Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Η αδύναμη δημοκρατία της Κύπρου

“…σ' αυτή τη χρονική συγκυρία, με τα πολλά προβλήματα και τις απειλές που αντιμετωπίζει η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν θα έπρεπε να εμπλακεί η Κύπρος…”

H υπουργός Συγκοινωνιών της Κύπρου Ερατώ Κοζάκου-Μαρκουλλή δήλωσε την Παρασκευή (28/05) στο ΡΙΚ ότι η Κυπριακή κυβέρνηση απαγόρευσε τον απόπλου σκαφών από κυπριακά λιμάνια, που θα επιχειρούσαν να σπάσουν τον ναυτικό αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας για να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια.

Απορία: Ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη υπηρετούνται (μόνο) από τους δυνατούς;

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

(Καλοκαιρινά) υλικά


Θα ήθελα να φέρω εδώ υλικά ζωής, με μυρωδιές και γεύσεις παιδικότητας, που δεν ολοκληρώνεται βέβαια όταν ενηλικιώνεσαι…

Μπορώ να φτιάξω ένα πίνακα τέτοιο, να τον κρεμάσω στο σαλόνι αυτών των ημερών, για να μην ξεχνιέμαι στην οργή και τη θλίψη, για να παίρνω ανάσα.

Να, υλικά:
- Η μυρωδιά του πεύκου
- Μια πρωινή βουτιά στη θάλασσα
- Ένα πρωινό στην Ξερολυθιά στα Λουτρά της Κύθνου
- Αγκινάρες αλα πολίτα σε μια αυλή στα Πατήσια
- Αιώνες… ανάγνωσης βιβλίων (Λουντέμης, Στάινμπεκ, οι Ρώσοι, Χουλιαράς, οι ποιητές….)
- Τσαλακωμένα σεντόνια σε φοιτητικό σπίτι
- Παιχνίδι με τα χώματα ποτίζοντας το περιβόλι
- Η μυρωδιά του κυπαρισσιού (έχω ξαναπεί γι’ αυτό)
- Ένα ποίημα του Ελύτη στο κάστρο της Μύρινας
- Η πράσινη ζακέτα της γιαγιάς της Βούλας
- Γιασεμιά και νυχτολούλουδα
- Ασπρόμαυρες φωτογραφίες
- Κρυφτό, τζαμί, πόλεμος
- Trainspotting με τον Κωνσταντίνο τα απογεύματα
- Οι βιβλιοθήκες που δούλεψα
- Το τσιγάρο
- Ο Ακροκόρινθος, ο Μυστράς, η Μονεμβάσια – το χαμόγελο μιας μικρής Γερμανίδας: κάστρα με φανταστικούς πολεμιστές ακόμη
- Πετώντας σε όνειρα
- Ξυνοτύρι, ντομάτα, βρεγμένο παξιμάδι, λάδι και ρίγανη
- Τα καλοκαιρινά μεσημέρια
- Ο Μάρκος και η Άννα
- Βόλτες με το μηχανάκι
- Ο Ορχομενός Αρκαδίας, το Βαθύ Λακωνίας, η Βερβερόντα
- Θέατρο στην Επίδαυρο
- Η Έκθεση Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως
- Η Αλεξάνδρεια
- Ο μπούφος και τα τριζόνια τις νύχτες
- Η φεγγαράδα στο Σαρωνικό
- Η Μυλοκοπή
- Τα βερίκοκα, τα σύκα, τα πετροκέρασα, τα φραγκόσυκα
- Παγωτό ξυλάκι
- ……………..

***************************
ο πίνακας είναι του ζωγράφου Νίκου Αγγελίδη.

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Μια βιβλιοθήκη στο αρχιπέλαγος Γκούλαγκ

Το Γκούλαγκ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι, τόσο της σοβιετικής, όσο και της ρωσικής ιστορίας. Ωστόσο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν αναπτύχθηκαν μόνο στην ΕΣΣΔ τον 20ο αιώνα…

Το πρώτο Γκούλαγκ της σοβιετικής εποχής είχε έδρα ένα παλιό μοναστήρι που πρωτοχτίστηκε το 15ο αιώνα, στο Σολοβέτσκι, σε ένα σύμπλεγμα νησιών της Λευκής Θάλασσας- γνωστό σε εμάς ως «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» από τον Αλεξάντερ Σολζενίτσιν.

Σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης τα πρώτα «ήπια» χρόνια του σοβιετικού «σωφρονισμού» (-1929) και πριν ένας τρομερός κρατούμενος (ο Φρένκελ) το μετατρέψει σε «πρότυπο» στρατόπεδο εργασίας, αναπτύχθηκε από τους πάμπολλους πολιτικούς κρατούμενους (αριστερούς και δεξιούς σοσιαλεπαναστάτες, αναρχικούς, σοσιαλιστές κ.α.) μία δανειστική βιβλιοθήκη με 30.000 τόμους βιβλία. Στην προσπάθειά τους να οργανώσουν τη ζωή τους στις άθλιες συνθήκες κράτησης οι πολιτικοί κρατούμενοι οργάνωσαν επίσης θιάσους, παρουσίασαν όπερες, έφτιαξαν μουσείο αφιερωμένο στην τοπική χλωρίδα και πανίδα και από το παλιό λιθογραφείο των μοναχών εξέδωσαν περιοδικά και εφημερίδες.

Οι «εχθροί του λαού» την περίοδο της σταλινικής ηγεσίας εργάστηκαν σε περίπου 476 συμπλέγματα στρατοπέδων (και στις χιλιάδες των μονάδων τους) σε όλη τη Σοβιετική Ένωση αποτελώντας έναν εξαιρετικά μεγάλο στρατό αναγκαστικής και φθηνής εργασίας σε ορυχεία, δάση, δημόσια έργα,, εργοστάσια, σιδηροδρόμους και λιμάνια.

Την πληροφορία για τη βιβλιοθήκη του Σολοβέτσκι την αλίευσα από το Βιβλίο της Anne Apllebaum «Γκουλάγκ: η αληθινή ιστορία» (Ιωλκός, 2009). Σκέφτομαι αυτό: πόση ανάγκη γνώσης και σκέψης κάλυπτε η δημιουργία της στις άθλιες συνθήκες του παγωμένου στρατοπέδου των πολιτικών κρατούμενων, πώς δημιουργήθηκε από τα βιβλία που ο καθένας μπορούσε να φέρνει εκεί, με πόση λαχτάρα ρουφούσαν οι έγκλειστοι το ανθρώπινο πνεύμα.

Όχι. Θα αποφύγω να πω για τις ελληνικές φυλακές και τις ανύπαρκτες βιβλιοθήκες τους. Παρά το φιλότιμο και τον εθελοντισμό κάποιων λίγων.

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Βαπόρι στολισμένο

... χρόνους μας ταξιδεύει, δεν βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε...
*******
Χρόνια πολλά γιε μου

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Οι διαδηλώσεις δεν αλλάζουν τον κόσμο. Αλλάζουν εμάς

Πιστεύω πως πρέπει να μιλήσω για τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα αυτόν τον καιρό, να δώσω το στίγμα της οργής μου, να ξεκαθαρίσω το δικό μου μήνυμα.

Ο φόβος για το αύριο, τις δουλειές, τους μισθούς, τα χρέη, τις συντάξεις κλείνει μυαλά και ανοίγει στόματα χωρίς αμφιβολία. Οι γέροι από την άλλη πλευρά έχουν τελείως ξεμωραθεί τον τελευταίο καιρό. Ο Καρατζαφύρερ τους δηλητηρίασε για τα καλά. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν γίνει μικρά πεδία φανατισμένων μαχών με θαρραλέες ρατσιστικές κορώνες.

Όμως τα μυαλά έχουν κλείσει χρόνια τώρα. Γι’ αυτό δεν ξέρω αν έχει νόημα να μιλήσω. Βρίσκω κείμενα και σκέψεις και ανθρώπους και καμαρώνω το θάρρος τους, την πίστη σε ένα δίκαιο αύριο. Όμως οι περισσότεροι κρύβονται. Παίζουν πάλι το ρόλο του αόρατου: δεν μιλούν, δεν σκέφτονται, δεν αλλάζουν.

Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις ξέρετε δεν είναι τίποτε τρομερό. Δεν αλλάζει τον κόσμο. Αλλάζει εμάς. Ξέρετε εκεί είμαστε όλοι μαζί. Είμαστε ένα μεγάλο Ένα: ο λαός. Έχετε συνηθίσει τις αναθέσεις το ξέρω: ένας να με κυβερνά, ένας να πληρώνει για μένα, ένας να συνδικαλίζεται, ένας να δουλεύει κ.ο.κ. Εκεί, στο δρόμο είμαστε όλοι μαζί εμείς και τα χαμένα δικαιώματά μας, εμείς και οι υποχρεώσεις μας στο καλύτερο αύριο, εμείς και οι αναθέσεις στον εαυτό μας.

Ακόμα και αν δεν σας αφορά αυτό το μοντέλο ζωής- το συλλογικό, εγώ θα είμαι εκεί, και κάμποσοι άλλοι.

Τελικά παραλίγο να μην σας πω για την οργή μου. Να, θυμώνω που πάλι θα κάτσετε στον καναπέ την ερχόμενη Πέμπτη στη Γενική Απεργία.

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Από το χάρτη...


Το μαύρο τριαντάφυλλο περπατάει τώρα στους δρόμους. Ορθό στο μαύρο μίσχο του λυγερό, σφιχτό, περήφανο, κόκκινο, μαύρο. Αποφεύγει ακατάδεχτα ένα πλήθος διαβάτες. Έρχεται να σε βρει. Κι εσύ κοιμάσαι
*******
ΓΙΑΤΙ κοιμάσαι;
-----------------------------------------------------
Είχα ανάγκη ένα ποίημα. Συγχωρέστε με. Είναι από το "Χάρτη" (Δ΄) του Τάκη Σινόπουλου. Το χαρακτικό είναι της Βάσως Κατράκη

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Η σκυταλοδρομία της ειρωνίας











Όποτε προσπάθησε η Ελλάδα να συζητηθεί διεθνώς, ποτέ νομίζω δεν είχε καταφέρει όσα τώρα με την πολιτική χρεωκοπία της και την οικονομική κατάρρευσή της. Κυριολεκτικά όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί μας. Πολλές φορές τα διεθνή ΜΜΕ στις γελοιογραφίες τους αναπαράγουν τα κλασικά τουριστικά στερεότυπα, συχνά είναι καίρια τα σχόλιά τους, σχεδόν ποτέ η γελοιογραφία δεν προκαλεί γέλιο. Είναι πικρή και αποπνέει ανησυχία.
Πήρα την ιδέα από τον Τσαλαπετεινό

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Όχι στο όνομα των αγώνων μας – Όχι στο όνομά μας

ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΑΓΏΝΩΝ ΜΑΣ! ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ!
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΘΩΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η 5η Μαϊου θα μείνει στην ιστορία, αφ’ ενός ως η μέρα μιας απ’ τις μεγαλύτερες και πιο οργισμένες απεργιακές διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης, και, αφ’ετέρου, ως η μέρα που ο εμπρησμός μιας τράπεζας κόστισε τη ζωή τριών αθώων ανθρώπων.

Βρεθήκαμε στη διαδήλωση της 5ης Μαϊου και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να φύγει το ΔΝΤ και να αποσυρθούν τα αντικοινωνικά μέτρα της κυβέρνσης. Όμως δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε καμία απολύτως σχέση με τους αυτουργούς αυτής της δολοφονικής ενέργειας. Και για όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις, ούτε αυτοί θέλουν να έχουν σχέση με το μαζικό και οργανωμένο κίνημα, το οποίο πολλές φορές έχει πέσει θύμα της φυσικής βίας και εξουσιομανίας τους.

Όχι στο όνομά μας!

Γνωρίζουμε καλά ότι η κυβέρνηση, οι υποστηρικτές της (από τα ΜΜΕ ως την ακροδεξιά), καθώς και ανερχόμενοι επιχειρηματίες-Σωτήρες, όπως ο ιδιοκτήτης της τράπεζας, σκέφτονται πιο ψυχρά από εμάς: αυτό αποδεικνύουν οι δηλώσεις τους, με τις οποίες προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τους 250.000 διαδηλωτές ως περίπου συναυτουργούς.

Γνωρίζουμε ότι η διεύθυνση της τράπεζας φέρει ευθύνες για το θάνατο των τριών εργαζομένων, τόσο γιατί τους υποχρέωσε να δουλεύουν την ημέρα της απεργίας, όσο και γιατί δεν φρόντισε, όπως καταγγέλλουν συνάδελφοί τους, για τα στοιχειώδη μέτρα πυρασφάλειας.

Γνωρίζουμε ότι η δολοφονική ενέργεια που κόστισε τη ζωή τριών ανθρώπων, θα χρησιμοποιηθεί για να νομιμοποιηθούν μέσα στην κοινωνία τα πιο αντικοινωνικά μέτρα που λήφθηκαν ποτέ από ελληνική κυβέρνηση μετά το 1974.
Τίποτα, όμως, απ’όλα τα παραπάνω δεν αρκεί για να μετριάσει τη θλίψη μας για την απώλεια και την οργή μας για τη δολοφονική ενέργεια εναντίον των τριών εργαζόμενων. Δεν μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη κοινωνία, ούτε με τυφλές εγκληματικές ενέργειες, ούτε αν αυτοί που αγωνίζονται δεν έχουν χώρο και χρόνο να πενθούν στο όνομα του αγώνα.

Την Τρίτη 11 Μαϊου, στις 7μμ, ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα των πρωτοβάθμιων σωμματείων. Συγκεντρωνόμαστε στο σημείο της δολοφονίας για να διαμαρτυρηθούμε για το χαμό των τριών συμπολιτών μας. Ας είμαστε όλες και όλοι εκεί μ’ένα κερί, με ένα πλακάτ ή ένα πανώ ή απλώς με τη θλίψη και το θυμό μας. Στη συνέχεια πορευόμαστε προς την Βουλή.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ο Τύπος της Κρίσης και η Κρίση του Τύπου



«…Είναι φυσικό - ναι, φυσικό- τώρα «να πληρώσουμε». Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, σωστό είναι να σφίξουμε πια το ζωνάρι και να προσπαθήσουμε να ορθοποδήσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να «πονέσουμε», αλλά με αισιοδοξία!...»
Ριχάρδος Σωμερίτης, Δουλειά και κουράγιο, Βήμα 25/4/2010

«… Αν επικρατήσει η πολιτική των δρόμων και των συγκρούσεων, το σενάριο της κερδοσκοπίας θα ευνοηθεί και πάλι… Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι συζητήσεις και αυξάνονται οι διεργασίες στους κύκλους των διανοουμένων, των αστών πολιτικών, αλλά και της νεολαίας…»
Αντώνης Καρακούσης, Ζητείται εθνική κινητοποίηση, Βήμα 25/4/2010

Με ενοχλεί αυτή η δημοσιογραφία. Τη θεωρώ επικίνδυνη. Για τη δημοκρατία και την πνευματική μας αξιοπρέπεια. Δεν είναι μόνο ότι διαφωνώ με το περιεχόμενο αυτών που λέγονται: εδώ ας πούμε, καθόλου φυσικό δεν είναι να «πληρώσω» (με ή χωρίς εισαγωγικά). Δεν μπορώ εγώ και η οικογένειά μου να «πονέσω» (με ή χωρίς εισαγωγικά) με αισιοδοξία, γιατί άνεργος δεν θρέφω όχι μόνο την ελπίδα μου, αλλά ούτε το κορμί μου. Θα ευνοηθεί λέει ο Καρακούσης η κερδοσκοπία αν βγω στο δρόμο, με λίγα λόγια θα γίνω συνένοχος στην κρίση. Σαν να οδήγησα εγώ την κρίση εκεί όταν έβγαινα στο δρόμο πριν αυτή εμφανιστεί. Σαν να είμαι εγώ ο δημιουργός της αγωνιζόμενος για επαγγελματικά δικαιώματα και βελτίωση των κοινωνικών παροχών απεργώντας και διαδηλώνοντας. Ο ρόλος μου τώρα είναι ανύπαρκτος επομένως. Πρέπει λοιπόν να κάτσω σιωπηλός καταναλώνοντας όσα μου γράφει η εθνική κατήχηση των συγκροτημάτων του τύπου για να διευκολύνω τη σωτηρία της χώρας.

Το κύριο με το οποίο διαφωνώ σε αυτές τις αράδες και πολλές άλλες που μας βομβαρδίζουν αυτό τον καιρό, είναι η αστοιχείωτη, αναπόδεικτη, φανατισμένη, απροβλημάτιστη προπαγάνδα που ασκείται για να υπηρετήσει τους μηχανισμούς που παίρνουν τις αποφάσεις, οι οποίοι δεν έχουν βέβαια τη νόμιμη άδεια από το εκλογικό σώμα γι’ αυτές. Η δημιουργία ενός μεσιανικού κλίματος και η λογική ότι πρέπει να πληρώσουμε φριχτά για τα αμαρτήματά μας και θυσιαζόμενοι να σωθούμε είναι παντελώς αναξιοπρεπής και παράλογη.

Πρέπει νομίζω να καταλάβουμε κάτι. Όταν επιτρέπαμε να υπάρχουν χρόνια τώρα εργαζόμενοι χωρίς δώρα, 13ους, 14ους μισθούς, χωρίς ασφάλιση και δεν υποστηρίζαμε τους δικούς τους αγώνες ενεργά, έπρεπε να περιμένουμε ότι θα έρθει εύλογα η στιγμή να χάσουμε όλοι αυτά τα κεκτημένα μας. Όσο επιτρέπουμε στην αντιδραστική προπαγάνδα των δημοσιογράφων να μας υποδεικνύει απροκάλυπτα τις αρμόζουσες συμπεριφορές, θα πρέπει να περιμένουμε εύλογα την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την αντικατάσταση της ελεύθερης βούλησης από κέντρα αποφάσεων.

Η δημοκρατία πρέπει να γίνεται πιο δυνατή στην κρίση. Όχι να καταλύεται. Τη δημοκρατία τη στηρίζουν οι πολίτες, όχι ο τύπος.