Τα τοπία της μνήμης μου είναι κλειστά δωμάτια. Το γύρισμα του κλειδιού κάθε φορά που τα επισκέπτομαι, είναι μια πράξη βίας. Που απελευθερώνει μια κραυγή. Τα τοπία της μνήμης μου είναι η κραυγή που απελευθερώνεται όταν την επισκέπτομαι.
Κάποτε τα δωμάτια θα αδειάσουν και τότε εγώ θα πάρω τη θέση της.
2 σχόλια:
Είτε κλειδώνεις είτε ξεκλειδώνεις, σιωπή...
την κραυγή την ακούει ο καθένας μονάχος του.
"Όλα καλά" φίλε Γιώργο..
και να ξέρεις, δεν φοβάμαι να μην αργήσω στη δουλειά...
Καλημέρα!(..και είναι!)
Καλημέρα Ντίνα. Καλή εβδομάδα.
υγ; Το ξέρω...
Δημοσίευση σχολίου