Μια φορά, κατεβαίνοντας από το στήθος της ζυγώσαμε στον
αφαλό της. Εδώ είναι η πύλη του κάτω κόσμου μου είπε. Θες να τον δεις; Έγνευσα ναι. Μπήκαμε προσεκτικά. Ήταν γεμάτος λουλούδια που χάιδευαν το ένα το άλλο κι
ύστερα με αθόρυβες εκρήξεις σκορπούσαν στον αέρα. Η ώρα πέρασε, νύχτωσε στον κάτω κόσμο και γυρίσαμε,
ανεβήκαμε τον αφαλό της και πήραμε το δρόμο για το δάσος ανάμεσα στα πόδια της.
Όταν με είδε μου είπε πώς έγινες έτσι; Είσαι γεμάτος πέταλα και γύρη κι ύστερα άπλωσε
το χέρι της να με καθαρίσει και στο άγγιγμά της έγινε έκρηξη και σκόρπισα αθόρυβα
στον αέρα.
***
ο πίνακας είναι του Max Beckmann
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου