Όχι. Δεν γράφω. Δεν αντιγράφω. Δεν μπορώ να συλλογιστώ. Γιατί είδα τα κεριά στις πλάκες. Μια Κυριακή στις εργατικές στο Περιστέρι. Μια Κυριακή λίγο πριν μπω στο μετρό για τη δουλειά. Άργησα να μπω στο μετρό και κάθισα σε ένα παγκάκι. Κοίταζα τους ανθρώπους που σταυροκοπιότανε. Είχε παιδιά; σκυλιά; αναρωτιόντουσαν. Γαμώ τη παναγία σας, έβριζαν. Ο παπάς κούναε το κεφάλι. Αγανάκτησα. Γιατί ρε; Όχι.
Έξω απ΄ το σουπερμάρκετ. Μάνα ζητάει όχι ελεημοσύνη, μισό κιλό ρύζι να φτιάξει στα παιδιά της, αν μου περισσεύει. Βγαίνοντας άλλη, συνομήλικη με τη μάνα μου θα ΄ταν , έτρεμε απλώνοντας δειλά ένα ποτήρι. Γύρισα σπίτι, είδα το φαΐ στο τραπέζι. Κόμπος στο λαιμό.
Απότιστο πάλι το γεράνι παρά τα προκλητικά του κόκκινα αρνήθηκες θεέ μου να το σπλαχνιστείς να στείλεις μια βροχή αφειδώλευτη ή να πληρώσεις το λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ τώρα που βάναυσα οι άνεργοι με ενέταξαν στο μισθολόγιο τους.
Τα έργα στον Αχελώο απέχουν παρασάγγας από το μπαλκόνι μου.
6 σχόλια:
Όχι.
Δεν γράφω.
Δεν αντιγράφω.
Δεν μπορώ να συλλογιστώ.
Γιατί είδα τα κεριά στις πλάκες.
Μια Κυριακή στις εργατικές στο Περιστέρι.
Μια Κυριακή λίγο πριν μπω στο μετρό για τη δουλειά.
Άργησα να μπω στο μετρό και κάθισα σε ένα παγκάκι.
Κοίταζα τους ανθρώπους που σταυροκοπιότανε.
Είχε παιδιά; σκυλιά; αναρωτιόντουσαν.
Γαμώ τη παναγία σας, έβριζαν.
Ο παπάς κούναε το κεφάλι.
Αγανάκτησα.
Γιατί ρε;
Όχι.
Εργατικές Πολυκατοικίες Περιστερίου, καλοκαίρι 2012
Έξω απ΄ το σουπερμάρκετ.
Μάνα ζητάει όχι ελεημοσύνη,
μισό κιλό ρύζι να φτιάξει στα παιδιά της, αν μου περισσεύει.
Βγαίνοντας άλλη,
συνομήλικη με τη μάνα μου θα ΄ταν ,
έτρεμε απλώνοντας δειλά ένα ποτήρι.
Γύρισα σπίτι, είδα το φαΐ στο τραπέζι.
Κόμπος στο λαιμό.
Ελευσίνα σήμερα
Απότιστο πάλι το γεράνι
παρά τα προκλητικά του κόκκινα
αρνήθηκες θεέ μου να το σπλαχνιστείς
να στείλεις μια βροχή
αφειδώλευτη
ή να πληρώσεις
το λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ
τώρα που βάναυσα οι άνεργοι
με ενέταξαν στο μισθολόγιο τους.
Τα έργα στον Αχελώο
απέχουν παρασάγγας
από το μπαλκόνι μου.
πήγα για καφέ με τη Μαρία
ήτανε δύσκολη η κουβέντα
με τόσους που πλησίαζαν
το τραπέζι μας
όχι τόσο που μας εμπόδιζαν
με τα λόγια
όσο που κρατούσα το κεφάλι
χαμηλά
συνέχεια
αδύνατον να τους κοιτώ στα μάτια
πια
Οχι άλλος πόνος!
Ως πότε;...
Σας ευχαριστώ όλους. Πολύ...
Δημοσίευση σχολίου