Το 1963 ο Σαίξπηρ εκδόθηκε από τις "Εκδόσεις Αισθηματικών Έργων" (...), αφού ο Άμλετ και ο Οθέλλος, όπως όλοι ξέρουν, είναι κατεξοχήν... ερωτικά δράματα, σε διασκευή του ποιητή Βασίλη Λιάσκα (που αυτοκτόνησε το 1982). Οι διασκευές για κάποιο λόγο "εκσυγχρονίζουν" ή "απλοποιούν" τα κείμενα των συγγραφέων, γι' αυτό τις αγαπούν πολλοί Έλληνες εκδότες, είτε με το πρόσχημα της λαϊκότητας, είτε με το άλλο της διασκευής για παιδιά, ακόμη και σήμερα. Από τους σημερινούς που ακρωτηριάζουν λογοτεχνικά κείμενα για να τα χωρέσουν σε παιδικά ρουχαλάκια είναι οι εκδόσεις Παπαδόπουλου, ο Μίνωας, η Άγκυρα και άλλοι. Από το λογοτεχνικό κείμενο σε αυτές τις περιπτώσεις μένει μόνο η αφήγηση μιας περιπέτειας, το έργο μετατρέπεται σε μια εύπεπτη ιστορία που καταπίνεται αμάσητη από πνευματικά νήπια που δεν θα ξαναπιάσουν το έργο στην αρχική του μορφή, αφού "την ιστορία την ξέρουν". Η ανάγνωση από περιπέτεια στα αχαρτογράφητα μέρη της ανθρώπινης νόησης, από άσκηση στα πεδία των μαχών της γλώσσας και της έκφρασης, γίνεται πια σύντομη διασκέδαση μικρού σχήματος. Ελάχιστοι σήμερα έχουν διαβάσει ας πούμε στην πραγματική τους έκταση τους Άθλιους του Ουγκώ, τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες ή το Μόμπυ Ντικ του Μέλβιλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου