Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Ένας αντάρτης που κρύψαμε μέσα μας

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παπά-Νίκος, ο οποίος πριν γίνει παπάς ήταν σκέτος Νίκος. Όχι ακριβώς σκέτος δηλαδή, αλλά αυτό που λέμε «με ολίγη». Ολίγον ΠΑΣΟΚ, ολίγον αριστερός, ολίγον κοσμοπολίτης και εναλλακτικός. Αυτός ο Νίκος που μετά έγινε παπά-Νίκος με αφορμή ένα οικογενειακό πρόβλημα υγείας πρώτα έγινε οικογενειακός φίλος και έκανε καλά τη μέση της μάνας μου, γιατί ήταν φυσιοθεραπευτής (ο Νίκος, όχι η μάνα μου). Καθετί που ξεφεύγει από τα ήθη και έθιμα της οικογένειας στην τρυφερή προεφηβική και διόλου τρυφερή εφηβική ηλικία αποτελεί εν δυνάμει πρότυπο. Έτσι έγινε και με το Νίκο που μετά έγινε παπά-Νίκος και μένα, πόσο μάλλον που ο Μίσσιος, ο Ταχτσής, ο Μάρκες και η Λιλή Ζωγράφου μπήκαν στο σπίτι μας (ως βιβλία) εξαιτίας του. Ο Νίκος που μετά έγινε παπά-Νίκος ήταν παντρεμένος με μια κατάξανθη κεντροευρωπαία καλλονή που γνώρισε σε κάποιο ταξίδι του και δεν ήταν μια περίπτωση που έλεγες «αυτός πάει για παπά-Νίκος», καθώς διέθετε ένα σκαμπρόζικο πνεύμα, δεν είχε μεταφυσικές ανησυχίες αλλά είχε φυσικές, φυσικότατες εξού και ήταν αγαπημένος θαμώνας των ύποπτων, ούτως ή άλλως, μπαρ της πόλης μας.

Μια μέρα πήρε τηλέφωνο τον πατέρα και του ‘ριξε το νέο: η οικογένεια είχε μεγαλώσει, τα έξοδα δεν έβγαιναν, είχε κάνει και κάποιες συζητήσεις με τον μητροπολίτη και αποφάσισε να γίνει παπάς. Το αρχικό μας ξάφνιασμα, ακολούθησε η αποδοκιμασία, η αμηχανία και εν τέλει το χάπι το κατάπιαμε με λίγο νεράκι και πήγαμε στην χειροτονία του με ένα άγχος ακατάλυτο πώς θα ψάλλει που δεν είχε φωνή ούτε για λαϊκό τραγούδι ο δύστυχος. Όλα τελικά πήγαν κατ’ ευχή και με τη βοήθεια του θεού ο Νίκος που τώρα πια είχε γίνει παπά-Νίκος απέκτησε ενορία και ποίμνιο και εκεί που πρώτα κέρναγε ουίσκια τώρα κέρναγε τη θεία κοινωνία στο χριστεπώνυμο πλήθος.

Μια μέρα που ετοιμαζόμασταν η παρέα να τεμαχίσουμε με την παραδοσιακή μας αβρότητα τα γκιούλμπασι κουνέλια της μάνας μου, ο Νίκος που είχε γίνει παπά-Νίκος μας διέκοψε με όλη την επισημότητα και κάνοντας μια κίνηση να προφυλάξει τα άμφιά του (που πια δεν έβγαζε στο τραπέζι) από τα λάδια και τις σάλτσες ξεκίνησε να ευχαριστεί τον Κύριο που γέμισε το τραπέζι μας και τότε ο πατέρας μου χύμηξε να τον γδάρει όχι βέβαια γιατί αμέλησε να ευχαριστήσει τον ίδιο που έθρεψε τα κουνέλια που θα τρώγαμε ή τη μάνα μου που τα μαγείρεψε, αλλά γιατί το είχαμε συνήθειο να μην σταυροκοπιόμαστε πριν το φαΐ, παρά μόνο την ημέρα του Πάσχα. Του είπε λοιπόν πως άλλαξε και συμπεριφέρεται σαν παπάς και να κόψει αυτές τις μαλακίες γιατί σε εμάς δεν περνάνε και από τότε ο Νίκος που είχε γίνει παπάς δεν ξαναήρθε στο σπίτι μας και δεν μοιραστήκαμε ποτέ πάλι τα κουνέλια μας μαζί του, τα οποία εμείς συνεχίσαμε να τρώμε χωρίς να ευχαριστούμε γι’ αυτό τον Κύριο του Νίκου που έγινε παπάς.

Τα χρόνια πέρασαν, κατά το συνήθειό τους, και τον είδα μια μέρα τυχαία στο δρόμο. Η ενορία και τα πρόσφορα τον είχαν μετατρέψει σε κανονικό ταυραμπά, ανταλλάξαμε δυο-τρεις βιαστικές κουβέντες, μου είπε πως πια έκανε πράγματα που ανέκαθεν ήθελε να κάνει και χωρίσαμε με αμηχανία. Πρόσφατα έμαθα πως κυκλοφορεί με ένα υπερπολυτελές αυτοκίνητο, αλλά αυτό μπορεί να είναι απλά η κακεντρέχεια κάποιας κομμώτριας.

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία ακούγοντας ξανά και ξανά τις δηλώσεις του κου Παπούλια που είναι και Πρόεδρος της «Δημοκρατίας» μας, όταν σε μία από τις εντυπωσιακές διαδηλώσεις-αντιπαρελάσεις που έγιναν σε όλη την Ελλάδα προχθές στην επέτειο του «ΟΧΙ», κάποιος τον χαρακτήρισε «προδότη» γιατί νομιμοποιεί τις αποφάσεις της κυβέρνησης που ο λαός πασίδηλα πλέον δεν θέλει.. Ο Πρόεδρος αρνήθηκε, ως έχει δικαίωμα, το χαρακτηρισμό και ανέφερε ότι αυτός ήταν αντάρτης στα 15 του χρόνια, δεν είναι δυνατόν να τον λέει κάποιος τώρα προδότη. Όλοι ξέρουμε πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα, όμως σκέφτομαι πως τελικά τα ράσα κάνουν τον παπά, και πως θέλει μεγάλα κότσια να είσαι παπάς ή Πρόεδρος και να παραμένεις ο αντάρτης που ήσουν στα δεκαπέντε χρόνια σου. Πόσο μάλλον όταν ξέρεις πως εκχώρησες από το «εγώ» για να φορέσεις το ρόλο σου.
*******
το κουνέλι της εικόνας είναι από χαρακτικό του Durer βέβαια

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Τι εννοεί η Ιστορία όταν σου κλείνει το μάτι...

... ή επετειακό αφιέρωμα μέσα απ' τα τείχη. Θα μπορούσε να είναι υπόμνηση για την αντίσταση που ξεκίνησε με ένα ΟΧΙ, αν δεν ήταν εφιαλτική πραγματικότητα που σε περικυκλώνει.

Την προηγούμενη Τετάρτη άλλος ένας άστεγος βρέθηκε νεκρός από το ψύχος στο άλσος του Θησείου. Διάβασα στο blog του processwork.gr για έναν άστεγο στο Καλαμάκι που κοιμάται στο στρώμα που κάποιοι πέταξαν στα σκουπίδια. Όσο τα σκουπίδια παραμένουν αμάζευτα δίπλα του, αυτός θα κοιμάται εκεί.

Εντοπίσαμε πριν λίγες μέρες στη Βιβλιοθήκη μια ποιητική συλλογή του Σωτήρη Σκίπη με τίτλο "Μέσ' από τα τείχη". Είναι έκδοση του 1943, φέρει χαρακτικά (ξυλογραφίες) του Σπύρου Βασιλείου και κυκλοφόρησε χειρογραφημένο σε 105 αριθμημένα αντίτυπα. Τα ποιήματα περιγράφουν την καθημερινή ζωή της λεηλατημένης και κατεχόμενης Αθήνας. Διαλέγω δυο σελίδες και τις αφήνω εδώ:




Αν για κάποιο λόγο η ιστορία επαναλαμβάνεται, μήπως κάτι επιχειρεί να μας (ξανα)πεί;

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Πέντε κλωστές απ' το κουβάρι μου


Ο χώρος αυτός είναι ένα τρόπος έκφρασης, αλλά και ένας τόπος επικοινωνίας. Έχει ανάγκη την έκφραση των αναγνωστών του, όχι τόσο για να τονώνεται ο εγωισμός του συντάκτη του, όσο για να συμπληρώνεται από τις θέσεις και τις αντιθέσεις το θέμα του αρχικού κειμένου. Για πολύ λίγα πράγματα εδώ μέσα αυτολογοκρίνομαι- και σε αυτό δεν θα με έσωζε ούτε η ύπαρξη ενός ευρηματικού ψευδώνυμου. Το blog αυτό είναι μια καταγραφή του κόσμου, όχι η αυτάρεσκη και επομένως ψευδής προβολή μου.



Σήμερα νοιώθω πως ξημέρωσε μια πικρή μέρα για όλους. Με κυκλώνει μια θυμωμένη θλίψη, που μου θυμίζει στην ευρύτητά της την επόμενη της 8ης Δεκεμβρίου του 2008. Μια έντονη αίσθηση απώλειας, μπερδεμένες δεύτερες σκέψεις, μια βουβή περίσκεψη.


Θα ξεδιπλώσω το κουβάρι μου. Κάποιες κλωστές μπορεί να τις κόψω.


Το ΚΚΕ ισχυρίζεται πως με την περιφρούρηση υπερασπίστηκε τη συγκέντρωσή του και όχι τη Βουλή. Μα όταν παίζεις το παιχνίδι του κοινοβουλευτισμού πως είναι δυνατό να ισχυρίζεσαι πως δεν τον προστατεύεις;


Όσο δίκιο έχουν όσοι κατηγορούν το ΚΚΕ ότι θεώρησε ότι του ανήκει το Σύνταγμα, άλλο τόσο έχουν όσοι κατηγορούν τους Αναρχικούς και τους Αντιεξουσιαστές για το ίδιο πράγμα.


Ο θάνατος ενός διαδηλωτή που σχετίζεται με τα δακρυγόνα που έριξε πάλι η Αστυνομία είναι απώλεια και για όσους αγωνιζόμαστε και διαδηλώνουμε εναντίον της πολιτικής που μας οδήγησε εδώ.


Ο αντιεξουσιαστικός χώρος δεν πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να αποκαλύψει τους προβοκάτορες (αν υπάρχουν);


Το άπειρο σε προβοκάτσιες τα τελευταία χρόνια ΚΚΕ θεώρησε χθες (στην πρώτη του κοινή συγκέντρωση με τον υπόλοιπο λαό) ότι με δυναμική αντεπίθεση στους κουκουλοφόρους προστατεύεις μια συγκέντρωση. Μάλλον είχαν άδικο...

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Υστερόγραφο μιας διαδήλωσης

Ο κόσμος ήταν πολύς- σαφώς περισσότερος από κάθε άλλη φορά: γιατροί, δάσκαλοι, δημόσιοι και δημοτικοί υπάλληλοι, ταξιτζήδες και οδηγοί, εργάτες, λογιστές, ερευνητές, πανεπιστημιακοί, σκουπιδιάρηδες, δικηγόροι, τεχνικοί και πολιτικοί μηχανικοί, φοιτητές, άνεργοι, καθηγητές, νοσηλευτές, ιδιωτικοι υπάλληλοι, μαθητές, δικαστικοί και απόστρατοι αξιωματικοί, έμποροι, οικοδόμοι, μουσικοί και ηθοποιοί…. Η πόλη θύμιζε οργισμένη Κυριακή. Λέει το Σύνταγμά  μας στο τελευταίο άρθρο του πως η αντίσταση είναι δικαίωμα και υποχρέωση. Αυτό το τελευταίο.... Σκέφτομαι όμως από την ώρα που είδα δίπλα στις εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς και διαδηλωτές αυτόν τον άνθρωπο να ξεδιαλέγει στα σκουπίδια πρώτες ύλες για να επιβιώσει, πως απ’ το δικό μας φόβο πιο πολύ αξίζει η δική του αγωνία για ζωή. Πως οι αγώνες μας θα είναι πάντα λίγοι όσο δίπλα μας θα διαλέγει από τα σκουπίδια κάτι να αξίζει ένας απόκληρος. Και πως περισσότερο από τον καθένα αυτός θα έπρεπε να είναι σύντροφός μου…

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Μια ξύλινη βάρκα τις νύχτες

Ανοίγω ένα βιβλίο και διαβάζω μια φράση που προχωράει βαδίζοντας σε έναν δρόμο της πόλης κάποιο μακρινό απόγευμα όπως το φαντάστηκε ή το έζησε ο ποιητής. Σταματώ. Ένας τοίχος (πες τον «ανάμνηση») δεν με αφήνει να συνεχίσω:

Είμαι πιτσιρίκος (3-4 χρόνων) μαζί με άλλα παιδιά στην παραλία στο αρχαίο λιμάνι καθισμένοι σε μια κουρελού κρατάμε πετρούλες στα χέρια μας και γελάμε και περιμένουμε τους μεγάλους να ‘ρθουν με τη ξύλινη βάρκα του παππού που την έσπασε λίγα χρόνια μετά μια θύελλα και γελάμε λουσμένα στο φως και τραγουδάμε και βαθειά μέσα μου από τότε το ήξερα πως θα τη θυμάμαι πάντα αυτή τη στιγμή και χαμογελώ με νόημα στοχαστικό σε μένα που με κοιτώ 33 χρόνια μετά επιστρέφοντας τις νύχτες με τη ξύλινη βάρκα μου στα παιδικά μου χρόνια.

Αφήνω στην άκρη τις πέτρες που ξαφνικά βρήκα στα χέρια μου, κλείνω το φως, σκεπάζομαι με την πικεδένια κουβέρτα – έβγαλε κρύο, δεν βρίσκετε; Και κοιμάμαι βαθειά.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Οι φάροι εκπέμπουν SOS


Οι βιβλιοθήκες είναι από τα βασικά και πλέον εύκολα θύματα των περιστολών των δαπανών για την παιδεία και τον πολιτισμό σε παγκόσμια κλίμακα. Εκατοντάδες κλείνουν τον τελευταίο χρόνο σε Ευρώπη και Αμερική. Είναι επομένως χρήσιμο να βρεθούν τρόποι και οι δράσεις τους να συνεχιστούν, και να προσαρμοστούν στα νέα κοινωνικά δεδομένα και να εξασφαλίσουν την απαραίτητη χρηματοδότησή τους πείθοντας για την αναγκαιότητα και το ρόλο τους. Τη μέγγενη σφίγγει και η έκρηξη της ψηφιακής τεχνολογίας και τα νέα μέσα επικοινωνίας, είναι επομένως διαρκής η αναζήτηση του νέου ρόλου των βιβλιοθηκών στο ψηφιακό περιβάλλον. Πρέπει να αντέξουν στη διπλή επίθεση του αύριο και του σήμερα, αν θέλουν να προστατέψουν το πολύτιμο αγαθό της ελεύθερης πρόσβασης στη γνώση και τον πολιτισμό που υπηρετούν.


Στις 6 και 7 Οκτωβρίου διεξήχθη στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών το 7ο Διεθνές Συνέδριο που οργάνωσε η Οργανωτική Επιτροπή Ενίσχυσης Βιβλιοθηκών με θέμα τον επαναπροσδιορισμό των υπηρεσιών των Βιβλιοθηκών σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Ενδιαφέρον το θέμα και βιωματικά επίκαιρο, αμήχανος και γενικόλογος ωστόσο ο προβληματισμός που κατατέθηκε.

Οι περισσότεροι Έλληνες ομιλητές στάθηκαν αμήχανοι απέναντι στις τρέχουσες εξελίξεις: ο Γιώργος Ζάχος (διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου Βιβλιοθηκών του Υπουργείου Παιδείας) προσπάθησε να μιλήσει για τη θεσμική θωράκιση που ακόμα δεν έχει επιτευχθεί. Ο «σταρ» Γιάννης Τροχόπουλος (διευθυντής της βραβευμένης Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Βέροιας) είπε πως δεν τον (;) αφορούν όσοι διαμαρτύρονται γιατί οι διαμαρτυρίες δεν είναι δημιουργικές, ενώ διαφημίζοντας τη χορηγία του Ιδρύματος Νιάρχου, με το οποίο συνεργάζεται, είπε πως «η Νέα Εθνική Βιβλιοθήκη θα εγκαινιάσει τη νέα εποχή στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας μας» (;). «Ικανοποιητικά» χαρακτήρισε τα (αμφιλεγόμενα πάντως) στοιχεία της έρευνας που διεξήχθη από την εταιρεία Future Library σχετικά με τις δημοτικές και δημόσιες βιβλιοθήκες η Εύα Σεμερτζάκη (αναπληρώτρια προϊσταμένη της Βιβλιοθήκης της Τράπεζας της Ελλάδος), τα οποία ωστόσο φαίνεται πως θα αξιοποιηθούν για τη οργάνωση δράσεων εκσυγχρονισμού τους. Ικανοποιητικό θεωρήθηκε το γεγονός ότι το 67% των εν λόγω βιβλιοθηκών έχει ολοκληρωμένα συστήματα βιβλιοθηκών, το 1/3 online καταλόγους, το 58% ιστότοπο ή τέλος ότι το 55% του προσωπικού τους είναι ειδικευμένο! Εντυπωσιακά στη σαφήνεια και ενάργειά τους ήταν τα δεδομένα των Μαρίας Κορκίδη και Δέσποινας Μέλλου διευθυντριών των δημοτικών βιβλιοθηκών Κερατσινίου και Χαϊδαρίου αντίστοιχα, οι οποίες αναφέρθηκαν στις δυσμενέστατες συνέπειες της εφαρμογής του «Καλλικράτη» στις υπηρεσίες των δημοτικών βιβλιοθηκών παρέχοντας και πολλά στατιστικά στοιχεία για την κατάσταση στην οποία αυτές βρίσκονται. Η παρουσίαση της Ελένης Μπενέκη από το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς ήταν μπαγιάτικη και άσχετη με το θέμα του συνεδρίου, αφού στην ουσία αναφέρθηκε στο πρόγραμμα της Τράπεζας για τη δημιουργία θεματικών μουσείων. Εντός θέματος και με δυναμική ήταν η ομιλία της Μαρδίτσας Ζεκεντέ-Καρέντζου (διευθύντριας της Αιαντείου Δημόσιας Βιβλιοθήκης Αταλάντης), η οποία αναφέρθηκε στη χρόνια προσπάθεια της Βιβλιοθήκης να αξιοποιήσει στην παραγωγή πολιτιστικού προϊόντος το ανθρώπινο δυναμικό και τους συλλόγους της περιοχής με εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Οι ξένοι συνάδελφοι χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες:
Η Αμερικανίδα Diane Kresh (διευθύντρια της δημόσιας βιβλιοθήκης Arlington, Virginia) με επικοινωνιακή ευχέρεια μας μίλησε με έμφαση για τις τεχνολογικές προκλήσεις της νέας εποχής και το marketing, που πρέπει να διέπει τη λειτουργία των βιβλιοθηκών προκειμένου να εξασφαλίζουν χρηματοδότηση. Ομολογώ πως βρέθηκα σε πειρασμό όταν μας είπε πως ο ετήσιος προϋπολογισμός της μειώθηκε στα 10 εκατ. δολάρια να ρωτήσω την Αντωνία Αράχωβα, που ήταν στο πάνελ, ποιος είναι ο προϋπολογισμός της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της οποίας προΐσταται ως αναπληρώτρια διευθύντρια.

Στον αντίποδα του αμερικανικού καταναλωτικού προτύπου ήταν η ομιλίες των Ευρωπαίων, τους οποίους η Κρίση έχει στρέψει σε διάφορες τεχνικές χρηματοδότησης. Ο Γερμανός Klaus-Peter Bottger (διευθυντής της δημοτικής βιβλιοθήκης του Essen) χαρακτήρισε τις βιβλιοθήκες αναπόσπαστο τμήμα της λειτουργίας της κοινότητας και μας μίλησε για τα συνεργατικά σχήματα ιδιωτικού-δημοσίου τομέα σε κτιριακά πρότζεκτ των γερμανικών βιβλιοθηκών – η στελέχωση και το περιεχόμενο των οποίων δεν αντιμετωπίζουν ωστόσο ακόμη σοβαρό πρόβλημα. Ο Ιταλός και ελληνομαθής Aldo Pirola (διευθυντής του συστήματος δημοσίων βιβλιοθηκών στο Μιλάνο), αφού χαρτογράφησε με πληθώρα στοιχείων τις επιπτώσεις της κρίσης στις βιβλιοθήκες της Ευρώπης και της Αμερικής, αναφέρθηκε στα δίκτυα βιβλιοθηκών, αλλά και στην αξία της εξωστρέφειας: το λόμπιγκ, την ανάδειξη των δράσεων, τη βελτιστοποίηση τω υπηρεσιών, τον εξορθολογισμό των εξόδων και το συντονισμό των δράσεων. Δυσοίωνη αλλά πεισμωμένη ακούστηκε η Ολλανδή συνάδελφος Ankie Kesseler (διευθύντρια της βιβλιoθήκης του Dodrecht), η οποία αφού μας ανέφερε ότι επίκειται το κλείσιμο 400 από τις 1000 βιβλιοθήκες της Ολλανδίας (που «δυστυχώς έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, φιλελευθεροποιείται, ξεχνάει τον πολιτισμό, δίνοντας έμφαση στα οικονομικά στοιχεία»), αναφέρθηκε και αυτή με έμφαση στο λόμπινγκ (ως «κίνημα» και ως στοχευμένη πίεση»), αλλά και στην ελκυστικότητα των χώρων που θα αυξήσει την «πελατεία μας» («ας μοιάσουμε με καταστήματα»). Με εντυπωσίασε η Kessler και θα κρατήσω το κλείσιμο της ομιλίας της: «Πρέπει η βιβλιοθήκη να γίνει φάρος για τους ανθρώπους που θα περάσουν τόσα δεινά λόγω της κρίσης».

Το συνέδριο («φτωχό» σε σχέση με άλλες χρονιές) έδειξε πως ναι μεν δεν είμαστε έτοιμοι ως παγκόσμια κοινότητα να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της Κρίσης στα ιδρύματα και τους θεσμούς του πολιτισμού, διερευνούμε όμως και δοκιμάζουμε τεχνικές για να μειώσουμε τα προβλήματα. Στην Ελλάδα τα πράγματα εξελίσσονται ραγδαία μετά το κλείσιμο των παιδικών και των σχολικών βιβλιοθηκών και τα προβλήματα λειτουργίας των ακαδημαϊκών.

Έκανα μία πρόταση στο κλείσιμο του συνεδρίου και νομίζω πως θα αρχίσει να δουλεύεται: τον ορισμό μιας «ημέρας δράσης των βιβλιοθηκών», μιας μέρας που βιβλιοθήκες και βιβλιοθηκονόμοι θα βγούμε με κάθε μέσο στην κοινωνία για να μιλήσουμε γι΄ αυτά που κάνουμε και γι΄ αυτό που υπερασπιζόμαστε: την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση. Μια μέρα που θα βγούμε λόγω και έργω να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια της δουλειάς μας μπροστά σε ό,τι κυνικά φαίνεται να την απειλεί. Μια ημέρα που θα οργανωθεί από όλους μας.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

ποιητές και ηθοποιούς

Η πόλη μας γέμισε ποιητές
και ηθοποιούς
σε δρόμους
και πλατείες
μέσα σε ερείπια και δίπλα από κάδους απορριμμάτων
σπρώχνοντας ένα καρότσι
ή κουβαλώντας στους ώμους τις νύχτες μας
απαγγέλλουν κατά ριπάς
- κάποιος λέει «πεινάω»
κάποιος «λίγη βοήθεια παρακαλώ»

η πόλη μας γέμισε ευθύβολους μονολόγους
κάποιος απλώνει τα χέρια ζητώντας
και είναι σαν να τα δίνει στους περαστικούς.

Σε αυτή την πόλη σύντομα δεν θα υπάρχουν θεατές
Μονάχα ποιητές και ηθοποιοί

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

σαν φύλλα κιτρινισμένα στο χώμα

Ατόφιο φθινοπωρινό απόγευμα – νυχτώνει νωρίς και φυσάει μέσα μας κρύος άνεμος – στο γηπεδάκι μιας γειτονιάς της μεγάλης μας πόλης. Ημέρες της κρίσης – καθημερινά γκρεμίζονται βεβαιότητες, υπεροψίες, όνειρα και ψευδαισθήσεις.

«Λοιπόν πώς περάσαμε το καλοκαίρι;», ρωτάει στεγνά. Είναι η πρώτη προπόνηση της νέας χρονιάς. Γύρω του πρόσωπα παιδικά αμίλητα του επιστρέφουν το άδειο βλέμμα του. «Ξεκινάμε λοιπόν… τι είναι Ε.Π.Ο. νεαροί;». Σηκώνεται. Με αυτάρεσκο στόμφο και πομπώδες αντριλίκι βγάζει τη φόρμα του αφήνοντας τη στενή γραμμωμένη μπλούζα του να επιτεθεί με το μήνυμά της. Τρεις λέξεις που τις δονεί πάνω απ’ τα κεφάλια τους σαν μαστίγιο:

ΕΡΓΑΣΙΑ
ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ

«Εργασία στο σχολείο, εργασία στο σπίτι, εργασία στις εξωσχολικές δραστηριότητες. Πάντα δουλεύουμε. Ποτέ δεν σταματάμε. Εργασία για να γίνουμε πρώτοι.

Πειθαρχία στους ανωτέρους σας: τους γονείς, τον προπονητή, τους δασκάλους. Απαγορεύεται το «δεν άκουσα», επιτρέπεται μόνο το «δεν κατάλαβα». Περνώντας ετούτη τη γραμμή κύριοι απαγορεύεται να μιλάτε μεταξύ σας.

Οργάνωση: μόνο με σχέδιο θα πάτε μπροστά. Οργανώστε το χρόνο σας και το παιχνίδι σας. Και μην ξεχνάτε: οι άλλοι είναι αντίπαλοί μας. Τους αντιπάλους μας τους νικάμε».

Τα πρόσωπά τους, παγωμένο μάρμαρο και η νύχτα πια μοιάζει πιο νύχτα στο βλέμμα τους. Η ανάσα τους ακινητοποιεί το μυαλό σου. Οι γονείς τους πιο πέρα - οι περισσότεροι, σκληραγωγημένοι μετανάστες – συζητούν αδιάφοροι. Και αυτό το αποτρόπαιο τίποτα σπέρνει φασισμό σε μια ομάδα επτάχρονων παιδιών σε ένα γηπεδάκι ποδοσφαίρου μιας γειτονιάς στη μεγάλη μας πόλη, τις μέρες αυτές ενός φθινοπώρου που σκορπάει βεβαιότητες, υπεροψίες, όνειρα και ψευδαισθήσεις (σαν φύλλα κιτρινισμένα στο χώμα)