Το ποίημα του Γιώργου

Καμιά φορά κρύβομαι
Στον καθρέπτη του μπάνιου κρύβομαι
Κι όταν με ψάχνουν
Ξέρω πως δεν θα με βρουν
Κυρίως
Γιατί στον καθρέπτη κανείς
Ψάχνει τον εαυτό του
Κι όχι τους άλλους
Κι όπου δεν ψάχνεις κάποιον
Δεν τον βρίσκεις

Καμιά φορά κρύβομαι
Κι εμφανίζομαι ξαφνικά
Εκεί που οι διώκτες μου
Αναζητούν τον εαυτό τους
Κι εκείνοι τρομάζουν
Γιατί βρήκαν αυτόν που έψαχναν
Κι έχασαν αυτόν που με έψαχνε.

*

Ο πίνακας είναι του Caravaggio

Το ποίημα του Η. Χ.

 

Ξεσκονίζω

Τις απώλειες που θα 'ρθουν

Τα σχέδια που αναβλήθηκαν

(επ' αόριστον κι επ' ορισμένον)

Τα παλιά μου απογεύματα

Τους αναστεναγμούς της ηδονής

(της δικής μου και των άλλων)

Τα μαθητικά μου τετράδια

Τα διαμελισμένα ποιήματα

Τους σπόρους από καρπούζια που έφτυσα

Το σφύριγμα του πατέρα που μας καλεί να επιστρέψουμε

Το μηχανάκι που σκούριασε

Την καρυδιά που γέρασε

Την πόλη που άλλαξε

Τη σιωπή που δεν άλλαξε

Τους μέσα εαυτούς μου ξεσκονίζω

Κάτι τέτοιες ώρες καλοκαιρινές

Με ένα βρεγμένο πανί διώχνω τη σκόνη

Σαν να μην έχω τι άλλο

Παρά να καθαρίζω τα υπάρχοντα της ζωής μου (υπαρκτά μα κυρίως ανύπαρκτα)

Μια μαύρη γάτα ήρθε στην αυλή

Θα τη διώξω

Πριν έρθει η νύχτα

***

Ο πίνακας είναι του Νίκου Χουλιαρά

Το ποίημα του Dylan

Ένα μεγάλο δέντρο είναι η σιωπή
Απλώνει τα κλαδιά του
Στην αυλή μου
Απλώνει τα κλαδιά μου

Ένα πουλί είναι η σιωπή
Απλώνει τα φτερά του
Στην αυλή μου
Απλώνει τα φτερά μου

Εγώ είμαι η σιωπή
Απλώνω τις ρίζες μου
Στο αίμα
Απλώνω τις ρίζες μου

*ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Ένα βιβλίο πεταμένο στο δρόμο

Έφτασε στα χέρια μου μέσω φίλων - βρέθηκε πεταμένο στο δρόμο, στα Εξάρχεια. Τυπώθηκε το 1851 στο Βελιγράδι, από το Knjažestva Srbskog Knigopečatni (Τυπογραφείο του Πριγκιπάτου της Σερβίας). Ο τίτλος του, μεταγραμματισμένος,: Javno Pravo: knjažestva srbie ( = Δημόσιο Δίκαιο: Πριγκιπάτο της Σερβίας).

Στη σελίδα τίτλου φέρει δύο σφραγίδες. Η μία αναφέρει "Cong, Miss. Sup. Dom. Constantinopolitane". Η δεύτερη σαφώς δηλώνει σε ποια βιβλιοθήκη κάποτε φιλοξενούνταν: "Bibliothèque de St - Benoit-Constantinople". O St - Benoit (Άγιος Βενέδικτος) είναι η παλαιότερη καθολική εκκλησία της Κωνσταντινούπολης (χτίστηκε το 1427), βρίσκεται στην περιοχή του Γαλατά και περιλαμβάνει και μοναστήρι. Το 1583 Ιησουίτες μοναχοί ίδρυσαν και ομώνυμο σχολείο, το οποίο μες στους αιώνες γνώρισε πολλές αλλαγές, καταστροφές και επανιδρύσεις.  Λειτουργεί σήμερα ως διάσημο ιδιωτικό σχολείο (Özel Saint Benoît Fransız Lisesi), αποτελώντας ένα από τα παλαιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Τουρκίας.

Υποθέτω ότι το τεκμήριο κάποτε άνηκε στη βιβλιοθήκη του μοναστηριού - αν άνηκε στη βιβλιοθήκη του σχολείου θα έφερε κάποια σχετική ένδειξη στη σφραγίδα κι επιπλέον το θέμα του μάλλον ενδιέφερε αποκλειστικά ενήλικες. Φέρει δική του βιβλιοδεσία και ενδιάμεσα στις τυπωμένες σελίδες περιέχει δεμένες κενές σελίδες για σημειώσεις - σε αρκετές από αυτές όντως υπάρχουν χειρόγραφες σημειώσεις στα γαλλικά. Ούτε να φανταστώ μπορώ τα ταξίδια του μέσα στο χρόνο και τους τόπους, από χέρι σε χέρι, πώς και πότε έφυγε από τη βιβλιοθήκη που το φιλοξένησε, πώς έφτασε εκεί (και πότε), σε ποιες χώρες το κουβάλησαν οι ζωές των ανθρώπων. Και πώς επέζησε αυτά τα 173 χρόνια της ζωή του ενδιαφέροντας όσους ήθελαν να ξέρουν το δημόσιο δίκαιο του Πριγκιπάτου της Σερβίας, πριν δηλαδή η Σερβία αναγνωριστεί ως ανεξάρτητη, το 1878.

Ο προσκοπικός δρόμος προς την επιτυχία...

Την επιτυχία θα την βρεις αν αποκτήσεις την ευτυχία. Και την ευτυχία θα τη βρεις αν αποφύγεις του "Σκοπέλους" της ζωής, δηλαδή τα τυχερά παιχνίδια, το κρασί, τις γυναίκες και τους δημαγωγούς της πολιτικής και της αθεΐας. Αντίδοτα στους "Σκοπέλους" είναι αντίστοιχα οι ενδιαφέρουσες απασχολήσεις και η απόκτησις χρημάτων με την εργασία, η αυτοκυριαρχία, ο ιπποτισμός και η εξυπηρέτησις του θεού και του πλησίον.

Αυτά δεν τα λέω εγώ, αλλά ο Ρόμπερτ Στίβενσον Σμάιθ Μπέηντεν-Πάουελ, ιδρυτής (εκτός από βαρόνος) και του περιβόητου προσκοπισμού. Ο προσκοπισμός σου λέει είναι καλό πράγμα, γι' αυτό κι αντέχει στη χώρα μας δεκαετίες τώρα, αφού χιλιάδες γονείς έστελναν και στέλνουν τα παιδιά τους σε ημιστρατιωτικές ομάδες με ναζιστικό παρελθόν και αρχές βασισμένες στην πίστη στην πατρίδα, στο θεό και παλιότερα και στο βασιλέα.

Η αλήθεια είναι πως το πλέον σταθερό στοιχείο του προσκοπισμού ήταν πάντα ο αντικομμουνισμός, γι' αυτό και στο έργο του "Ο δρόμος προς την επιτυχία" ο Μπέηντεν-Πάουελ λέει πως ο κομμουνισμός είναι δημαγωγικός. Στην τραμπάλα του ιδρυτή του προσκοπισμού από τη μια πλευρά είναι ο εργάτης και από την άλλη ο εργοδότης. Όλα θα ήταν καλά σου λέει σε αυτό το σχήμα, αλλά πίσω από τον εργάτη πάει και κάνει τη ζημιά ο κομμουνιστής, και πίσω από τον εργοδότη, όχι ο καπιταλιστής, αλλά ο "εκμεταλλευτής". Και έτσι "η προσπάθεια του κράτους καταστρέφεται από τους ανθρώπους των άκρων"... Αλλά, άμα πετάξουμε από την τραμπάλα σου λέει κομμουνιστές και εκμεταλλευτές, θα επικρατήσει αμοιβαία συνεργασία και καλή διάθεσις στην κοινωνία, δηλαδή ας πούμε μια κεντρώα αντίληψη των πραγμάτων (κεντροαριστερή-κεντροδεξιά, δεν έχει σημασία) είναι η ενδεδειγμένη στάση. Και άντε πετάς τους κομμουνιστές από την τραμπάλα με τη βοήθεια των εκμεταλλευτών, τους εκμεταλλευτές πώς τους πετάς, ώστε στο τέλος αυτοί που κερδίζουν από την εργασία των εργατών να μην τους εκμεταλλεύονται;

Τελοσπάντων είναι λίγο μπερδεμένα αυτά τα πράγματα και ο καύσων δεν βοηθά σε ψύχραιμες κι εμβριθείς αναλύσεις, απλά σκέφτομαι πόσες δεκαετίες ας πούμε ο προσκοπισμός δηλητηρίασε τους νέους ανθρώπους με τέτοιες (κι άλλες αηδίες), μαντρώνοντάς τους σε ένα φασίζοντα στρατό υπακοής, υποταγής κι αντίδρασης.

Ο Νερόμυλος σε ένα αμερικανικό καράβι

Το "Νερόμύλο στον Φλος" (The mill on the Floss) τον βρήκα σε μια ιδιωτική βιβλιοθήκη. Είναι μια αμερικανική έκδοση του μυθιστορήματος της George Eliot το 1901 από την Doubleday. Στη λευκή σελίδα πριν τη σελίδα τίτλου υπάρχει στο αντίτυπο που κρατώ στα χέρια μου μία μεγάλη σφραγίδα με τρίγωνο πλαίσιο εντός του οποίου αναγράφεται :

"Loaned to the crew by The American Seamen's Friend Society (175 Fifth Avenue, New York 10, Ν.Υ.)"

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο εύκολα μπορείς να ασκήσεις μια πολιτική, ας πούμε πολιτική βιβλίου και ανάγνωσης, όταν πραγματικά θες να το κάνεις. Η American Seamen's Friend Society υπήρξε απότοκο της λεγόμενης "Δεύτερης Μεγάλης Αφύπνισης" (1790-1830), της μεγάλης ανάπτυξης δηλαδή προτεσταντικών κινημάτων στους χώρους των Μεθοδιστών και Βαπτιστών στις ΗΠΑ. Αποσκοπούσε στον εγγραμματισμό της κοινωνίας, καθώς μόνο μέσα από την ανάγνωση γινόταν αντιληπτό το μεταρρυθμιστικό πνεύμα. Ανέπτυξε ένα εκτεταμένο δανειστικό βιβλιοθηκονομικό σύστημα την περίοδο 1859-1967. Δεδομένου ότι η ναυτική ζωή και το πλήθος των λιμανιών των ΗΠΑ δεν θα επέτρεπε δημιουργία βιβλιοθηκών στις ακτές, αποφασίστηκε ένα σύστημα φορητών βιβλιοθηκών και συλλογών που "δανείζονταν από την A.S.F.S. και από συγκεκριμένα λιμάνια απευθείας στα αμερικανικά πληρώματα των εμπορικών πλοίων. Το υλικό ήταν και θρησκευτικό (βέβαια) και κοσμικό (όπως στο παράδειγμά μας το μυθιστόρημα της Έλιοτ). Το σύστημα των κινητών δανειστικών βιβλιοθηκών του Αμερικανικού Συλλόγου των Φίλων των Ναυτικών αποτέλεσε πρότυπο για παρόμοια προγράμματα που ακολούθησαν στις ΗΠΑ.

Το πώς βέβαια έφτασε ένα από αυτά τα βιβλία σε μια ιδιωτική συλλογή στη Νέα Ιωνία, είναι άλλη ιστορία. Πιθανολογώ πως κάποιος Έλληνας ναυτικός δεν επέστρεψε ποτέ το βιβλίο που δανείστηκε, ίσως γιατί μετά το 1967 το πρόγραμμα έληξε και τα βιβλία έμειναν "ορφανά" στα πλοία, με το αιώνιο σημάδι μιας ευφυώς απλής ιδέας που υλοποιήθηκε γιατί ο κόσμος έπρεπε να διαβάζει, να μορφώνεται για να γίνει καλύτερος...

Το ποίημα του Mosab

Ποίημα αφιερωμένο στον Παλαιστίνιο ποιητή Mosab Abu Toha, του οποίου η πρόσκληση συμμετοχής στο 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών ανακλήθηκε (από τους διοργανωτές).

Λένε πως
οι ποιητές είναι άνθρωποι των λόγων

Αυτή η παρανόηση ανόητα
αναπαράγεται ξανά και ξανά.

Σας διαβεβαιώνω ωστόσο πως
για τους ποιητές
οι λέξεις είναι πράξεις
που έγιναν και δεν έγιναν
μετανοημένες κι αμετανόητες
απελπισίας ίσως
Όμως αναμφίβολα πράξεις.

Οι ποιητές δεν μπορούν να μιλήσουν
γι' αυτό και γράφουν ποιήματα.

Το ποίημα της Αγγελικής

 

Φύσηξε αέρας
και σκόρπισα στης μέρας
την αδιαφορία
Την ευχόμουν αυτή τη βία
Ελευθερία
που μου χαρίστηκε
όπως μια συγχώρεση
ή σαν φιλί προδοσίας

***
ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

(Μετα)πασχαλινό

Κάποτε οι εκκλησίες του Επιταφίου θα ήταν ανοιχτές μόνο για τους επαναστάτες της αγάπης και της ελευθερίας, γι' αυτούς που αγωνίζονται για το δίκιο στον κόσμο, για τις πουτάνες και τους αναρχικούς.

Με τα χρόνια θα γέμισαν με νοικοκυραίους, με ανέραστους σοφούς και περισπούδαστους επίσημους. Οι αμαρτωλοί θα μετάνιωσαν και η αναβαπτισμένη τους αγνότητα θα έγινε πια το κλειδί του Παραδείσου. Η επανάσταση της αγάπης θα έγινε μετά θάνατον ζωή.

Το ποίημα του Ηλία

 

Μέσα μου
φυτρώνουν κάθε στιγμή
ποιήματα
σπασμένα αγάλματα
ζουμερά πορτοκάλια
παιδικές αναμνήσεις
γυμνά σώματα
Γι' αυτό προτιμώ
κυρίως μέσα μου να ζω

Όταν φεύγω από εκεί
καμιά φορά
παίρνω μαζί μου έτσι
αφηρημένος που συνήθως
ζω
κάποιο χέρι
κάποιο ποίημα
πορτοκάλια και αναμνήσεις
και σώματα γυμνά
και σας τα δίνω
- με την αμηχανία ενός επισκέπτη
που δεν πρέπει να έρθει με άδεια χέρια

Θα έλεγα λοιπόν, ως βιβλιοθηκάριος
που είμαι, πως
τα βιβλία
είναι τα νεκροταφεία της μέσα μας ζωής
στα κυπαρίσσια τους φωλιάζουν τα δάκρυά μας
στη σιωπή τους χαράξαμε την απελπισία μας.

***
ο πίνακας είναι του Κοσμά Ξενάκη

Το ποίημα του Jorge και του Νίκου

Μου αρέσουν οι ανώνυμοι δρόμοι - κυρίως γιατί είναι οι πιο σημαντικοί.
Κι αν σε αυτή τη φράση
διακρίνετε κάποιο συμβολισμό,
παρακαλώ επιστρέψτε τη
θα σας δοθούν τα χρήματά σας πίσω.

Χωμάτινος
κάπως θλιμμένος
ευθύς
λίγο στενός
πάντως επίμονος:
ποτέ δεν τον κατήργησαν τα αγριόχορτα
που τον ορίζουν

Μιλώ για το δρόμο του γονικού μου σπιτιού
στα σύνορα μιας επαρχιακής πόλης

Ο δρόμος αυτός λοιπόν ήταν
διπλής κατεύθυνσης (κι
εδώ ίσως υπάρχει κάποιος συμβολισμός):
παλιότερα ήταν αυτός που έπαιρνα για να φύγω
- δεν έχει σημασία πού ήμουν
ή τι έκανα
τα τελευταία χρόνια είναι αυτός που χρησιμοποιώ
για να επιστρέψω

Τελικά στη ζωή μας τον ίδιο δρόμο διαβαίνουμε
όποιους άλλους κι αν περπατήσουμε
κι όπου κι αν θέλουμε ή πρέπει
να πάμε.
Ο ίδιος δρόμος δεν οδηγεί στους ίδιους προορισμούς
δύσκολο πια να μην το παραδεχτώ,
αλλά - για να ξεφύγουμε κάπως από μια κάποια φιλοσοφία
η ομορφιά ενός δρόμου
βρίσκεται στην ανωνυμία του
αδέσποτο σκυλί είναι ο δρόμος
κι αλυχτάει τις νύχτες

***
ο πίνακας είναι του Paul Delvaux

Το δεύτερο ποίημα του Cesare

Μόνο οι θεοί
πιστεύουν πια στο πεπρωμένο
μου είπες
κι έφυγες ήσυχα
(με την αμεριμνησία ενός αργόσχολου)
ο δρόμος σου είναι ένα ποτάμι
βαθύ και θυμωμένο
κι εσύ περπατάς πάνω του
με τον τρόπο ενός θεού της Γαλιλαίας
κι είμαι σίγουρος
είμαι σίγουρος

πως δεν είσαι θεός
γιατί
"στο τέλος όλα τα ποτάμια
χύνονται στη θάλασσα"
σου απαντώ


***
ο πίνακας είναι του Giorgio De Chirico

Το ποίημα του Cesare

Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω
- αν επιτρέπεται:
οι ποιητές στα ποιήματά τους
κρύβουν μια λέξη
που είναι το παράθυρο
από το οποίο δραπετεύουν
όταν το ποίημα τελειώνει
(οι περισσότεροι την παίρνουν μαζί τους
και τη χρησιμοποιούν ξανά
στο επόμενο ποίημα)
Ακόμη κι αν κάποιος έμπειρος
αναγνώστης
υποψιάζεται ποια μπορεί να είναι η λέξη
ούτε ποτέ θα είναι σίγουρος
ούτε με κάποιο τρόπο θα επιβεβαιωθεί:
όταν ο ποιητής δραπετεύει από το ποίημα
οι λέξεις μένουν άδεια κουφάρια
-όλες, εκτός από μία (που υπεκφεύγει)

(εσείς διαβάζετε τα σάβανα της ποίησης)

***
ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Το ποίημα της Ευγενίας

 

Γιατί
καμιά φορά σκέφτομαι
πρέπει να σκοτώσεις κάποιον
για να βεβαιωθείς
πως ήταν ζωντανός
πρέπει να τον σβήσεις με γομολάστιχα
πληγώνοντας το χαρτί
που γράφει το όνομά του
Πρέπει να τον θυμηθείς
για να σιγουρευτείς πως υπάρχεις
Πρέπει να τον αγαπήσεις
αν θες πραγματικά να τον μισήσεις.

Τόσος κόπος
τόσες δολοφονίες
για να μην έχεις αμφιβολίες
Ας είναι.

***

Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Το ποίημα του Δήμου

Σπάζω τις λέξεις

Με θυμωμένο σφυρί
Τις αφήνω νεκρές στο τσιμέντο
Δεν θα μπορέσουν ξανά
Να υποσχεθούν οράματα
Να ζητήσουν συγχώρεση
Να απολογηθούν
Να εξηγήσουν
Να περιγράψουν
Να χαθούν σε φράσεις με πολλά νοήματα
Ή έστω ατρόμητες να αρνηθούν την υποχώρηση.

Τους κόβω τα χέρια να μην αγκαλιαστούν
Τους κόβω τα πόδια να μην ξεφύγουν
Τους κόβω τη γλώσσα και τη βάζω στο βάζο του σαλονιού
Τους βγάζω τα μάτια, τα πετώ στη θάλασσα σαν πετραδάκια.

Κι ύστερα τις χτίζω τη μια πάνω στην άλλη φτιάχνοντας πύργους χωρίς πολεμίστρες, τραγούδια για κωφούς και γκρεμούς γι' απελπισμένους.

***

η ζωγραφιά είναι του Νίκου Χουλιαρά

Παραλλαγή στο ποίημα της Κατερίνας (ποίημα του Γιάννη)

Παγωμένη μέρα
ακίνητα φαντάσματα
αγάλματα
που σε κοιτούν ενοχλημένα:

πώς μπορείς και περπατάς
ανάμεσά τους;

Γυμνά δέντρα
Δυστυχισμένοι σταθμοί
Δισταγμοί
που σαρώνουν τις βεβαιότητες:

Πώς μπορείς και ντύνεσαι
τα πολυκαιρισμένα σύννεφα;

Θυμάσαι το γαλάζιο δωμάτιο των παιδικών σου χρόνων;
Δεν έφυγες ποτέ.
Και ποτέ δεν θα γυρίσεις εκεί.

***

ο πίνακας είναι του Γιάννη Μόραλη

Για τον Φίλιππο Τσιμπόγλου

Υπάρχουν δύο τρόποι που λείπεις εδώ κι ένα χρόνο: δεν απαντάς στο τηλέφωνο, είναι ο ένας. Πάντα απαντούσες, ακόμη κι ανάμεσα σε μία συνάντηση, ή σε μια ξενάγηση: "θα σε πάρω μετά. Έχω μπλέξει". Αυτή η ξενάγηση στο άφατο πια, θα τραβήξει καιρό;

Ο δεύτερος τρόπος, είναι κάπως ο τρόπος που λείπεις σε όλους μας: δεν είσαι εδώ, δεν είσαι παρών, δεν επηρεάζεις τα πράγματα, δεν καθορίζεις τις δυναμικές, δεν επιβεβαιώνεις πώς όσα σχεδιάστηκαν, θα υλοποιηθούν.

Ο Φίλιππος Τσιμπόγλου - μπορώ πια να μιλάω σε τρίτο πρόσωπο εν τη απουσία σου - ήταν για τις βιβλιοθήκες της χώρας μας και την Εθνική της μια ψευδαίσθηση ό,τι όλα μπορούν να αλλάξουν, λίγο πριν ολότελα χαθούν. Ήταν μια κάποια ανωμαλία του συστήματος: θα σχεδιάσουμε κι ύστερα θα εκτελέσουμε, θα φέρουμε τις ανταγωνιστικές δυναμικές που μυρίστηκαν δόξα και χρήμα σε μια εποικοδομητική συνεργασία μεταξύ τους για να πετύχουμε επιτέλους το σκοπό μας. Στόχος μια καλά σχεδιασμένη, οικονομικά εξασφαλισμένη και στελεχιακά επαρκής άνθηση των βιβλιοθηκών στον τόπο και τον πολιτισμό που τις γέννησε. Σε ενέπνεε να σκεφτείς, σε έπειθε να τον εμπιστευθείς, ακόμη κι αν αμφισβητούσες τα κίνητρα και τις ορέξεις όσων τον εξέλεξαν και τον στήριξαν. Σε έπειθε να τον ακούσεις και να τον σεβαστείς, ακόμη κι αν διαφωνούσες μαζί του.

Ο θάνατός του πέρυσι, τέτοια μέρα,, ήρθε να δικαιώσει τις επιφυλάξεις μας. Ο πόλεμος των εκδοτών, η πολυετής διαμάχη της κυβερνώσας οικογένειας με το χορηγικό ίδρυμα, οι λεονταρισμοί και οι προσωπικές φιλοδοξίες συνεργατών και με κάθε τρόπο εμπλεκόμενων στη ζωή της Εθνικής Βιβλιοθήκης, η αμηχανία του κρατικού μηχανισμού σε στέρεους σχεδιασμούς και τα ποικίλα συμφέροντα των τρωκτικών υπερίσχυσαν. Νομίζω πως ο Φίλιππος το ήξερε τους τελευταίους μήνες της ζωής του πως όλα χάνονται - νομίζω πως αυτό τον οδήγησε στο θάνατο. Το Υπουργείο Παιδείας κρατούσε στα καζάνια του για μήνες το στρατηγικό σχέδιο της Εθνικής Βιβλιοθήκης για να το μαγειρέψει με τους κολλητούς και να το τεμαχίσει για τα λυκόρνια της διαπλοκής - όπως και έγινε μετά το θάνατό του. Οι μεγαλοεκδότες έστελναν διάπυρες επιστολές στα υπουργεία ζητώντας την κεφαλή του επί πίνακι. Νομίζω πως ο Φίλιππος έγινε άθελά του ενοχλητικός επιμένοντας να γίνουν όλα σωστά σχεδιασμένα και με ακέραιο τρόπο.

Σήμερα σπάμε την ηχηρή σιωπή των θεσμικών του πολιτισμού για τον άνθρωπο που πήρε στους ώμους του τα τελευταία χρόνια την πιο φιλόδοξη προοπτική επιτέλους η χώρα μας να αποκτήσει τις βιβλιοθήκες που έχει ανάγκη και της αξίζουν. Η Εθνική Βιβλιοθήκη οργανώνει εκθέσεις ζωγραφικής στους χώρους της, αλλά δεν οργάνωσε τίποτα για να μας πει σήμερα πως η παρακαταθήκη του Τσιμπόγλου θα μείνει σεβαστή και θα υλοποιηθεί. Στη μωροφιλοδοξία δεν χωρούν τέτοιες δύσκολες υποσχέσεις.

Εμείς φίλε, δεν σε ξεχνούμε. Αλλά θα ήθελα τώρα να είσαι εδώ και να τσακωθούμε για όλα αυτά....

#gia_ton_filippo_tsimpoglou

Το ποίημα της Κατερίνας

Που βλέπεις

κάτι παγωμένα πρωινά του χειμώνα

όσους δεν μπόρεσαν ποτέ

να κρυφτούν

και ποτέ να φανούν

να μένουν αναποφάσιστοι

να περπατούν

χωρίς ποτέ να φεύγουν

και ποτέ να έρχονται

στους άδειους δρόμους

των παλιών βιομηχανιών

των ποταμών που βρωμάνε

των αποθηκών των logistics

με τους νυσταγμένους φορτηγατζήδες

της νύχτας που ξεκολλά βίαια

των ονείρων που τελειώνουν απότομα

που βλέπεις

κάτι πρωινά πριν ξυπνήσει η πόλη

τα φαντάσματα

***
ο πίνακας είναι του Νίκου Χουλιαρά