Είναι οικισμός του νομού Ευρυτανίας, 83 χιλιόμετρα ΒΔ του Καρπενησίου. Οι γεωγραφικές μου γνώσεις ομολογώ πως δεν επαρκούν ούτε για το στίγμα που έδωσα, όμως το κακό είναι μικρό, αφού το θέμα μας δεν είναι βέβαια η Γρανίτσα. Αλλά η «όμορφη Γρανίτσα», το καφενείο μιας γειτονιάς στη Μεγάλη μας Πόλη. Έχω την ευκαιρία να την παρακολουθώ καθημερινά, αφού στέκεται σιωπηλή δίπλα στη στάση του τρόλεϊ και στο δρόμο για το σούπερ μάρκετ και το ζαχαροπλαστείο. Με τους λιγοστούς πελάτες της, το καφετζή και τη γυναίκα που μοιάζει πάντα να φοράει τα ίδια ρούχα.
Όσοι άφησαν βουνά και λιμάνια για να ‘ρθουν στη Μεγάλη μας πόλη, ιδιαίτερα τα παλαιότερα χρόνια, έφεραν μαζί τους την ανάμνηση μιας χαμένης ομορφιάς και την τοποθέτησαν στους πολύβοους δρόμους, ανάμεσα στα στριμωγμένα σπίτια, για τους ανθρώπους που δεν χαιρετούν. Μάλιστα η ¨Όμορφη Γρανίτσα» ίσως να συγκέντρωνε «πατριώτες», υπηρετώντας την ανάγκη του αυτοπροσδιορισμού και της αναζήτησης δεσμών στην Πόλη όπου οι άνθρωποι δεν χαιρετούν.
Στα φωτισμένα με λάμπες φθορίου τραπέζια, στις φθαρμένες καρέκλες, πίσω από τα βρώμικα τζάμια η «Όμορφη Γρανίτσα» γερνάει, οι πελάτες της λιγοστεύουν, η ανάμνηση ξεθωριάζει, οι δεσμοί ίσως αντικαθίστανται. Μόνο η γυναίκα φοράει τα ίδια ρούχα σαν προτομή σε μια πλατεία στην όμορφη Γρανίτσα.
Η ελληνική επαρχία σου δίνει πολλές ευκαιρίες για αναχρονισμούς, πόσο μάλλον όταν σε αυτή επιστρέφεις ως επισκέπτης… Μία από αυτές είναι το μόνο ραδιόφωνο που κατά κανόνα μπορείς να ακούσεις, το Δεύτερο Πρόγραμμα. Στο ποπ σκυλολόι που κυριαρχεί, τα απαράλλαχτα απογεύματα του κρατικού ραδιοφώνου θαρρείς επαναλαμβάνονται 20 χρόνια μετά με τις ίδιες φωνές, τις ίδιες μουσικές και ίσως το ίδιο συναίσθημα (αυτό δικό σου).
