Οι φωτογραφίες είναι καθρέπτες

Οι φωτογραφίες είναι καθρέπτες. Είναι σιωπή. Είναι χρησιμοποιημένα εισιτήρια. Είναι στραβωμένα καρφιά. Είναι παγωμένες λέξεις, μαρμαρένια χαμόγελα. Οι φωτογραφίες είναι τα αποσιωπητικά του χρόνου. Είναι ένα ειρωνικό σχόλιο της αιωνιότητας. Είναι σοβάδες πεσμένοι στο πάτωμα μετά την καταιγίδα. Είναι φιλίες που τέλειωσαν, έρωτες που ντύθηκαν κι έφυγαν μέσα στο κρύο ή μέσα στη ζέστη. Είναι κιτρινισμένες σελίδες και άνθρωποι που έγιναν λουλούδια του θανάτου. Οι φωτογραφίες είναι σκιές που κυκλοφορούν τις νύχτες αόρατες.

Οι φωτογραφίες μου είναι καθρέπτες- ξυπνάω και στέκομαι μπροστά τους, βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό («κι ίσως η ασχήμια του να φύγει μόλις πλυθώ και ξυριστώ»). Μαλακίες… υπεκφεύγω πάλι θεωρητικολογώντας.

Προσπαθώ ν’ αποφύγω το προφανές- να αναμετρηθώ με μια παιδική φωτογραφία. Να αφηγηθώ τι έγινε και πέρασαν 30 τουλάχιστον χρόνια από τότε. Είμαστε λοιπόν στο πατρικό μου σπίτι. Από αριστερά (πίσω σειρά): ο Άκης ο Μεγάλος, ο Λουκάς, εγώ, η Λίτσα, ο αδερφός μου (ο Άκης ο μικρός), η Ελένη. Μπροστά (από αριστερά): ο Σταύρος, η Μαρίνα και η Γιώτα. Εκτός από τη Μαρίνα και το Σταύρο, οι υπόλοιποι είμαστε πρώτα ξαδέρφια. Παίξαμε στην ίδια γειτονιά, ήμασταν η γειτονιά των παιδικών μας χρόνων. Κυνηγηθήκαμε, κρυφτήκαμε, μαλώσαμε, χτυπήσαμε μαζί. Ανεβήκαμε στις καρυδιές του Νίκου, κάναμε σπιτάκια στις αγριλιές ή στα πεταμένα φορτηγά του συνεργείου, φτιάξαμε λασπότουρτες και κηδέψαμε ψοφίμια, κάναμε κάστρα σε χτήματα γεμάτα γαϊδουράγκαθα και κλέψαμε μάπες από το περιβόλι του Κυριάκου. Φτιάξαμε όπλα στο ξυλουργείο, και πήγαμε σκυλάκια στην Κυρά Χριστίνα για να μας φιλέψει ψωμί με ζάχαρη, τρέξαμε στο αυτοκίνητο του Σπήλιου όλα μαζί για να μας δώσει πάλι καραμέλες. Φτιάξαμε σκηνές με καλάμια (ένα ολόκληρο ινδιάνικο χωριό), παίξαμε μήλα και τζαμί, τραβήξαμε τα μαλλιά μας και δαγκωθήκαμε, κάναμε ποδηλατάδες και πήγαμε εκδρομές τη Δευτέρα του Πάσχα, επιστρέψαμε μαζί από την εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα κάνοντας τρέλες στη δημοσιά, βρήκαμε τα πρώτα πορνό πεταμένα στη δημοσιά επιστρέφοντας από την εκκλησία κάποια Μεγάλη μέρα κάποιας Μεγάλης Εβδομάδας. Πήγαμε μαζί το Φως μετά την Ανάσταση στον τάφο του παππού και της γιαγιάς μας (και ακόμη πάμε το Φως στον τάφο- είναι και ο Αλέκος εκεί τώρα). Μαζί μαζέψαμε λουλούδια τις πρωτομαγιές και φτιάξαμε στεφάνια και τα πουλήσαμε στους περαστικούς. Τις πρωτοχρονιές μαζί παίξαμε 31 και χάσαμε, μαζί είπαμε τα κάλαντα στην πόλη. Τα καλοκαίρια ξενυχτήσαμε παίζοντας «πέρα» μέχρι να μας χαλάσουν το παιχνίδι οι μεγάλοι που φώναζαν να μαζευτούμε επιτέλους.

Τι κάνω; Μια φωτογραφία ήταν να σχολιάσω. Κάποιο Πάσχα ή πρωτομαγιά στο πατρικό μου σπίτι. Ο Λουκάς με φανέλα, η Γιώτα και η Λίτσα με κοτσιδάκια, η Ελένη με ένα αστείο φόρεμα και ο Άκης ο Μεγάλος σε στάση προσοχής, ο μικρός σοβαρός κι εγώ που κοιτάω ψηλά- δεν θυμάμαι γιατί. Η φωτογραφία πρέπει να είναι τραβηγμένη με την παλιά Lubitel του πατέρα. Μας έστησαν, μας έκλεψαν για λίγο την προσοχή και ύστερα συνεχίσαμε το παιχνίδι μέχρι που τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε, κάποιοι κάναμε παιδιά, τα στήνουμε κάτι πασχαλιάτικες ή πρωτομαγιάτικες μέρες για μια φωτογραφία στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, τους κλέβουμε για λίγο την προσοχή και ύστερα συνεχίζουν το παιχνίδι και τα χρόνια θα περνούν- αν περνούν, και οι φωτογραφίες θα κιτρινίζουν.
***
φτιάξαμε ένα αφιέρωμα στις παιδικές μας φωτογραφίες κάποιοι φίλοι.

Κυνοκέφαλοι: Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι

Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Καγκουρώ: Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες

Nefosis και RoubinakiM: Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό

Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία

O Ήχος του Ανέμου: Είναι Ψεύτρες, οι Φωτογραφίες;

AnnaSilia: Παυλάκης ο Τρομερός
Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Το Ερυθρό Καγκουρώ: Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία

Polyanna: Το γαϊτανάκι μας- μια παιδική φωτογραφία
Κidscloud: Απόκριες, κάποια χρόνια πριν...
Mambo Tango: Κοίτα το πουλάκι
A mother's diary: Παιδική φωτογραφία