Η αρχαία βερικοκιά

αφιερωμένο στην Agrampelli

[Στο πατρικό μου σπίτι υπάρχει μια αρχαία βερικοκιά – είναι σίγουρα πάνω από 40 χρόνων, φυτεύτηκε πριν γεννηθώ εγώ –κι εγώ γίνομαι αρχαίος. Η βερικοκιά είναι η τελευταία που μένει ζωντανή, υπήρχαν κι άλλες. «Ζωντανή» υπό την έννοια πως ανθίζει, βγάζει φύλλα και καρπίζει ακόμη. Για κάμποσα χρόνια, όλη την παιδική μου ηλικία – η παιδική ηλικία κρατάει πολλά χρόνια στην πραγματικότητα και στη μνήμη (η μνήμη δεν είναι πραγματικότητα;) – τα βερίκοκα είχαν αυτή τη μοναδική γεύση και το έντονο άρωμα, κάθε δαγκωνιά ήταν μια καλοκαιρινή έκρηξη, το βελούδινο χνούδι του βερίκοκου μόνο στο στήθος μιας κοπέλας το συνάντησα έκτοτε. Αφού έφυγα από ‘κει, δεν βρήκα κάπου αλλού τον καρπό αυτό– θα πείτε πως ίσως να πρόκειται για μια ποικιλία που δεν υπάρχει πια, κι ο αδερφός μου, που είναι γεωπόνος, θα συμφωνούσε μαζί σας. Κάθε χρόνο, όπου βρίσκω βερίκοκα, αγοράζω την ανάμνησή τους, όμως δεν έχουν ούτε την ίδια γεύση, ούτε το ίδιο άρωμα (για την υφή είπαμε πριν). Η βερικοκιά στο χτήμα βγάζει βέβαια ακόμη λίγα βερίκοκα, αλλά σπάνια προλαβαίνω κανένα από τις καρακάξες. Φέτος για κάποιον παράδοξο λόγο πρόλαβα κι έφαγα ωστόσο. Νομίζω πως οι καρακάξες έκαναν μια εξαίρεση και με άφησαν να τα γευτώ. Ίσως να το ήξεραν πως ειδικά φέτος το είχα ανάγκη. Έφαγα με βουλιμία ακόμη και τα άγουρα βερίκοκα, όπως έκανα μικρός που βιαζόμουν και δεν περίμενα να ωριμάσουν.]

Στο πατρικό μου σπίτι υπάρχει μια αρχαία βερικοκιά που καμιά φορά μου επιτρέπει να γεύομαι τους καρπούς της παιδικής μου ηλικίας.