Στον τόπο που γεννήθηκα υπήρχε ένα τροχείο παιδικών ονείρων. Το ‘χε ένας άνθρωπος παλαιικός. Πολλοί τον ήξεραν ως κυρ Νίκο Μακαρούτσο. Με τις χαβάγιες του και τις καντάδες στα δροσερά κορίτσια μιας βραδιάς που ξημέρωσε πριν από χρόνια. Τα χοντρά του χέρια θα αμφέβαλες πώς φτιάχνουν τέτοια χαριτωμένα δίστιχα και τραγούδια, μουσικές αμετάκλητα χαμένες.
Γυρνώ συχνά κι αναζητώ τη γελαστή και ευγενική μορφή του. Δεν ξέρω αν είναι που ‘χει πεθάνει, όμως το τροχείο δεν υπάρχει πια. Κι ένα μαγαζί με ηλεκτρικές συσκευές βρίσκεται τώρα στη θέση του.
Γυρνώ συχνά κι αναζητώ τη γελαστή και ευγενική μορφή του. Δεν ξέρω αν είναι που ‘χει πεθάνει, όμως το τροχείο δεν υπάρχει πια. Κι ένα μαγαζί με ηλεκτρικές συσκευές βρίσκεται τώρα στη θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου