Είναι κάτι μέρες που μοιάζουν με ασπρόμαυρη ταινία του βωβού κινηματογράφου. Οι άνθρωποι τρέχουν, οι σκιές αποχωρίζονται το φως και ανεξαρτητοποιούνται, το πρόσωπο του ήρωα μεγαλώνει και αλλάζει όπως η καταιγίδα που πλησιάζει ή η θάλασσα που ανταριάζει. Περπατάς στην Αθήνα. Στην οδό Αριστοφάνους ένας άντρας πλησιάζει τα κάγκελα των σπιτιών και τους ψιθυρίζει. Αναρωτιέσαι ποιο μυστικό κρατούνε πια εχέμυθα τα κάγκελα αυτής της πόλης. Στρίβεις στην Ευριπίδου, λίγο πιο πάνω γίνεται διανομή τροφίμων. Βλέπεις τα πρόσωπα που στέκουν περιμένοντας να έρθει η σειρά τους και γύρω τους ανθρώπους, τους υπόλοιπους, που διασταυρώνονται βιαστικοί. Λες πως οι άνθρωποι που περιμένουν και που χρειάζονται θα έπρεπε να κινούνται γρήγορα και οι άνθρωποι που βιάζονται να πάνε στις δουλειές τους θα έπρεπε να στέκουν ακίνητοι μέχρι η βιασύνη τους να τελειώσει. Έτσι θα έπρεπε να είναι οι φυσικοί και οι κοινωνικοί νόμοι. Βγήκες σήμερα γυμνός πάλι στους δρόμους της πόλης και περπατάς, στη σκηνή του κόσμου σου παίζονται τα ίδια έργα κι εσύ είσαι ο μόνος θεατής αυτής της παράστασης.
Μια γριά στην Πανεπιστημίου τσακώνεται με ένα σκύλο. Εκείνος της απαντά γαβγίζοντας. Ένας ζητιάνος χαμογελά κι εγώ δεν είμαι ζωγράφος – θα ήθελα να είμαι ζωγράφος. Μόνο φωτογραφίζω πράγματα μες στο μυαλό μου που είναι παράξενα, που αν και συμβαίνουν εδώ και τώρα, δεν είναι του κόσμου ετούτου. Περισσότερο τα λες σκιές ενός άλλου κόσμου. Περάσματα φαντασμάτων από καθρέφτες πεταμένους στο πεζοδρόμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου