Κάθονταν στην τελευταία σειρά καθισμάτων του αστικού λεωφορείου. Εκείνος είχε απλώσει το δεξί του χέρι και την είχε αγκαλιάσει από πίσω, είχε σκύψει προς το μέρος της και κάτι της έλεγε. Τον έβλεπα από το αυτοκίνητο που ακολουθούσε για αρκετή ώρα κι ήταν σαν μια κινηματογραφική οθόνη που κάπως πρόβαλλε μια ιδιωτική στιγμή. Μέχρι που το λεωφορείο ανέπτυξε ταχύτητα και χάθηκε στην ανηφόρα της μέρας.
Μέσα στο παλιό, κόκκινο μίνι κούπερ: ο μπαμπάς οδηγάει, δίπλα του κάθεται η μαμά και πίσω δυο γιοι. Το αυτοκίνητο ασφυκτιά σαν ένα γέλιο έτοιμο να εκραγεί. Είναι νωρίς το πρωί. Προφανώς πάνε τα παιδιά τελευταία μέρα στο σχολείο πριν το καλοκαίρι.
Σκέφτομαι πως κάτι συμβαίνει – δεν ξέρω τι – και κάποιες στιγμές η ψυχή μου αιχμαλωτίζεται σε κάποια κοινότοπα στιγμιότυπα της ζωής που εύκολα περνάνε και χάνονται. Και είναι παράδοξο πόση ευτυχία με πλημμυρίζουν αδιάφορα στην υπόλοιπη τοξικότητα των ανθρώπινων σχέσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου