Μια μέρα μια μηχανή ζωντάνεψε: άνοιξε τα μάτια της, άνοιξε το στόμα της κι άρχισε να μιλά στα δέντρα και στα πουλιά. Κι όπως ήταν φυσικό, αρνήθηκε να συνεχίσει τη δουλειά της. Οι άνθρωποι στην αρχή παραξενεύτηκαν με τα πείσματα της μηχανής, ύστερα θύμωσαν με την επιμονή της και την έδιωξαν. Γρήγορα βρέθηκε ένας άνθρωπος να δουλεύει στο πόστο της, κι όλα διορθώθηκαν. Όλα διορθώνονται – μόνο τα λάθη δεν διορθώνονται. Και τότε ξεκίνησε για τη μηχανή ένα μακρύ ταξίδι στην αλητεία: άντρες, ποτά, θάλασσες, δρόμοι, ποιήματα και μάχες σώμα με σώμα. Κάποιοι είπαν πως πέθανε κάποια στιγμή στη Λατινική Αμερική μετά από χρόνια στην αγκαλιά δυο ινδιάνων και πως είναι θαμμένη σε μια μάντρα με παλιές μηχανές που έχει ένας Έλληνας μετανάστης εκεί. Και πως πάνω απ' τον τάφο της μιλούν συχνά τα δέντρα και κελαηδούν τα πουλιά.
***
Ο πίνακας είναι του Max Pechstein
3 σχόλια:
Έχεις διαβάσει Γκαλεάνο Γιώργο; Όχι τόσο χαϊκού, τελικά πιότερο Γκαλεάνο μου θυμίζουν οι μικρές παράξενες ιστορίες σου! Συνέχισε κι εμείς απολαμβάνουμε...
Ναι. Το "οι λέξεις ταξιδεύουν". Το μισό (κάτι έγινε και το διέκοψα). Πέρυσι. Το άρχισα γιατί με ενδιέφερε η φόρμα των ιστοριών του. Πάντως, αν υπάρχει κάποια συγγένεια με κάποιον, αυτό που συχνά ανακαλώ όταν γράφω είναι η γραφή του Νίκου Χουλιαρά και του Χιόνη (πεζά και ποιήματα). Όλα πάντως ξεκίνησαν όταν σταμάτησα να λέω στη Στελλίτσα αυτοσχέδια παραμύθια...
Κι ο Γκινιάπετρας ο Μαξ έσπευσε να ζωγραφίσει μιαν Ωριά μπας και τον παρηγορήσει τον άνθρωπο που τον εβάνανε να κάμει τη δουλειά της μηχανής, μα κείνη του γύρισε τη τελευταία στιγμή μπρούμητα κι όσο κι αν πείσμωνε η γάτα να την ορμηνεύει στοργικά για το αντίθετο, αποκοιμήθηκε.
Δημοσίευση σχολίου