Σταματώ μπροστά στο πλατάνι
"Σήκω" του λέω, "ήρθε η σειρά μου"
Κι εκείνο τεντώνεται για λίγο
και φεύγει χωρίς αντίρρηση
και χάνεται στης νέας μέρας τη βουή.
Και στέκομαι τώρα εγώ στη θέση του
μια νέα, μικρή μανταρινιά
στην οδό Θεσσαλονίκης
***
ο πίνακας είναι του Jackson Pollock
Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2023
Το ποίημα της Χιονάτης
Μαμά;
Θα με σκεπάσεις απόψε που πέθανες;
Φοβάμαι να κοιμηθώ
Ένας δράκος με μεγάλα λερωμένα δόντια με κυνηγά
η ουρά του διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του:
σπίτια
γιορτές
ταξίδια
αγκαλιές
Τα τεράστια μάτια του με πίνουν και δεν χορταίνουν
- νομίζω θα πνίξουν μέσα τους και τον ήλιο
και τα πουλιά
και τα σύννεφα
Θα με φιλήσεις μαμά;
Θα μαραθώ χωρίς την υγρασία των φιλιών σου
τα χέρια μου θα πέσουν
θα κοπούν
θα λυγίσει ο κορμός μου
κι ύστερα ανήμπορος να σηκωθώ
θα κείτομαι στο κρεβάτι μου
μυρμήγκια, σαύρες, ονίσκοι κι εφιάλτες
θα γαργαλάνε την ψυχή μου
και θα της κόβουν μικρά αόρατα σχεδόν κομμάτια
μέχρι ολωσδιόλου να εξαφανιστώ
Θα με φιλήσεις;
Η ανάσα σου πάντα με νανούριζε
Μύριζε γιασεμιά
κι αεράκι θαλασσινό
και γλυκό συκαλάκι με αμύγδαλο καρφωμένο στη σάρκα του
και γαρύφαλλο
κι ο ιδρώτας του κορμιού σου ήταν το μαγικό φίλτρο
που με προστάτευε από τις μάγισσες
κι από όσα με λερώνουν κάθε μέρα
και σκούπιζες εντός μου τις γωνίες που μαζεύονταν
τα πεσμένα φύλλα
οι πεσμένες λέξεις
τα πεσμένα σχέδια
οι πεσμένοι άνθρωποι που αγάπησα
Γιατί δεν μιλάς τώρα που πέθανες;
Δεν θα μου πεις καληνύχτα;
Κι είναι μεγάλη η νύχτα στο εξής
κι εγώ ξαγρυπνώ
κι η ουρά μου διαλύει τα πάντα στο πέρασμά μου
και καταπίνω (χωρίς να χορταίνω) αγκαλιές
και καίω τα χέρια μου σε μεγάλες φωτιές
που δεν με ζεσταίνουν
- κρυώνω μαμά
κι η ανάσα μου μυρίζει σαπισμένα φύλλα
και νεκροί βάτραχοι
Μαμά.
Θα σε σκεπάσω εγώ απόψε που πέθανες
Με χώμα
Μια μέρα θα φυτρώσει μια συκιά
στο αιώνιο κρεβάτι σου
κι εγώ θα κοιμάμαι στον ίσκιο της
κι όταν ξυπνώ θα κόβω τους καρπούς της
και θα τους τρώω
και θα 'χουν στη σάρκα τους καρφωμένο ένα αμύγδαλο
και γαρύφαλλο
***
ο πίνακας είναι του Paul Delvaux
Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2023
Το (πεζό) ποίημα της Κέλλυς
Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2023
Το δικό μου ποίημα
Στην ντουλάπα μου σκυμμένος ξανά
- τα πρώτα χρόνια ήταν πιο εύκολο:
υπήρχε άπλετος χώρος
δεν χρειαζόταν να ταξιθετήσω τις εικόνες μου
σε είδη και υποκατηγορίες αισθημάτων
ούτε ίσως να κρύψω σε μυστικές καταπακτές κάποιες από αυτές.
Πάντα μάζευα όσα έβλεπα κι έπρεπε
να κρατηθούν
για ένα λόγο απροσδιόριστο μεν
αλλά επιτακτικό:
ιδρωμένα πρόσωπα
τρίγωνες νύχτες σε καλοκαιρινές αυλές
σηκωμένους γιακάδες
εκατοντάδες δάχτυλα
ξερόχορτα, νεκρά έντομα και χείλη
τοίχους με πεσμένους σοβάδες
τρένα (κυρίως αυτά που φεύγαν)
στήθη, κάστρα και κοχύλια
κουτσές λέξεις και χαλασμένες
από τα χρόνια φωτογραφίες.
Πόσες και πόσες εικόνες
δεν αποθήκευσα εκεί
στην αρχή για να τις βρίσκω
ύστερα για να μην τις χάσω
τώρα πια για να μην βρεθούν
ποτέ.
Σκυμμένος πάλι λοιπόν
στην ντουλάπα με τις φωτογραφίες
της ζωής μου
Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ
τι ήρθα να κάνω εδώ.
Κάτι να κρύψω;
Κάτι να βρω;
Στην αγωνία μου επάνω
να θυμηθώ
άφησα το χέρι μου.
Έπρεπε να το έχω κάνει από την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα αυτή την ντουλάπα.
Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023
Το ποίημα του Adam
Πέμπτη 24 Αυγούστου 2023
Το (μικρό) ποίημα του Άκη
και τσαλακώθηκα
παλεύω να με ισιώσω ξανά
Πώς θα κυκλοφορήσω έτσι;
Κυριακή 20 Αυγούστου 2023
Το ποίημα του Αργύρη
Τρίτη 8 Αυγούστου 2023
Το ποίημα του ανώνυμου άνδρα δίπλα μου στο τραίνο
Κάθισε ήσυχα δίπλα μου
όπως το σύννεφο στις πλαγιές των βουνών
ακουμπώντας τα χέρια του στα δικά μου
την ανάσα του στην ανάσα μου
την απελπισία του στη απελπισία μου
ίσως απλά να ήταν κενή η θέση
κι αυτός ένας επιβάτης του τραίνου
που από κάπου ερχόταν και κάπου πήγαινε
μόνος
τραυματισμένος
από έρωτα ή από πόλεμο
φτιαγμένος από δάκρυα
όσοι αγάπησαν
χαϊδεύουν των βουνών τις πλαγιές
και στους επόμενους σταθμούς κατεβαίνουν.
Παρασκευή 23 Ιουνίου 2023
Ω! Τι υπέροχη εκδρομή!
Δευτέρα 19 Ιουνίου 2023
Το ποίημα του Γιάννη
Παρασκευή 26 Μαΐου 2023
Το ποίημα της ανώνυμης γυναίκας δίπλα μου στο τραίνο
Το χρόνο που περνά πλέκει
Τα τοπία που σωρεύονται
Στου βαγονιού το παράθυρο
Τις σκέψεις μου που γίνηκαν κουβάρι
κι όλου του κόσμου τις επιθυμίες και τις ματαιώσεις
Σιωπηλή
Χωρίς ενδιαφέρον κανένα
Για τον όμορφο νεαρό με τα κατακόκκινα χείλη
Που κάθεται απέναντι δεξιά μου
Και τα δύο κορίτσια που τον κοιτούν
- η μια φοράει ένα ασημένιο σκουλαρίκι
Στο φρύδι της που γέρνει στοργικά
Σαν τα γεφύρια στα παλιά ποτάμια
Σαν τις λέξεις στα παλιά παραμύθια
Σαν τη μέρα που κλείνει τα βλέφαρά της
Νυσταγμένη στο λίκνισμα του τραίνου
Σε κάποιο σταθμό κατεβαίνει
Βάζει το πλεκτό στην τσάντα της προσεκτικά
- όπως ίσως να έβαλε κάποτε στην κούνια του
Ένα μωρό
Και χάνεται
Για μια στιγμή ακούς το χρόνο να τρίζει
Ένα ξαφνικό κενό διασαλεύει την τάξη του κόσμου
- ή έστω υπόσχεται πως θα το κάνει
Κι ύστερα, κάπως βιαστικά,
Παίρνω τη θέση της δίπλα στο παράθυρο
Βγάζω από την τσάντα μου ένα μικρό πλεκτό
-σαν μωρό
κι αρχινάω το πλέξιμο.
***
ο πίνακας είναι της Βίκυς Γεωργιοπούλου
Τετάρτη 24 Μαΐου 2023
Το ποίημα του Νίκου
Η απουσία του
Καθόταν πια
Δεν της πήραμε τη θέση.
Τι να κάνει εξάλλου όρθια
Μια απουσία;
ο πίνακας είναι του Νίκου Αγγελίδη
Τρίτη 16 Μαΐου 2023
Το ποίημα της Ματίνας
κι ο άνδρας της κοιμόταν στο χαλί του σαλονιού
κι ο γιος της κοιμόταν στο χαλί της κρεβατοκάμαρας
Δεν πρόσεξε.
Αν είχε γάτα στο χαλάκι της κουζίνας
Αν είχε φίλους στο μακρόστενο χαλί του διαδρόμου
Αν είχε όνειρα
Αν είχε ελπίδες
κι αυτά θα τα τίναζε
το Μάιο που οι άνθρωποι καθαρίζουν τα χειμωνιάτικα
και τα αποθηκεύουν μέχρι να 'ρθουν τα κρύα.
Βλέπω τη Ματίνα μόνη στο μπαλκόνι
Μην πιστέψετε ποτέ πως υπάρχουν
μαγικά χαλιά που πετούν.
***
ο πίνακας είναι του Henri Matisse
Πέμπτη 11 Μαΐου 2023
Το ποίημα της Αλέκας
επιστρέφοντας
Οι δρόμοι της ακίνητοι
Στα σπίτια έχασκαν ανοιχτές οι πόρτες και απ' τα παράθυρά τους ξετυλίγονταν
στο μαύρο ουρανό σκισμένες κουρτίνες
Σαν κορίτσια που χορεύουν με τον φανταστικό καβαλιέρο τους
Σε χορούς αιώνιους και υποσχετικούς μπροστά στον καθρέφτη της ντουλάπας τους
Ένας γιγαντόσωμος άντρας βγήκε από τις σκιές
Βαρύς περπάτησε σαν ετοιμόρροπο δέντρο στο πλάι μου
Κι ύστερα με μια κραυγή χάραξε της νύχτας το λαιμό
Αάααααααααααααα Αάαααααααααα
Τίποτε άλλο.
Σαν να μίλησε άπαξ τη γλώσσα μιας μόνο λέξης κι ενός μόνου συναισθήματος.
Κι ύστερα μια γυναίκα ήρθε κατά πάνω μας κι έγινε ξαφνικά πεσμένα φύλλα που στροβιλίζονται στου ανέμου το ανατρίχιασμα και σηκώνονται και με χτυπούν και με τυφλώνουν και μπαίνουν στο στόμα μου και γεμίζω μέσα μου με της εγκατάλειψης τα υπονοούμενα και υπομονετικά τα μασάω και τα καταπίνω, τα καταπίνω, τα καταπίνω
Και της γυναίκας το ανατρίχιασμα σαν φύλλα που τα σαρώνει ο χρόνος
είμαι εγώ.
Τα γράφω εδώ όλα αυτά γιατί τα έζησα.
Αν και αμέσως όλα αποκαταστάθηκαν
(οι δρόμοι γέμισαν ξανά περαστικούς, τα σπίτια κοίμισαν εντός τους την απελπισία και οι σκιές νουθετήθηκαν) θέλω να σας διαβεβαιώσω πως
- έστω και λίγο -
διασαλεύτηκε η τάξις
ή φάνηκε τι κρύβεται πίσω απ' τις κουρτίνες
όταν χορεύουν τις νύχτες
στ' ανοιγμένα παράθυρα
***
το σκίτσο είναι του Paul Delvaux
Τρίτη 2 Μαΐου 2023
Το ποίημα της Σ.
Με τόσο θάνατο που μάζεψε στη ζωή της
Έγινε
Πόλη που βομβαρδίστηκε ανελέητα
Σώματα γυμνά, διαμελισμένες λέξεις
Εκκρεμή επιφωνήματα σε ετοιμόρροπες κρεβατοκάμαρες
Χάσκουν εκτεθειμένες στου ανέμου την άστοργη τριβή
Τσαλαπατημένα χαμομήλια και κουφάρια ζώων
Αχάιδευτο στήθος που κατολισθαίνει ματαιωμένο
Δεν θηλάστηκε ποτέ
Οι βρύσες του δεν πήγασαν άφθονο σύννεφο σε διψασμένα στόματα
Σκιές που ανατριχιάζουν
Μούχλα που τρυπάει τα ρουθούνια
Όστρακα απολιθωμένα στριμωγμένα σε αιώνια βράχια
ασάλευτα
Με τόσο θάνατο που μάζεψε στη ζωή της
Έγινε
Κλειδωμένες λέξεις
Φιλόλογοι που διαβάζουν ποιήματα σε μαθητές που
Απουσιάζουν
Διαδρομή οριοθετημένη σπίτι-δουλειά
Κάμαρα-κουζίνα
Κρεβάτι-τουαλέτα
Κλάμα-γέλιο
Εντός ωραρίου και με απλήρωτη υπερωρία στα όνειρα
Αν τη δάγκωνε κανείς, θα έσπαγε τα δόντια του
Αν τη φιλούσε, θα σάπιζε
Αν την κοιτούσε, θα γινόταν πέτρα
Με τόσο θάνατο που μάζεψε στη ζωή της
Δεν άφησε χώρο για εκείνη
Για καιρό αρκέστηκε σε μια γωνιά
Ύστερα βγήκε από μέσα της και περιφερόταν ασκόπως
(Κι όπως συνήθισε να απουσιάζει απ' τη ζωή της)
Μια μέρα χάθηκε
Και δεν ξαναγύρισε στο σώμα της
***
Το σχέδιο είναι του Zdzisław Beksiński
Δευτέρα 24 Απριλίου 2023
Το ποίημα της Πόπης και του Κώστα
κρεμασμένο στον τοίχο εδώ κι αιώνες
στο σπίτι που γεννήθηκα
κεντημένο πάνω του ένα αγροτόσπιτο
και μια λιμνούλα με κύκνους
και δέντρα ψηλά κι ένα λιβάδι
κι ένας δρόμος θαρρείς από μέσα μου
οδηγεί στο βάθος του τοπίου του
μια μέρα θα μπω στον πίνακα
θα κεντηθώ κι εγώ μ' ένα ψάθινο καπέλο στο κεφάλι
και θα πάρω το δρόμο
να βρω τι κρύβεται πίσω απ' τους λόφους.
Πριν μπω
θα το ισιώσω.
Η ακουαρέλα είναι του George Grosz (1893-1959)