Το ποίημα της Όλιας

Κι αν αν-
Κι αν αν-

(Σαν μηχανάκι που αρνείται να πάρει μπρος ξεκινάω να γράφω μια υπόθεση (με υποθέσεις αρχινούν τα ποιήματα), όμως η φράση κόβεται κι επανεκκινεί, αρνείται να προσαρμοστεί σε ένα νόημα. Τόσο που μοιάζει, ημιτελής και επαναλαμβανόμενη καθώς είναι, σαν κελάηδισμα παράξενου πουλιού. Συνοψίζει το άφατο με ατόφια ασάφεια)

Κι αν ανθίζουν πάλι τα λουλούδια
εσύ δεν είσαι εδώ
να ξαπλώσεις δίπλα μου στο τσαλακωμένο λιβάδι

(και το ποίημα έφυγε
με μένα πάνω του)

***
ο πίνακας είναι του Fernand Léger

Το ποίημα του Σερίφ

Φύσηξε ξαφνικά αέρας μέσα μου

με πήρε και μ' έριξε στη σκιά μου
η σοφή:
σέρνεται στους δρόμους
κολλάει στους τοίχους
δεν περπατάει αμέριμνη
απόγευμα του χίλια εννιακόσια ενενήντα εφτά
στην Κορνίς
δεν την απασχολεί καμία θνητότητα
ούτε τη γρατζουνάει η μνήμη
ακόμη κι αν γλύφει,
δεν γεύεται
ένα χωνάκι παγωτό μαστίχα.

Φύσηξε ξαφνικά αέρας μέσα μου
και παλεύω τώρα να φύγω απ' τη σκιά μου
που δεν με αφήνει
με κρατά
με σφίγγει πάνω της
με πνίγει.

Πάντα εκείνη προσπαθούσα να αποφύγω
- μόνο τότε στην Κορνίς,
στην Αλεξάνδρεια...

***
ο πίνακας είναι του Seif Wanly

Το ποίημα του Ηλία

 

Το πρωί είδα στον δρόμο ένα νεκρό -
όχι κάποιον που πέθανε εκείνη τη στιγμή μπροστά μου
- ο Ηλίας είχε χρόνια φύγει...
Ίσως επειδή οι νεκροί δεν συχνάζουν
στα ποιήματα,
τον είδα
να παρκάρει το αυτοκίνητο που 'χε παλιά
πέρασε απέναντι στο δρόμο κι έφυγε
χωρίς να μου μιλήσει.
Κι έτσι, στα ποιήματα εννοώ,
καμιά φορά ακόμη κι οι νεκροί μπορούν να ζωντανεύουν.

***
ο πίνακας είναι του Μιχάλη Μανουσάκη

Το ποίημα της Μυρσίνης

Αγόρασες ποτέ ένα ποίημα;

Αν βγήκε λίγο παραπάνω στο ζύγι, το κράτησες;
Το πήρες πακέτο για το σπίτι
ή το διάβασες επιτόπου;
Το τύλιξες με λαδόκολλα ή με
πολυτελές χαρτί περιτυλίγματος;

"Γεια σας! Θα ήθελα ένα ποίημα για όταν νιώθω μοναξιά ή απελπισία. Έχετε κάποιο καλό, να "γράφει" ωραία επάνω μου; Και μην ξεχάσετε να μου βάλετε κάρτα αλλαγής. Τις προάλλες πήρα ένα ποίημα που το 'χα ξαναδιαβάσει. Σε τι θερμοκρασία πλένεται στο πλυντήριο αυτό το ποίημα; Με τα λευκά;"

Πηγαίνω τακτικά στα ποιηματοπωλεία. Ζητάω προφυλακτικά για ξεκάρφωμα κι επί τη ευκαιρία "ένα ποίημα παρακαλώ". Η υπάλληλος κατεβάζει το βλέμμα με νόημα. Βγαίνω στο δρόμο και πάω και δεν κρατώ τίποτα στα χέρια μου. Γιατί εν τέλει το ποίημα είναι ό,τι δεν μπορέσαμε ποτέ να αγοράσουμε.

(Την αγάπη, την ελπίδα, την ποίηση)

-----------
ποίημα αφιερωμένο στη Μυρσίνη (Ζορμπά)

***
Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Μόνο εσείς

Έχω φτιάξει με τις λέξεις ένα

δικό μου σπίτι
φυλάω εκεί μέσα
αμέτρητες βιβλιοθήκες
άστρωτα κρεβάτια
αναμνήσεις
και τους νεκρούς
κι όταν στον κήπο βγαίνω
τα λουλούδια και τα δέντρα και τη μάντρα γύρω ως τη θάλασσα
και τα ψηλά κυπαρίσσια
όλα ως τη μικρότερη λεπτομέρεια
κι ως την πλέον άγνωστη ασάφειά τους
όσα έχτισα με όσα
είπα κι όσα απέκρυψα
όσα ποτέ δεν υπήρξαν
κι όσα ολότελα κάποια στιγμή ξεχαστούν
τ' αγαπώ

Έχω φτιάξει με τις λέξεις ένα
σπίτι
κι έξω απ' αυτό ζω
Κανείς δεν ξέρει
ότι υπάρχει
- μόνο εσείς.

***
Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Σκηνή σε επαρχία

Επαρχιακός δρόμος
Νύχτα αλειμμένη με πίσσα
Ξύλινη κολώνα σιωπηλή κι ακίνητη
Τρίγωνο φως σαν φόρεμα
Γυναίκας που χορεύει
Μόνη
Χώθηκα από κάτω του
Και χάθηκα
Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι εδώ
Μα ήδη πλησιάζω τα πενήντα
Κι αναρωτιέμαι -έτσι που ξοδεύεται ο χρόνος στην ήσυχη ερημιά
Αν ώσπου να ξημερώσει
Θα 'χω γεράσει πια
μέχρι θανάτου.

***
το σχέδιο είναι του Νίκου Χουλιαρά

Ακούω τη βροχή

Ακούω τη βροχή

έξω στη νύχτα να πετά πετραδάκια
Όπως το ρολόι στην ώρα που περνά
Όπως το ράμφισμα του πουλιού την αυγή
Όπως τα δόντια που τρίζει το παιδί στον ύπνο του
Όπως τα μαλλιά μου που πέφτουν
Όπως ο βηματισμός του στρατιώτη ή
Του τυφλού το μπαστούνι που αναζητά αντιστάσεις
Όπως αλλάζουν τα σχέδιά μου χαμηλόφωνα
Όπως τα όνειρά μου αντικαθίστανται από προτομές
Όπως σκίζεται μια κόλλα χαρτί που έμεινε λευκή μέχρι το τέλος και τώρα δεν αντέχεις να τη βλέπεις άδεια
Λέξεις νεκρές ή αγέννητες που δεν ευδοκίμησαν να γίνουν ποίημα 

που αρνήθηκαν τέτοια επιστράτευση
ένα λευκό χαρτί είναι η πλημμυρισμένη νύχτα 

βρέχει έξω μα εγώ μέσα μου πνίγομαι.

***

Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

...εις τα Κορεατικά πεδία των μαχών

 

Το "Πεθαίνω για την Ελλάδα" εκδόθηκε το αμαρτωλό 1954 στην κοιτίδα των αγώνων για την ελευθερία και τη δημοκρατία στον κόσμο (...)- στις ΗΠΑ δηλαδή, και τη Νέα Υόρκη (από τις ιστορικές εκδόσεις της Ατλαντίδος) γιατί και τότε οι ΗΠΑ και ο λοιπός δημοκρατικός κόσμος έτρεφαν με σώματα πολιτών τους την κρεατομηχανή του εμφύλιου πολέμου της Κορέας. Ο συγγραφέας του πονήματος Κίμων Γ. Σκορδίλης ήταν δημοσιογράφος στην Καθημερινή και τη Βραδυνή, και κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας πολεμικός ανταποκριτής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών και των Στρατιωτικών Νέων. Υπηρετώντας αυτού του ήθους τη δημοσιογραφία τιμήθηκε κατ' επανάληψη με πολεμικά μετάλλια και άλλα παράσημα.

Το βιβλίο, κατά το συγγραφέα του, προσπαθεί να εξηγήσει το "φανατισμό και την πίστη, την οποίαν έδειξαν οι μαχηταί μας εις τα πεδία των μαχών της Κορέας". Γι' αυτό και οι πρώτες σελίδες του φέρουν τα πορτραίτα των βασιλέων, του Παύλου δηλαδή και της Φρειδερίκης - μάλλον ως σύμβολα πατριωτισμού και πίστης στη δημοκρατία και την ελευθερία.

Ο βραβευμένος δημοσιογράφος αφιερώνει το βιβλίο, που για κάποιο λόγο εξέδωσε στις ΗΠΑ και όχι στην Ελλάδα, "προς όλους Εκείνους, που με την πίστη τους προς την Ελλάδα και την απαράμιλλον ανδρεία τους εις τα Κορεατικά πεδία των μαχών, απέδειξαν δι' άλλην μίαν φοράν ότι οι σημερινοί Έλληνες, είναι άξιοι των αρχαίων προγόνων τους". Ως νεκροί προφανώς...

Αυτό είναι

Λέξεις κομμένες με το μαχαίρι

Τινάζεται το αίμα τους καθώς λικνίζονται οι φλέβες και τα νοήματα μέσα στη νύχτα

μικρές βρυσούλες διαψεύσεων
μικρές βρυσούλες ονείρων
βρυσούλες που στερεύουν
στενεύουν
οι λέξεις στεγνώνουν
και μόνο ένας σπασμός πριν -

αυτό είναι, μου είπες, η ποίηση:
ο τελευταίος σπασμός πριν ξεψυχήσουν οι λέξεις