ένα λεπτό κρεμμύδι

Μερικά κείμενα σε ξεφλουδίζουν. Και μένεις ένα κρεμμύδι κόκκινο και γυμνό που κλαίει ένα πρωινό του Μάρτη και έρχεται εκείνη η Άνοιξη σαν γυναίκα να σε χαϊδέψει, να σε αναστατώσει να σου υποσχεθεί και να σε προδώσει κι εσύ ανήμπορος παραδίδεσαι σε αυτή την προαιώνια σειρά των πραγμάτων- ανήμπορος όχι τελικά γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν θες να αντισταθείς.

***

Η κόρη μου λέει πως αυτό το ζώο με το μακρύ λαιμό το λένε «χαμηλοπάρδαλη»- δεν θέλω να τη διορθώσω. Εξάλλου τώρα που το βλέπω πιο προσεκτικά το πράγμα, πράγματι, είναι μια χαμηλοπάρδαλη.

***

Ανέκαθεν θεωρούσα πως όλα ανεξαιρέτως τα γυμνά σώματα είναι όμορφα. Την ασχήμια τη βλέπω μονάχα στους ντυμένους ανθρώπους, ποτέ στους γυμνούς.

***

Διάβασα σε ένα βιβλίο δυο επιστολές που αντάλλαξαν το ’33 ο Einstein με τον Freud σχετικά με τον πόλεμο. Ο Φρόυντ λέει σε ένα σημείο πως την αρχική ζωώδη βία αντικατέστησε κάποια στιγμή στις ανθρώπινες κοινωνίες η θεσμοποιημένη βία του νόμου. Ο νόμος προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις συγκρούσεις με έναν προληπτικό και πολιτισμένο τρόπο, όμως όταν τα πράγματα δεν είναι εύκολα, τα αδιέξοδα του νόμου αναλαμβάνει να επιλύσει η βία του πολέμου. Αν ο νόμος είναι μια πολιτισμένη προσπάθεια αποφυγής ή οριοθέτησης της βίας, αναρωτιέμαι όμως γιατί χρειάζεται τόση βία για να επιβληθεί.

***

Άκουγα χθες πως πρέπει να πιάσουμε πάτο ως χώρα (που δεν τον έχουμε πιάσει ακόμη δηλαδή…) για να μπορέσουμε να ανεβούμε ξανά. Και σκέφτηκα πως το περιβόητο «φως στην άκρη του τούνελ» που λένε, είναι τελικά ο πάτος της καταστροφής μας.

***

Αυτές τις μέρες της αποκριάς πάντα πιάνομαι από τους ώμους σε κυκλικό χορό με τους νεκρούς μου και χορεύουμε τραγουδώντας «πώς το τρίβουν το πιπέρι του διαβόλου οι καλογέροι». «Με τον πούτσο τους το τρίβουν και ψιλοκοπανίζουν» απαντώ και γελάμε όλοι μαζί δυνατά. Και μάταια.