 |
| Νίκος Χουλιαράς |
Έχω ένα πορτοκαλί τετράδιο. Εκεί μέσα συγκροτούμαι σε σειρές λέξεων - στρατοπεδεύω στα λευκά του τοπία. Περιμένοντας.
***
Η Αλέκα μου είπε: "κοίτα πόσο γρήγορα ταξιδεύουν τα σύννεφα". Της απάντησα: "έχω καιρό να δω τον ουρανό" .
***
Τα blog είναι βέβαια άλλοτε ένα μικροσκόπιο, άλλοτε ένας μεγεθυντικός φακός, καμιά φορά είναι κυάλια. Με κάθε τρόπο είναι ένας μαγικός καθρέπτης, παραπλανητικός.
(βέβαια κάποιοι που και που τα φορούν σαν μονόκλ)
***
Αυτό το να συστηνόμαστε οι blogger με τα ιστολογικά μας ονόματα είναι σαν να ταυτίζουμε τον ηθοποιό με το ρόλο του. Δεν θα λέγαμε βέβαια τη Νένα Μεντή, ευτυχία, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Γι' αυτό, να ξεκαθαρίσουμε πως στην αληθινή μου ζωή φίλε όταν πίνω τσίπουρα, είμαι ο Γιώργος.
***
Όταν λέω όμορφη αυτή την πόλη εννοώ πως είναι η πόλη που μοιραζόμαστε (αναγκαστικά ίσως) τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τις εφορίες και τους τάφους της. Κι είναι ωραίο βέβαια να μοιράζεται κανείς.
***
Η Κική Δημουλά, σου είπα, είναι ο Τριβιζάς της ποίησης. Δεν υπερέβαλα.
***
Μου λείπουν πολύ οι Κατσιμιχαίοι αυτό τον καιρό. Γι' αυτό ακούω και ξανακούω το Bleibtreu Cafe "
"... Το παγωμένο γέλιο του
ακούω και φοβάμαι
το γέλιο του πολέμου
ακούω ξανά από παντού
Αχ! πόσο εύκολα ξεχνάμε
το έγκλημα φυσάει ξανά από παντού"
ακούω και φοβάμαι
το γέλιο του πολέμου
ακούω ξανά από παντού
Αχ! πόσο εύκολα ξεχνάμε
το έγκλημα φυσάει ξανά από παντού"
16 σχόλια:
Πορτοκαλί,ε; Εγώ μωβ.
Για τα μπλογκ συμφωνούμε.
Κι εμένα, Σταυρούλα, να το θυμάσαι και να το πεις και στον Κ.
Για τη Δημουλά συμφωνώ.
Νομίζω πως σ΄αυτό που ζούμε ταιριάζει το :
"Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα `χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα `χεις πληρώσει ακριβά.
Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νιώσεις,
θα είναι για σένα αργά."
Εμένα μ'αρέσει να διαβάζω βιβλιοθηκαριο και να τα πίνω με το Γιώργο, είναι συνδυασμός που κερδίζει;-) Όσο για τους Κατσιμιχαιους από την ώρα που διάβασα το ποστ γυρνάνε στο μυαλό μου ο Μάρκος και η Αννα...
Και το όνομά μας ένας ρόλος είναι. Το κοινωνικό μας προσωπείο. Ενίοτε, τα ψευδώνυμα μας αντιπροσωπεύουν περισσότερο. Βέβαια, αν με συναντήσεις στο δρόμο και με φωνάξεις σύννεφο δεν θα γυρίσω. Μάλλον. :)
Πόσο αγαπώ την Κική Δημουλά!
Οταν είχα πάρει το 'Ερεβος' βρήκα ένα ποίημα που το διάβαζα κι έκλαιγα.
Ελεγε για κάτι που τόσο πολύ με πονούσε.
Λες και με γνώριζε....
@Σταυρούλα:Πόσα θα είχαν να πουν οι Κατσιμιχαίοι αυτή την εποχή... όχι ότι δεν τα έχουν πει, αλλά χρειαζόμαστε την καλλιτεχνική μορφοποίηση αυτών που νοιώθουμε και σκεφτόμαστε τώρα, και νομίζω πως θα ήταν ιδανικοί.
@Polyanna: Εμένα που έχει αρχίσει να μου αρέσει να διαβάζω τσίπουρα τι να πω;
@Nefosis: Σύννεφο αλκοόλης θα σε φωνάζω :)
@serenata: Σεβαστή η ευαισθησία σου με τη Δημουλά (βρίσκει, θα βρει, σύμμαχο και το Χαμένο Επεισόδιο)- εγώ και η Σταυρούλα όπως καταλαβαίνεις δεν την έχουμε μες στην καρδιά μας την ποίησή της....
κάποιος με φώναξε Σεμπάστιαν...
μα ήταν ο βοριάς...
+bonus track: η προσωπική μου άποψη για τη Δημουλά
Όπως και κάθε καλλιτέχνης/δημιουργός που ενστερνίζεται από/τo κατεστημένο καταλήγει να πουλά εμπορικό προϊόν-σε καταναλωτική κοινωνία ζούμε-αυτοαπαξιώνεται. Παρόλα αυτά κάποια ποιήματά της στα οποία έχει σταλάξει κάτι από την ψυχή της-όχι την απωλεσθείσα-παραμένουν δυνατά.
@roubinakiM: Τι ωραία που συμπληρώνεις τις στάλες :). Τελικά δεν χωράει σε μία γραμμή η κρίση για έναν ποιητή. Θυμάμαι (αχνά) τις ενστάσεις του Αρανίτση στην παλιά καλή "Βιβλιοθήκη" της Ελευθεροτυπίας, στην παλιά "καλή" Ελευθεροτυπία. Σαφώς και έχει γράψει ωραία ποιήματα, αλλά...
Εμένα ό,τι και να λες τα ποιήματα της Δημουλά θα πηγαίνουν πάντα πακέτο με ένα κομμάτι της ενηλικίωσης μου. Και κρατιέμαι με το ζόρι να μην αρχίσω να σου πετάω στιχάκια εδώ μέσα και το κάνω το ποστ καλοκαιρινό. :ρ
Κατά τα λοιπά, είπαμε, ναι, είσαι ο Γιώργος, αλλά αφού πριν γνωρίσω εσένα γνώρισα τα κείμενά σου και αυτά μου δημιούργησαν την επιθυμία να σε γνωρίσω και από κοντά, είσαι και ο βιβλιοθηκάριος. Fair enough.
:)
χαιρετώ!
από τη στιγμή που η Δημουλά "μπήκε" στην εξεταστεά ύλη,και προσυπέγραψε το "τολμήστε", τη λατρεύω!
«σκότος και χάος»!
άννα
Την επόμενη φορά θα 'ρθω να σε πάρω απ'τη βιβλιοθήκη και θα πάμε σε ένα μπαρ που θα παίζει μόνο Κατσιμίχες και θα πίνουμε τσίπουρα ή βότκα (ανάλογα) και θα ζητήσουμε απ'τον ντιτζέι κι εκείνο το τραγούδι που λέει
Πώς να βγω από ένα κύκλο μαύρο
που ’χει τη ζωή μου χρωματίσει;
Στο βυθό με παίρνει και στη δύση,
δε μ’ αφήνει την τροχιά μου νά ’βρω.
Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,
να ρωτάς.
Σύμφωνοι;
@Χαμένο Επεισόδιο: Αφού εκφράσω την έκπληξή μου για την ενηλικίωσή σου (νανανανανα!), θα σου πω μια μικρή χθεσινή ιστορία: ήρθε στη βιβλιοθήκη η Γιώτα, μία κοπέλα που στα 30κάτι της αποφάσισε να τελειώσει το σχολείο και πάει σε νυχτερινό. Μας ζήτησε να τις δώσουμε μια ποιητική συλλογή της Δημουλά, την οποία εξάλου χρόνια τώρα βλέπει καθημερινά στη δουλειά της. Έπεσε στα χέρια της ένα ποίημά της και μας εξομολογήθηκε πως έκλαψε. Το ποίημα ήταν το "Άφησα να μην ξέρω" από το λίγο του κόσμου.
@katabran: Συνεχίζω από πάνω :)Το "δεν μου αρέσει ένας ποιητής" είναι βέβαια αισθητικό ζήτημα και δεν πολυχωράει συζήτηση. Χαρακτηρίζω την ποίησή της "απολίτικη","εσωστρεφή", "γυναικεία". Και τα τρία χωρούν πολλή συζήτηση. Παραλληλίζω τον τρόπο της να γράφει ποιήματα με τον τρόπο του Τριβιζά. Και οι δύο πουλάνε τρελά, θεωρώ πως και οι δύο έχουν μανιέρα και εξ αυτών έχουν και πολλά τριβιζάκια και δημουλάκια. Κωδικοποίησα εδώ τις ενστάσεις μου.
@silentcrossin: Σε ευχαριστώ για την αφιέρωση. Τσίπουρα καλύτερα...
υγ; και περίμενα πως με κάποιο τρόπο θα με υπερασπιζόσουν για τη Δημουλά.... αλλά αποφύγαμε το σκόπελο, έτσι;
Μα ποιος αλήθεια νοιάζεται για τη Δημουλά όταν οι Κατσιμίχες γράφουν τόσο ωραία ποίηση; :-)
@silentcrossin: εύγε! Αυτό είναι ένα συμμαχικό σχόλιο αντάξιο της φιλίας μας....
Μου αρέσει η παρατήρηση που κάνεις για μπλογκικά και τα κοινωνικά ονόματα.
Και ισχύει με έναν τρόπο και για μας (για μένα, τουλάχιστον) που υποτίθεται ότι υπογράφω με το κοινωνικό μου όνομα.
@fvasileiou: πιστεύω πως ο Φώτης που τρώει τούμπες στο δρόμο και ο Φώτης που γράφει για τις τούμπες που τρώει στο δρόμο είναι ο ίδιος άνθρωπος (στην πιο αισιόδοξη οπτική του θέματος). Αυτό βέβαια δεν ισχύει πάντα και για όλους, και όχι μόνο στα μπλογκ
Βέβαια είμαι ο ίδιος. Η διαφορά είναι ποιο κομμάτι του εαυτού μας αποκαλύπτουμε σε κάθε χώρο / πού δίνουμε την έμφαση κτλ. Στο μπλογκ μπορώ να λογοτεχνίσω, στη δουλειά μου όχι, στις σχέσεις μου πιθανόν, καμιά φορά, σε ορισμένες τουλάχιστον...
Δημοσίευση σχολίου